احادیث امام باقر علیه السلام

امام باقر عليه السلام : از جمله قانون و روشى كه خداوند عزّ و جلّ موسى عليه السلام را به آن امر فرمود، اين بود كه روز شنبه را براى آنها مقرّر داشت كه هر كس روز شنبه را بزرگ شمرَد و از ترس خدا،بى احترامى به اين روز را روا نشمارَد، خداوند او را به بهشت برَد و هر كه احترام اين روز را نگه ندارد و كارى را كه خداوند در آن روز نهى كرده [صيد ماهى] حلال شمرد، خداوند عزّ و جلّ او را به دوزخ برد. اما چون [صيد يا خوردن ]ماهى ها را روا شمردند و در روز شنبه آنها را حبس كردند و [روز بعد صيد كردند و ]خوردند، خدا بر آنها خشم گرفت بدون آنكه به خداى رحمان مشرك شده يا در آنچه موسى آورده بود شكّ كنند. خداوند عزّ و جلّ مى فرمايد: «كسانى از شما را كه در روز شنبه [از فرمان خدا ]تجاوز كردند، نيك شناختيد. پس، ايشان را گفتيم: بوزينگانى طرد شده باشيد».

امام باقر عليه السلام : در كتاب على عليه السلام يافتيم كه جماعتى از اهالى اَيكه، از قوم ثمود، بودند كه در روز شنبه ماهى ها به جانب آنها پيش مى آمدند، تا خداوند اطاعت آنان را در اين باره بيازمايد.روز شنبه ماهى ها وارد جوى ها و نهرهايى كه از جلو خانه ها و مراكز تجمع آنها مى گذشت، مى شدند و آن مردم به صيد آنها مى پرداختند و مدّت ها اين كار را مى كردند و احبار و علمايشان هم آنها را از صيد، نهى نمى كردند. وانگهى شيطان به گروهى از آنها تلقين كرد كه شما از خوردن ماهى در روز شنبه نهى شده ايد نه از صيد آن، پس روز شنبه صيد كنيد و روزهاى ديگر ماهى هاى صيد شده را بخوريد
گروهى از آنها گفتند: هم اينك ما ماهى ها را صيد مى كنيم و بدين ترتيب [از فرمان خدا]سرپيچى كردند. گروهى از ايشان به سمت راست رفتند [و از صيد خوددارى كردند ]و[به صيد كنندگان ]گفتند: با فرمان خدا مخالفت نكنيد، كه به كيفر او گرفتار مى شويد. و گروهى ديگر هم به سمت چپ كناره جستند و سكوت كردند و صيد كنندگان را اندرز ندادند و به گروهى كه آنها را اندرز داده بودند گفتند: «براى چه گروهى را كه خدا هلاكشان مى كند يا عذابى سخت به آنان خواهد چشاند، اندرز مى دهيد؟» آن گروهى كه اندرزشان داده بودند پاسخ دادند: «تا ما را پيش پروردگارتان عذرى باشد و [نيز ]شايد كه آنان بپرهيزند». پس خداوند عزّ و جلّ فرمود: «پس، هنگامى كه آنچه را بدان تذكّر داده شده بودند از ياد بردند···» يعنى چون اندرزى را كه به آنها [درباره ترك نافرمانى خدا و صيد ماهى]داده شده بود پشت گوش انداختند و به گناه ادامه دادند؛ پس طايفه اى كه آنها را اندرز داده بودند، گفتند: به خدا قسم كه با شما نمى آميزيم و امشب را در اين شهرتان كه در آن خدا را نافرمانى كرده ايد با شما به سر نمى بريم؛ زيرا مى ترسيم بر شما بلا نازل شود و ما هم در آتش شما بسوزيم. لذا، از ترس اين كه بلا به ايشان رسد شهر را ترك گفتند و جايى نزديك شهر رفتند و شب را زير آسمان به سر بردند، صبح كه شد اين اولياى خدا و فرمانبران فرمان او رفتند تا از حال و روز نافرمانان خبر بگيرند. چون به دروازه شهر رسيدند، آن را بسته يافتند. در را كوبيدند اما جوابى نشنيدند و يك كلمه هم به گوششان نخورد. لذا نردبانى به ديوار شهر گذاشتند و از بين خود يك نفر را بالا فرستادند. او از بالاى ديوار داخل شهر را نگاه كرد. ناگاه ديد مردم به صورت عده اى بوزينه در آمده اند كه بر يكديگر بانگ مى زنند. به همراهان خود گفت: اى مردم! به خدا صحنه عجيبى مى بينم! گفتند: چه مى بينى؟ گفت: مردم به صورت بوزينه در آمده اند و دُم دارند و بر يكديگر فرياد مى زنند. آن عدّه در را شكستند. بوزينگان خويشان اِنسى خود را شناختند. اما اين انسان ها خويشان بوزينه شده خود را نشناختند. آن عدّه به بوزينگان گفتند: نگفتيم اين كار را نكنيد؟
على عليه السلام فرمود: سوگند به خدايى كه دانه را شكافت و انسان را آفريد من خويشان و نسب هاى آنها را در ميان اين امّت مى شناسم كه نهى از منكر نمى كنند و در صدد تغيير گناهان بر نمى آيند. بلكه آنچه بِدان فرمان داده شده اند فرو گذاشتند و تار و مار شدند.خداوند عزّ و جلّ مى فرمايد: «دور باد [از رحمت خدا] گروه ستمكاران!» و مى فرمايد: «كسانى را كه از [كار] بد باز مى داشتند، نجات داديم و كسانى را كه ستم كردند، به سزاى آن كه نافرمانى مى كردند، به عذابى سخت گرفتار كرديم».

امام باقر عليه السلام ـ درباره آيه «له معقّبات من بين يديه و من خلفه يحفظونه من امر اللّه » ـ فرمود : به فرمان خدا او را از اينكه در چاهى بيفتد يا ديوارى بر سرش خراب شود يا آسيبى به او برسد، حفظ مى كنند و همين كه اجلش رسيد او را با آن تنها مى گذارند و به سوى مقدراتش مى رانند.اين معقّبات عبارتند از دو فرشته كه در شب از او مراقبت مى كنند و دو فرشته كه در روز محافظتش مى نمايند و اين كار را به نوبت انجام مى دهند.

امام باقر عليه السلام : جبرئيل عليه السلام گفت : اى رسول خدا! ما به اتاقى كه در آن تصوير انسانى باشد، يا اتاقى كه در آن ادرار شود، يا اتاقى كه در آن سگ باشد، وارد نمى شويم.

امام باقر عليه السلام ـ درباره آيه «و كذلك نرى ابراهيم ملكوت السماوات و الارض ···» ـ فرمود : زمين براى او مكشوف شد، تا اينكه زمين و هر كه را در آن است ديد و آسمان برايش مكشوف شد تا اينكه آن را و هر كه در آن است و فرشته اى كه آسمان را حمل مى كند و عرش و هر كه را بر روى عرش است، مشاهده كرد. و اين چنين به يار شما (امام باقر) نيز نشان داده شده است.

امام باقر عليه السلام ـ درباره همين آيه ـ فرمود : به چشم او چنان نيرويى داده شد كه در آسمان ها نفوذ كرد و آنچه را در آنهاست مشاهده كرد و عرش و آنچه را بالاى عرش است و زمين و آنچه را زير زمين است، ديد.

امام باقر عليه السلام : خداوند عزّ و جلّ به فرعون،از اين سخن او كه گفت : «پروردگار بزرگتر شما منم» تا اين سخنش : «من جز خويشتن براى شما خدايى نمى شناسم» چهل سال مهلت داد و آن گاه او را به كيفر دنيا و آخرت گرفتار ساخت و [نيز] از زمانى كه خداوند عزّ و جلّ به موسى و هارون عليهما السلام فرمود : «هر آينه دعاى شما را پذيرفتم» تا زمانى كه خداى متعال [نتيجه ]اجابت را بر او معلوم ساخت، چهل سال طول كشيد.

امام باقر عليه السلام : مردى خدمت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله رسيد و پرسيد : علّت ناخوش داشتن مرگ چيست؟ حضرت فرمود : آيا ثروتى دارى؟ عرض كرد : آرى. فرمود : آيا آن را [براى آخرتت] پيش فرستاده اى؟ عرض كرد : خير. فرمود : از اين جاست كه مرگ را دوست ندارى.

امام باقر عليه السلام : كسى كه زير چهل سالگى بميرد، نابهنگام [و به عمر غير طبيعى ]مرده است و كسى كه كمتر از چهارده روز [بيمارى بكشد و] بميرد، مرگش مرگ ناگهانى است.

امام باقر عليه السلام : چون مؤمن در گور خود نهاده شود، او را ندا آيد : هان! نخستين هديه به تو بهشت است و هديه كسانى كه تشييعت كرده اند، آمرزش.