امام باقر عليه السلام : در روز بدر، فرشتگان عمامه هاى سفيد دنباله دار بر سر داشتند.
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إنّ هذا اللِّسانَ مِفتاحُ كلِّ خَيرٍ و شَرٍّ ، فيَنبَغي للمؤمنِ أن يَختِمَ على لِسانِهِ كَما يَختِمُ على ذَهَبِهِ و فِضَّتِهِ .
امام باقر عليه السلام : راستى كه اين زبان، كليد هر خوبى و بدى است. پس، سزاوار است كه مؤمن بر زبان خود مهر زند، همان گونه كه بر [كيسه] زر و سيم خويش مهر مى زند.
عنه عليه السلام : كانَ أبو ذرٍّ يقولُ: يا مُبتَغي العِلمِ، إنَّ هذا اللِّسانَ مِفتاحُ خَيرٍ و مِفتاحُ شَرٍّ ، فاختِمْ على لِسانِكَ كما تَختِمُ على ذَهَبِكَ وَ وَرِقِكَ .
امام باقر عليه السلام : ابوذر مى گفت: اى جوياى دانش و معرفت! راستى كه اين زبان، كليد خوبى و كليد بدى است. پس همچنان كه بر زر و سيم خود مُهر مى زنى، بر زبان خويش مُهر بزن.
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إنّ اللَّعنَةَ إذا خَرَجَت مِن صاحِبِها تَرَدَّدَت بَينَهُ و بَينَ الّذي يُلعَنُ ، فإن وَجَدَتْ مَساغا و إلاّ عادَت إلى صاحِبِها و كانَ أحَقَّ بها ، فاحذَروا أن تَلعَنوا مؤمنا فيَحِلَّ بِكُم .
امام باقر عليه السلام : چون لعنت از دهان لعنتگر بيرون آيد ميان او و كسى كه لعنت شده است، مردد مى ماند؛ اگر راه و مجوّزى [براى رفتن به سوى لعنت شده ]نيافت به سوى لعنت كننده برمى گردد كه او به آن سزاوارتر است. پس، از لعنت كردن مؤمن بپرهيزيد، كه به خودتان برمى گردد.
الإمامُ الباقرُ عليه السلام عن رسول اللّه ِ صلى الله عليه و آله : لَعَنَ اللّه ُ المُحَلِّلَ و المُحَلَّلَ لَهُ ، و مَن يُوالي غَيرَ
مَوالِيهِ ، و مَنِ ادَّعى نَسَبا لا يُعرَفُ ، و المُتَشبِّهينَ مِن الرِّجالِ بالنِّساءِ ، و المُتَشبِّهاتِ مِن النِّساءِ بالرِّجالِ ، و مَن أحدَثَ حَدَثا في الإسلامِ أو آوى مُحْدِثا ، و مَن قَتَلَ غَيرَ قاتِلِهِ أو ضَرَبَ غَيرَ ضاربِهِ ، و مَن لَعَنَ أبَوَيهِ
فقالَ رجُلٌ : يا رسولَ اللّه ِ ، أ يوجَدُ رجُلٌ يَلعَنُ أبَوَيهِ ؟! فقالَ : نَعَم ، يَلعَنُ آباءَ الرِّجالِ و اُمَّهاتِهِم ، فيَلعَنونَ أبَوَيهِ .
امام باقر عليه السلام : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : لعنت خدا بر مُحلّل و كسى كه محلّل مى گيرد و بر كسى كه خود را به غير مولايش نسبت
دهد و بر كسى كه براى خود نسب نا معلومى مدّعى شود و بر مردان زن نما و زنان مردنما و بر كسى كه در اسلام حادثه اى [قتل نفس ]يا بدعت پديد آورد يا حادثه آفرينى [قاتل يا بدعت گذار] را پناه دهد و بر كسى كه غير قاتل خود را بكشد يا كسى را بزند كه او را نزده است و بر كسى كه پدر و مادر خود را لعنت كند
عرض شد: اى رسول خدا! آيا كسى پيدا مى شود كه والدين خود را لعنت كند؟ فرمود: آرى، پدر و مادر مردم را لعنت مى كند و آنها متقابلاً والدين او را لعنت مى كنند.
عنه عليه السلام : لَعَنَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله مَن نَظَرَ إلى فَرجِ امرأةٍ لا تَحِلُّ لَهُ ، و رجُلاً خانَ أخاهُ في امرأتِهِ ، و رجُلاً احْتاجَ النّاسُ إلَيهِ لِيُفَقِّهَهُم فسألَهُم الرِّشوَةَ .
امام باقر عليه السلام : رسول خدا صلى الله عليه و آله لعنت نمود كسى را كه به شرمگاه زن نا محرم بنگرد و مردى را كه به زنِ برادرِ[دينى ]خود خيانت ورزد و مردى را كه مردم براى فهم دين خود به او نياز پيدا كنند و او از آنان رشوه [و مزد ]طلب كند.
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : قُمْ بالحَقِّ ، و لا تَعَرَّضْ لِما نابَكَ ، و اعتَزِلْ عَمّا لا يَعنيكَ .
امام باقر عليه السلام : به حق عمل كن و به گرفتارى هايى كه در اين راه به تو مى رسد، اعتنايى مكن و از آنچه بيهوده است، كناره گيرى كن.
امام باقر عليه السلام : [حيوان] گم شده را، كسى جز گمراهان نخورد.
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : لَهوُ المؤمنِ في ثَلاثةِ أشياءَ : التّمَتُّعُ بالنِّساءِ ، و مُفاكَهَةُ الإخوانِ ، و الصّلاةُ باللّيلِ .
امام باقر عليه السلام : سرگرمى مؤمن در سه چيز است: لذّت بردن از زنان، بذله گويى با برادران و نماز شب.
الإمامُ الباقرُ عليه السلام ـ في تفسيرِ الآيةِ ـ : «المِشكَاةُ» نُورُ العِلمِ في صَدرِ نَبيِّ اللّه ِ صلى الله عليه و آله ، «المِصباحُ في زُجاجَةٍ» الزُّجاجَةُ صَدرُ عليٍّ عليه السلام ، صارَ عِلمُ النّبيِّ صلى الله عليه و آله إلى صَدرِ عليٍّ عليه السلام .
امام باقر عليه السلام ـ در تفسير آيه نور ـ فرمود : [از مصداق هاى] «چراغدان» نور علم در سينه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله است و «چراغ در شيشه اى است»، شيشه سينه على عليه السلام است؛ علم پيامبر صلى الله عليه و آله در سينه على عليه السلام جاى گرفت.