چهار چيز است كه اگر در كسى باشد، خداوند، خانه اى در بهشت براى او بنا مى كند: كسى كه يتيمى را پناه بدهد، به ناتوان رحم كند، نسبت به پدر و مادرش دلسوز و مهربان باشد، براى آنها خرج كند و با مملوك خود مدارا نمايد.
پدرم [امام] زين العابدين عليه السلام، هر گاه به جوانانى كه دانش مى اندوختند، مى نگريست، آنان را به خود نزديك مى كرد و مى فرمود: آفرين بر شما كه امانت هاى [مردم براى آموختن] دانشيد و به زودى شما كم سالان جامعه، بزرگان جامعه اى ديگر مى شويد.
هركس باب هدايتى را به كسى آموزش دهد ، پاداش همه كسانى را كه به آن عمل كنند ، دارد ، بى آن كه چيزى از پاداش آنان كم شود و هركس باب گمراهى را ياد دهد ، گناهان همه كسانى كه بدان عمل كنند ، بر او نيز بار مى شود ، بى آن كه چيزى از گناهان آنان كم شود .
زُراره از امام باقر عليه السلام درباره كسى كه كار خوبى انجام مى دهد و ديگرى او را مى بيند و او خوشحال مى شود، پرسيد. حضرت فرمودند: اگر آن كار خوب را به اين منظور انجام نداده باشد، اشكالى ندارد. هر كسى دوست دارد، كار خوبش در ميان مردم، نمايان شود.
خداوند مى فرمايد: «و چون با كسانى كه ايمان آورده اند، روبه رو شوند، مى گويند: "ايمان آورديم" و چون با ياران شيطانى خود خلوت كنند، مى گويند: "در حقيقت، ما با شماييم. ما فقط آنها را مسخره مى كنيم"». مقصود خداوند، عالمان اهل كتاب [در روزگار رسول اللّه ]اند. مى گويند: «ما با شماييم»، يعنى بر دين شما (اسلام) هستيم، و [نزد يارانشان] مى گويند: «ما فقط آنان را مسخره مى كنيم»، يعنى با گفتن جمله «ايمان آورديم»، اصحاب محمّد را دست مى اندازيم و مسخره مى كنيم.
سه چيز است كه خداوند عزّ و جل به هيچ كس، اجازه تخلّف از آنها را نداده است: برگرداندن امانت به امانت دهنده، چه نيكوكار باشد و چه بدكار؛ وفاى به عهد با نيكوكار و بدكار؛ و نيكى كردن به پدر و مادر، چه نيكوكار باشند و چه بدكار.
