احادیث امام باقر علیه السلام

امام باقر عليه السلام : هنگامى كه همسر عزيز (زليخا) نيازمند شد ، به وى گفتند : خوب است نزد يوسف عليه السلام بروى . در اين باره مشورت كرد ، به وى گفتند : ما از او بر تو مى هراسيم .
زليخا گفت : من هرگز از كسى كه از خدا مى ترسد ، نمى ترسم .
وقتى زليخا بر يوسف عليه السلام وارد شد و او را بر اريكه قدرت ديد ، گفت : سپاس ، خدا را كه بردگان را به خاطر فرمان بردن از او ، پادشاه كرد و پادشاهان را به خاطر گناه ، برده گردانيد .
آن گاه ، يوسف عليه السلام با وى ازدواج كرد و او را باكره يافت . به وى گفت : «آيا اين چنين ، بهتر نيست؟ آيا اين چنين ، زيباتر نيست؟» .
زليخا گفت : من به خاطر چهار چيز در دام تو گرفتار شدم : من ، زيباترين زنِ زمانه خود بودم و تو ، زيباترين مرد زمانه ات بودى . من ، باكره بودم و شوهرم ناتوانى جنسى داشت .

امام باقر عليه السلام ـ در توصيف امام على عليه السلام ـ : رهبر شما مانند بردگان مى نشست ، مانند بردگان غذا مى خورد ، نان گندم و گوشت را به مردم ، مى خورانْد و خود به خانه برمى گشت و نان [جو] و روغن زيتون مى خورد . [دو] پيراهن سُنبُلانى مى خريد و به غلامش مى فرمود تا بهترينِ [آن دو] را انتخاب كند و خود ، ديگرى را مى پوشيد و اگر آستينش از انگشتانش بلندتر بود ، آن را قيچى مى كرد و اگر از قوزك پايش درازتر بود ، آن را مى بُريد و هرگاه دو كار بر او روى مى آورد كه در هر دو [موجب ]خشنودى خداوند بود ، سخت ترينِ بر جسم خود را برمى گزيد .
او پنج سال زمامدار مردم بود و آجرى روى آجر و خشتى روى خشت نگذاشت و زمينى از زمين هاى خراج [و اموال عمومى] را به كسى نبخشيد و درم و دينارى به ارث نگذاشت ، جز هفتصد درهم كه از بخشش هايش زياده آمده بود و مى خواست براى خانواده اش مستخدمى خريدارى كند . كسى را توان كارى كه او انجام مى داد ، نبود .
على بن حسين عليه السلام در نوشته هاى على عليه السلام مى نگريست و بر زمين مى كوبيد و مى فرمود : «كيست كه بتواند چنين كند؟!» .

مؤمنان واقعى، همان آگاهان از دين هستند، اهل انديشيدن و درس گرفتن اند. شنيده هاى دنيايى، گوش آنها را از شنيدن نام خدا، كر نمى كند، ديدن زرق و برق دنيا، چشم آنان را از ديدن نشانه هاى خدا، كور نمى سازد.

ذكر زبان، حمد و ثناء، ذكر نفس، سختكوشى و تحمّل رنج، ذكر روح، بيم و اميد، ذكر دل، صدق و صفا، ذكر عقل، تعظيم و شرم، ذكر معرفت، تسليم و رضا و ذكر باطن، مشاهده و لقا است.

گويا مؤمنان، همان فقيهان (فرزانگان دين فهم) و اهل انديشيدن و پند گرفتن هستند. شنيده هاى دنيوى، گوش آنها را از (شنيدن) ياد خدا، كَر نمى كند و زرق و برق دنيا، چشم آنان را از ياد خدا، كور نمى گرداند.

خداوند، همواره به هر آنچه هست، آگاه است. بنا بر اين، علم او به اشيا پيش از بودنشان، مانند علم او به آنها بعد از پديد آمدنشان است.

ياد خدا از نمازگزاران، بالاتر از ياد آنان از خداوند است، مگر نمى بينى كه خداوند مى فرمايد: «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم».

امر به معروف و نهى از منكر، راه و روش پيامبران و شيوه صالحان است و فريضه بزرگى است كه ديگر فرايض به واسطه آن بر پا مى شود. راه ها امن مى گردد و درآمدها حلال مى شود و حقوق پايمال شده، به صاحبانش برمى گردد، زمين آباد مى شود و (بدون ظلم)، حقّ از دشمنان گرفته مى شود و كارها سامان مى پذيرد.

هر كس با مالى كه خمس آن داده نشده چيزى بخرد، عذر او در پيشگاه خدا پذيرفته نخواهد شد؛ زيرا چيزى خريده كه [از آنِ او نيست و] بر او حلال نيست.

اگر دانشمندان، نصيحت را پنهان دارند، خيانت كرده اند. اگر سرگشته گمراهى را ديدند و او را راهنمايى نكردند و يا (دل) مرده اى را زنده ننمودند، وه كه چه كار زشتى كرده اند! چون خداوند تبارك و تعالى، در كتاب، از ايشان پيمان گرفته كه به معروف و آنچه فرمان يافته اند، فرمان دهند و از آنچه نهى شده اند، نهى كنند و بر نيكوكارى و پرهيزكارى، يكديگر را يارى كنند و در گناه و ستم، يكديگر را يارى نكنند.