لقمانُ عليه السلام ـ لاِبنِهِ و هُو يَعِظُهُ ـ : يا بُنَيَّ ، إنّ المَوعِظَةَ تَشُقُّ على السَّفِيهِ كما يَشُقُّ الصُّعُودُ على الشَّيخِ الكبيرِ .
لقمان عليه السلام ـ در اندرز به فرزند خود ـ فرمود : فرزندم! موعظه براى آدم سبك سر همان اندازه سخت است كه بالا رفتن از بلندى براى پير مرد سالخورده .
لقمان عليه السلام : شجاع ، جز در جنگ شناخته نشود .
لقمان عليه السلام : برادرت را نشناسى، مگر زمانى كه به او نياز پيدا كنى .
لقمان عليه السلام ـ لابنِهِ و هو يَعِظُهُ ـ : يا بُنَيَّ أقِمِ الصَّلاةَ، فإنّما مَثَلُها فِي دِينِ اللّه ِ كَمَثَلِ عَمودِ فُسطاطٍ؛ فإنَّ العَمودَ إذا استَقامَ نَفَعَتِ الأطنابُ و الأوتادُ و الظِّلالُ، و إن لَم يَستَقِمْ لم يَنفَعْ وَتِدٌ و لا طُنُبٌ و لا ظِلالٌ .
لقمان عليه السلام ـ در اندرز به فرزند خود ـ فرمود : فرزندم! نماز را بر پاى دار، كه [جايگاه ]آن در دين خدا ، همانند تيرك خيمه است ؛ اگر تيرك استوار باشد طنابها و ميخها و پرده خيمه كار آمدند و اگر تيرك استوار نباشد، نه ميخ فايده دارد، نه طناب و نه پرده خيمه .
لقمان عليه السلام ـ در اندرز به فرزندش ـ فرمود : نماز را با جماعت بخوان ، گر چه روى نيزه باشد !
لقمان عليه السلام : هر گاه قدرت تو را وا داشت كه به مردم ستم كنى ، قدرتى را كه خدا بر تو دارد، به ياد آر .
لقمانُ عليه السلام ـ في وَصِيَّتِهِ لاِبنِهِ ـ : يا بُنَيَّ ، لِيَكُن مِمّا تَتَسَلَّحُ بِهِ عَلى عَدُوِّكَ فَتَصرَعُهُ المُماسَحَةُ و إعلانُ الرِّضا عَنهُ ، و لا تُزاوِلْهُ بِالمُجانَبَةِ فيَبدُوَ لَهُ ما في نَفسِكَ فَيتَأهَّبَ لَكَ .
لقمان عليه السلام ـ در سفارش به فرزند خود ـ فرمود : فرزندم! از جمله چيزهايى كه بايد در برابر دشمنت به آن مسلّح شوى و در نتيجه، او را به خاك افكنى، اين است كه با او به زبان چرب و نرم سخن گويى و وانمود كنى كه از وى خرسند هستى، و از او دورى مكن كه آنچه در انديشه ات مى گذرد بر او آشكار مى شود و در نتيجه، خودش را در برابر تو آماده مى سازد.
لقمانُ عليه السلام ـ في وَصِيَّتِهِ لاِبنِه إذا أرادَ السَّفَرَ ـ : و إذا قَرُبتَ مِنَ المَنزِلِ فانزِلْ عَن دابَّتِكَ ، و ابدَأْ بِعَلفِها قَبلَ نَفسِكَ .
لقمان عليه السلام ـ در سفارش به فرزندش هنگام سفر ـ فرمود : چون به منزلگاه رسيدى از ستورت پياده شو و نخست او را علوفه ده، سپس به كارهاى خودت بپرداز.
لقمانُ عليه السلام ـ لاِبنِه و هُوَ يَعِظُهُ ـ : إن أردتَ أن تَجمَعَ عِزَّ الدّنيا فَاقطَعْ طَمَعَكَ مِمّا في أيدي النّاسِ ؛ فإنَّما بَلَغَ الأنبِياءُ و الصِّدِّيقونَ ما بَلَغوا بِقَطعِ طَمَعِهِم .
لقمان عليه السلام ـ در اندرز به فرزندش ـ فرمود : اگر مى خواهى عزّت دنيا را به دست آورى، طمع خويش را از آنچه مردم دارند، ببُر؛ زيرا پيامبران و صدّيقان، به سبب بركندن طمع خود، به آن مقامات رسيدند.