شَكَل بن حُمَيد گويد: عرض كردم: اى رسول خدا! به من دعايى بياموزيد كه از آن بهره بگيرم. فرمودند: بگو «خدايا! مرا از شرّ گوشم، چشمم، زبانم، قلبم و اميال جنسى ام، سلامتى كرامت كن.
خدايا! به تو پناه مى برم از دلى كه اهل طاعت [و بندگى] نيست و از دانشى كه سودى نمى بخشد و از دعايى كه شنيده [و اجابت] نمى شود و از نَفْسى كه سيرى ناپذير است و از گرسنگى كه بد همدمى است.
هيچ چيز نزد خدا گرامى تر از فرزند آدم نيست. عرض شد: اى پيامبر خدا! حتى فرشتگان؟! فرمودند: فرشتگان، همانند خورشيد و ماه، مجبور [به اطاعت ]اَند.284. بهتر از فرشتگان، به شرط!
در روز قيامت، خداوند به آدم عليه السلام مى فرمايد: نزد ترازو بايست و به آنچه از اعمال آنها به طرف تو مى آيد، بنگر. پس هر كس خوبى هايش به وزن ذرّه اى بر بدى هايش بچربد، بهشت از آنِ او خواهد بود، تا بدانى كه من جز ستمكار را به جهنّم نمى برم.
هر كس دوست دارد بر كشتى نجات بنشيند و به دستگيره محكم چنگ زند و به ريسمان ناگسستنى خداوند بياويزد، پس بعد از من، با على دوستى كند و با دشمنش دشمنى ورزد و از امامانِ هدايتگرِ نسل او پيروى كند؛ زيرا كه آنان جانشين و وصى من هستند ... حزب آنان، حزب من و حزب من، حزب خداى ـ عزّ و جلّ ـ است و حزب دشمنان آنان، همان حزب شيطان است.
چون درباره شاعران از ايشان سؤال شد، فرمودند: مؤمن با شمشير و زبان خود، جهاد مى كند. سوگند به آن كه جانم در دست اوست، شاعران [مؤمن]، با شعر گفتنشان، مثل آن است كه دشمن را تيرباران مى كنند.
