اى مردم! دنيا، سراى اندوه است و نه شادى! و جاى دشوارى است و نه آسودگى! به همين خاطر، هر كس آن را بشناسد، با اميدى شاد نمى شود و با سختى اى اندوهگين نمى گردد.
دنيا دست به دست مى شود. آنچه از آن نصيب تو باشد، اگر ناتوان هم باشى، به تو مى رسد و آنچه به زيان تو باشد، به زور نمى توانى آن را از خود دور كنى. هر كس كه از آنچه از دستش رفته دل بكَنَد، جسمش آسوده مى گردد و هر كس به آنچه خدا روزى اش نموده خشنود شود، چشمش روشن [و دلش شادمان ]مى گردد.
ابن اَدرَع مى گويد: رسول خدا صلي الله عليه و آله مردى را در حال نماز خواندن ديدند و لحظاتى به او نگريستند. سپس فرمودند: آيا فكر مى كنى او به راستى نماز مى خواند؟ عرض كردم: اى رسول خدا! او از همه مردم مدينه بيشتر نماز مى خواند. فرمودند: اين حرف را به خود او نگو كه نابودش مى كنى. سپس فرمودند: خداوند، حقيقتا خواستار راحتى اين امّت است و نمى خواهد كه آنها به زحمت بيفتند.
انسان، در روز قيامت مى آيد و با خود كارهاى نيكى چون ابرهاى انبوه يا كوه هاى سر به فلك كشيده دارد، پس مى گويد: پروردگارا! اين ها را كه من انجام نداده ام، اينها از كجايند؟ [خداوند] مى فرمايد: اين، دانش توست كه به مردم آموختى و پس از تو، به آن عمل كردند.
