صبور، سه نشانه دارد: اول آن كه سستى نمى كند ، دوم آن كه افسرده و دلتنگ نمى شود و سوم آن كه از پروردگار خود شِكوه نمى كند؛ زيرا اگر سستى كند، حق را ضايع كرده، و اگر افسرده و دلتنگ باشد، شكر نمى گذارد و اگر از پروردگارش شكوه كند، او را معصيت كرده است.
سه ويژگى است كه در هر كس يافت شود، ويژگى هاى ايمان كامل مى گردد: آن كه وقتى خشنود گردد، خشنودى اش او را به باطل نكشاند و خشمش او را به هنگام خشم، از حق برون نبرد و هر گاه توان يافت، به آنچه از او نيست، دست درازى نكند.
خداى متعال، گنه كاران را مى آمرزد، مگر كسى را كه خودش نخواهد آمرزيده شود. عرض كردند: اى پيامبر خدا! چه كسى خواهان آن است كه آمرزيده نشود؟ فرمودند: كسى كه آمرزش نمى طلبد.
اَنس گويد: سؤال شد: «اى رسول خدا! ممكن است كسى از عقل نيكو برخوردار باشد و گناهان بسيار داشته باشد؟». پيامبر صلي الله عليه و آله فرمودند: هيچ انسانى نيست، مگر اين كه گناهان و خطاهايى مرتكب مى شود، ولى هر كس سرشتش، عقل و نهادش، يقين باشد، گناهانش به او آسيب نمى رساند».
گفته شد: «اى رسول خدا! چگونه است اين؟». فرمودند: «زيرا عاقل هرگاه مرتكب خطايى گردد، بى درنگ آن را با توبه و پشيمانى جبران كند و با اين كار، گناهانش را پاك مى گرداند و خوبى هايى برايش باقى مى ماند كه با آن، وارد بهشت مى گردد».
مسكين، نه آن گداى دوره گرد است و نه آن كسى كه يكى دو دانه خرما و يكى دو لقمه نان مى گيرد و مى رود، بلكه مسكين آن نادارى است كه مناعت و عزّت نفس دارد، به طورى كه دست سؤال به سوى مردم دراز نمى كند و كسى به تهيدستى او پى نمى برد تا به وى صدقه دهد.
