احادیث امام باقر علیه السلام

امام باقر عليه السلام: ذُكِرَ اَنَّ آدَمَ لَمّا اَسْـكَنَهُ اللّه ُ الجَنَّةَ فَقالَ لَهُ: يا آدَمُ لا تَقْرَبْ هذِهِ الشَّجَرَةَ، فَقالَ: نَعَمْ يا رَبِّ، وَ لَمْ يَسْتَثْنِ. فَاَمَرَ اللّه ُ نَبيَّهُ فَقالَ: «وَ لا تَقولَنَّ لِشَىْ ءٍ اِنّى فاعِلٌ ذالِكَ غَدا اِلاّ اَنْ يَشاءَ اللّه ُ وَ اذْكُرْ رَبَّـكَ اِذا نَسيتَ» اَنْ تَقولَ وَ لَوْ بَعْدَ سَنَةٍ؛

هنگامى كه خداوند عز و جل آدم عليه السلام را در بهشت جا داد به او فرمود: اى آدم! به اين درخت، نزديك نشو. حضرت آدم گفت: باشد، اى پروردگار من! ولى اِن شاء اللّه نگفت [و به درخت، نزديك شد و از آن خورد]. لذا خداوند به پيامبرش صلي الله عليه و آله امر فرمود: درباره چيزى كه مى خواهى آن را فردا انجام دهى، نگو آن را انجام مى دهم، مگر اين كه بگويى اِن شاء اللّه ، و به ياد آر پروردگارت را اگر فراموش نمودى، به اين كه اِن شاء اللّه بگويى، اگر چه پس از يك سال باشد.

امام باقر عليه السلام: فى قَولِهِ تَعالَى: «وَ لا تَقْرَبُوا الزِّنا اِنَّهُ كانَ فاحِشَةً»: مَعْصيَةً وَ مَقْتا فَاِنَّ اللّه َ يَمْقُتُهُ وَ يُبْغِضُهُ، قالَ: «وَ ساءَ سَبيلاً» هُوَ اَشَدُّ النّاسِ عَذابا، وَ الزِّنا مِنْ اَكْبَرِ الْـكَبائِرِ؛

درباره آيه «و نزديك زنا نشويد كه گناهى بزرگ است» فرمودند: يعنى نافرمانى خدا و منفور است؛ چرا كه خداوند، از آن، بيزار است و آن را دشمن مى دارد. سپس خداوند [درباره زنا] مى فرمايد: «بد راهى است»، به اين خاطر كه عذاب زناكار، از همه گنهكاران، سخت تر است و زنا از بزرگ ترين گناهان كبيره است.

امام باقر عليه السلام: ثَلاثَةٌ لَيْسَ لَهُمْ حُرْمَةٌ: صاحِبُ هَوىً مُبْتَدِعٌ، وَ الاِْمامُ الجائِرٌ، وَ الفاسِقُ الْمُعْلِنُ بِالْفِسْقِ؛

سه گروه، احترام ندارند: هواپرستِ بدعت گذار (كه به نام دين و به كام خود، احكام خدا را تغيير مى دهد) و پيشواى ستمكار، و فاسقى (بدكارى) كه علنى هرزگى مى كند.

امام باقر عليه السلام: اَلزَّكاةُ تَزيدُ فِى الرِّزْقِ؛

زكات دادن، روزى را زياد مى كند.

امام باقر عليه السلام: كُلُّ ذَ نْبٍ يُـكَفِّرُهُ الْقَتْلُ فى سَبيلِ اللّه ِ عَزَّ وَ جَلَّ، اِلاَّ الدَّيْنُ لا كَفّارَةَ لَهُ اِلاّ اَداو?هُ أوْ يَقْضىَ صاحِبُهُ اَوْ يَعْفُوَ الَّذى لَهُ الْحَقُّ؛

هر گناهى، با كشته شدن در راه خدا پاك مى شود، مگر بِدِهى كه جبران آن به پس دادنِ آن است يا آن كه وام دهنده، از حقّ خود بگذرد.

امام باقر عليه السلام: المُؤْمِنُ بَرَكَةٌ عَلَى الْمُؤْمِنِ وَ حُجَّةٌ عَلَى الْكافِرِ؛

مؤمن، براى مؤمن، بركت است و براى كافر، حجّت. 208. اگر باشيد

امام باقر عليه السلام: لَيْسَ مِنْ نَفْسٍ اِلاّ وَ قَدْ فَرَضَ اللّهُ لَها رِزْقَها حَلالاً يَأتيها فى عافيَةٍ وَ عُرِضَ لَها بِالْحَرامِ مِنْ وَجْهٍ آخَرَ فَاِنْ هىَ تَناوَلَتْ مِنَ الْحَرامِ شَيئا قاصَّها بِهِ مِنَ الْحَلالِ الَّذى فَرَضَ اللّهُ لَها وَ عِنْدَ اللّهِ سِواهُما فَضْلٌ كَبيرٌ؛

خداوند براى هر كسى روزىِ حلالى مقرّر داشته كه به سلامت به او خواهد رسيد. از طرف ديگر روزى حرام نيز در دسترس او قرار داده است كه اگر انسان روزى خود را از آن حرام به دست آورد، خداوند در عوض، روزى حلالى را كه براى او مقدّر كرده است، از او باز خواهد داشت و غير از اين دو روزى (حلال و حرام)، روزى هاى فراوان ديگرى نيز نزد خداوند هست.

امام باقر عليه السلام: لَمّا قالَ لَهُ رَجُلٌ إِنّى ضَعيفُ الْعَمَلِ قَليلُ الصَّلاةِ قَليلُ الصَّوْمِ وَلكِنْ أَرْجو أَنْ لا آكُلَ إِلاّ حَلالاً وَ لا أَنْكَحَ إِلاّ حَلالاً: وَ أَىُّ جِهادٍ أَفْضَلُ مِنْ عِفَّةِ بَطْنٍ وَ فَرْجٍ؟!؛

در پاسخ به كسى كه عرض كرد: من در عمل ناتوانم و نماز و روزه كم به جا مى آورم امّا سعى مى كنم جز حلال نخورم و جز با حلال نزديكى نكنم فرمودند: چه جهادى برتر از پاك نگهداشتن شكم و شرمگاه؟!.

امام باقر عليه السلام: تَقاضى عَلىٌّ وَ فاطِمَةُ عليهماالسلاماِلى رَسولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آلهفِى الْخِدْمَةِ فَقَضى عَلى فاطِمَةَ عليهاالسلام بِخِدْمَةِ ما دونَ الْبابِ، وَ قَضى عَلى عَلىٍّ عليه السلامما خَلْفَهُ ـ قالَ ـ فَقالَتْ فاطِمَةُ عليهاالسلام: فَلا يَعْلَمُ ما داخَلَنى مِنَ السُّرورِ اِلاَّ اللّه ُ بِاِكْفائى رَسولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آله تَحَمُّلَ رِقابِ الرِّجالِ؛

حضرت على و حضرت فاطمه عليهماالسلام از پيامبر صلي الله عليه و آله درخواست نمودند كه وظيفه [هركدام از] آنها را در زندگى بيان كنند. پيامبر صلي الله عليه و آله كارهاى داخل خانه را به فاطمه و كارهاى بيرون خانه را به على واگذار نمودند. حضرت زهرا عليهاالسلام فرمودند: خوشحالى اى كه با اين كار بر قلب من وارد شد و رسول خدا مرا از رويارويى با نامحرمانْ راحت نمودند، جز خدا كسى نمى داند.

امام باقر عليه السلام: ـ لَمّا ذُكِرَ عِنْدَهُ الاَغْنِيَاءَ مِنَ الشّيعةِ، فَـكَاَ نَّهُ كَرِهَ ما قيلَ فيهِمْ، فَقالَ ـ : اِذا كانَ المُؤْمِنُ غَنيّا رَحيما وَصولاً، لَهُ مَعْرُوفٌ اِلى اَصْحابِهِ، اَعْطاهُ اللّه ُ اَجْرَ ما يُنْفِقُ فِى البِرِّ اَجْرَهُ مَرَّتَيْنِ ضِعْفَيْنِ لاَِنَّ اللّه َ تَعالى يَقولُ فى كِتابِهِ «وَ ما اَمْوالُـكُمْ وَ لا اَوْلادُكُمْ بِالَّتى تُقَرِّبُـكُمْ عِنْدَنا زُلْفى اِلاّ مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحا فَاُولئِكَ لَهُمْ جَزاءُ الضِّعْفِ بِما عَمِلوا وَ هُمْ فِى الغُرُفاتِ آمِنونَ»؛

در حضور امام باقر عليه السلام از شيعيان ثروتمند سخن به ميان آمد. به نظر رسيد كه حضرت از سخنانى كه در باره آنها گفته شد، خوششان نيامد و فرمودند: چنانچه مؤمنِ ثروتمند، مهربان و بخشنده باشد و به يارانش نيكى و احسان كند، خداوند، مزد آنچه را در كارهاى نيك خرج مى كند، دو برابر به او مى دهد؛ زيرا خداى تعالى در كتاب خود مى فرمايد: «اموال و فرزندانتان، هرگز شما را نزد ما مقرَّب نمى گردانند، مگر كسانى [از شما ]را كه ايمان بياورند و عمل صالح انجام دهند، كه در مقابل آنچه انجام داده اند، پاداششان چندين برابر خواهد بود و آنان در خانه هاى بهشت، آسوده خاطرند».