احادیث امام باقر علیه السلام

عنه عليه السلام : مَن شَيَّعَ جَنازَةَ امرئٍ مُسلمٍ اُعطِيَ يَومَ القِيامَةِ أربَعَ شَفاعاتٍ ، و لَم يَقُلْ شيئا إلاّ قالَ المَلَكُ : و لَكَ مِثلُ ذلكَ .

امام باقر عليه السلام : هر كه جنازه مسلمانى را تشييع كند، روز قيامت چهار شفاعت به او داده شود و چيزى نگويد، مگر اينكه فرشته گويد : مانند آن از آنِ تو باد.

عنه عليه السلام ـ لمّا سُئلَ عن إجابَةِ الدَّعوَةِ إلَى الجَنازَةِ أو الوَليمَةِ ـ : يُجيبُ الجَنازَةَ ؛ فإنّ حُضورَ الجَنازَةِ يُذكِّرُ المَوتَ و الآخِرَةَ ، و حُضورَ الوَلائمِ يُلهي عن ذلكَ .

امام باقر عليه السلام ـ در پاسخ به اين سؤال كه انسان بهتر است دعوت به تشييع جنازه را بپذيرد يا وليمه و سور را؟ ـ فرمود : دعوت به تشييع جنازه را بپذيرد؛ زيرا حضور در تشييع جنازه، يادآور مرگ و آخرت است و حضور در وليمه ها از اين امور غافل مى گرداند.

الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إذا كنتَ في جَنازَةٍ فكُنْ كأنّكَ أنتَ المَحمولُ ، و كأنّكَ سَألتَ ربَّكَ الرَّجعَةَ إلَى الدُّنيا لِتَعمَلَ عَمَلَ مَن عاشَ ؛ فإنّ الدُّنيا عِندَ العُلَماءِ مِثلُ الظِّلِّ .

امام باقر عليه السلام : هرگاه جنازه اى را تشييع مى كنى، چنان باش كه انگار اين تويى كه بر دوش ها حمل مى شوى و گويى از پروردگارت مى خواهى تو را به دنيا باز گرداند، تا همچون كسى كه زنده است كار كنى؛ زيرا كه دنيا در نظر دانايان مانند سايه است.

الإمامُ الباقرُ عليه السلام : أتى أبا ذرٍّ رجُلٌ فبَشّرَهُ بغَنَمٍ لَهُ قد وَلَدَت ، فقالَ : يا أبا ذرٍّ، أبشِرْ فقد وَلَدَت غَنَمُكَ و كَثُرَت ! فقالَ : ما يَسُرُّني كَثرَتُها فما اُحِبُّ ذلكَ ! فما قَلَّ و كفى أحَبُّ إلَيَّ ممّا كَثُرَ و ألهى .

امام باقر عليه السلام : مردى نزد ابوذر آمد و به او بشارت داد كه گوسفندانش زاييده اند و گفت : اى ابوذر! مژده كه گوسفندانت زاييدند و زياد شدند! ابوذر گفت : زياد بودن آنها مرا خوشحال نمى كند. چون آن را دوست ندارم! مالى را كه كم باشد امّا بسنده، بيشتر دوست دارم از مالى كه زياد باشد امّا [از ياد خدا] غافل سازد.

عنه عليه السلام ـ لَمّا سُئلَ عنِ الدَّنانيرِ و الدَّراهِمِ و ما علَى النّاسِ فيها ـ : هِيَ خَواتِيمُ اللّه ِ في أرضِهِ ، جَعَلَها اللّه ُ مَصلَحةً لِخَلقِهِ و بها تَستَقيمُ شُؤونُهُم و مَطالِبُهُم ، فمَن أكثَرَ لَهُ مِنها فقامَ بحَقِّ اللّه ِ تعالى فيها و أدّى زكاتَها فذاكَ الّذي طابَت و خَلصَت لَهُ، و مَن أكثَرَ لَهُ مِنها فبَخِلَ بها و لَم يُؤدِّ حَقَّ اللّه ِ فيها و اتَّخَذَ مِنها الآنيَةَ فذاكَ الّذي حَقَّ علَيهِ وَعيدُ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ في كتابِهِ، قالَ اللّه ُ : «يَومَ يُحْمى علَيها في نارِ جَهَنّمَ فتُكْوى بِها جِباهُهُمْ و جُنُوبُهُمْ و ظُهُورُهُمْ هذا ما كَنَزْتُمْ لأنفُسِكُمْ فَذُوقُوا ما كُنتُمْ تَكْنِزونَ» . .

امام باقر عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از درهم ها و دينارها و وظيفه مردم نسبت به آنها ـ فرمود : اين ها خاتم هاى خدا در زمين اويند. خداوند آنها را براى مصلحت (تمشيت امور)آفريدگانش قرار داده است و با اين درهم و دينارهاست كه امور و كسب و كار آنها رو به راه مى شود. پس، كسى كه درهم و دينار زيادى داشته باشد و حقّ و حقوق خداى متعال را در آنها بگزارد و زكاتش را بپردازد، اين درهم ها و دينارها براى او گوارا و پاكيزه است و هركه درهم و دينار زيادى جمع كند و بخل ورزد و حقّ و حقوقى را كه خداوند در آنها دارد نپردازد و از آنها ظرف و ظروف بسازد، آن تهديدى كه خداوند عزّ و جلّ در كتاب خود كرده سزاوار اوست. خداوند مى فرمايد : «روزى كه آن [گنجينه]ها را در آتش دوزخ بگدازند و پيشانى و پهلو و پشت آنان را با آنها داغ كنند [و گويند :] اين است آنچه براى خود اندوختيد. پس، كيفر آنچه را مى اندوختيد بچشيد».

الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إذا قامَ قائمُنا اضمَحَلّتِ القَطائعُ فلا قَطائعَ .

امام باقر عليه السلام : زمانى كه قائم ما قيام كند، زمين هاى پيشكشى [سلاطين] از هم پاشيده و ملغى مى شود و هيچ تيولى نمى ماند.

الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إنّ عليّا اُتِيَ بالمالِ فأقعَدَ بينَ يَدَيهِ الوُزّانَ و النُّقّادَ ، فكَوَّمَ كُومَةً مِن ذَهَبٍ و كُومةً من فِضَّةٍ، فقالَ : يا حَمراءُ و يا بَيضاءُ ، احمَرِّي و ابيَضِّي و غُرِّي غَيري
هذا جَنايَ و خيارُهُ فيه
و كلُّ جانٍ يَدُهُ إلى فيه .

امام باقر عليه السلام : اموال على عليه السلام آورده شد ، حضرت ترازوداران و زر سنجان را در برابر خود نشانيد و كُپه اى از زر و كُپه اى از سيم درست كرد و فرمود :
اى سرخ ها! و اى سفيدها! سرخ شويد و سفيد شويد و غير مرا بفريبيد!
اين ميوه اى است كه من چيده ام و خوب هايش هم در ميان آنهاست،
در حالى كه هر ميوه چينى دستش به سوى دهان خودش مى رود.

الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إنَّ اللّه َ تباركَ و تعالى يَبعَثُ يَومَ القِيامَةِ ناسا مِن قُبورِهِم مَشدودَةً أيديهِم إلى أعناقِهِم ، لا يَستَطيعونَ أن يَتَناوَلوا بِها قِيسَ أنمُلَةٍ ، مَعهُم مَلائكةٌ يُعيِّرونَهُم تَعييرا شَديدا ، يقولونَ : هؤلاءِ الّذين مَنَعوا خَيرا قليلاً مِن خَيرٍ كثيرٍ ، هؤلاءِ الّذين أعطاهُمُ اللّه ُ فمَنَعوا حَقَّ اللّه ِ في أموالِهِم ! .

امام باقر عليه السلام : خداى تبارك و تعالى، در روز قيامت عدّه اى را از گورهايشان بيرون مى آورد در حالى كه دست هايشان به گردن هاى آنان بسته شده است به طورى كه نمى توانند با آنها به اندازه سر انگشتى چيزى بردارند. همراهشان فرشتگانى است كه آنان را به شدّت سرزنش مى كنند و مى گويند : اين ها كسانى هستند كه خير (مال) اندكى را از خيرى بسيار دريغ كردند؛ اينان كسانى هستند كه خداوند به آنان عطا فرمود و آنها حق خدا در اموال خود را نپرداختند!

الإمامُ الباقرُ عليه السلام ـ في رِسالَتِهِ إلى بعضِ خُلَفاءِ بني اُمَيّةَ ـ : و مِن ذلكَ ما ضُيِّعَ الجِهادُ الّذي فَضَّلَهُ اللّه ُ عَزَّ و جلَّ علَى الأعمالِ ··· اشتَرَطَ علَيهِم فيهِ حِفظَ الحُدودِ ، و أوّلُ ذلكَ الدّعاءُ إلى طاعَةِ اللّه ِ مِن طاعَةِ العِبادِ ، و إلى عِبادَةِ اللّه ِ مِن عِبادَةِ العِبادِ ، و إلى وَلايَةِ اللّه ِ مِن وَلايَةِ العِبادِ .

امام باقر عليه السلام ـ در نامه خود به يكى از خلفاى اموى ـ نوشت : و از آن جمله است فرو گذاشتن جهاد ، كه خداوند عزّ و جلّ آن را بر اعمال [ديگر ]برترى داده است··· در اين باره با آنان شرط كرده كه حدود را حفظ كنند و قدم اولِ آن، دعوت به طاعت خدا به جاى طاعت بندگان است و به عبادت خدا به جاى عبادت بندگان و به حاكميت خدا به جاى حاكميت بندگان.

الإمامُ الباقرُ عليه السلام : الأنبياءُ على خَمسَةِ أنواعٍ : مِنهُم مَن يَسمَعُ الصَّوتَ مِثلَ صَوتِ السِّلسِلَةِ فَيَعلَمُ ما عنى بهِ ، و مِنهُم مَن يُنَبّأُ في مَنامِهِ مِثلُ يُوسُفَ و إبراهيمَ ، و مِنهُم مَن يُعايِنُ ، و مِنهُم من يُنكَتُ في قَلبهِ و يُوقَرُ في اُذُنهِ .

امام باقر عليه السلام : پيامبران بر پنج گونه اند : برخى از آنان صدا را، مانند صداى زنجير، مى شنوند و به مقصود آن پى مى برند. برخى در خواب به آنان خبر داده مى شود، مانند يوسف و ابراهيم و برخى از ايشان مى بينند و برخى به دلشان كوبيده و در گوششان طنين افكنده مى شود.