لقمان حكيم عليه السلام: يا بُنَىَّ اجْعَلْ غِناكَ فى قَلْبِكَ وَ اِذَا افْتَقَرْتَ فَلاتُحَدِّثِ النّاسَ بِفَقْرِكَ فَتَهُونَ عَلَيْهِمْ وَ لكِنِ اسْأَلِ اللّه َ مِنْ فَضْلِهِ؛
لقمانُ عليه السلام :مَن عُنِي بالأدبِ اهتَمَّ بهِ ، و مَنِ اهتَمَّ بهِ تكلّفَ عِلْمَهُ ، و مَن تكلّفَ علمَهُ اشتدَّ لَه طلبُهُ ، و مَنِ اشتدَّ لَه طلبُهُ أدركَ منفعتَهُ ؛ فاتّخِذْهُ عادةً، فإنّكَ تخلفُ في سَلَفكَ و تنفعُ بهِ مَن خَلْفَكَ .
لقمان عليه السلام :هر كه خواهان ادب باشد بدان اهتمام مى ورزد و هر كه بدان اهتمام ورزد در شناخت آن رنج مى برد و هر كه براى دانستن آن زحمت كشد، سخت جوياى آن مى شود و هر كه سخت جويا شود سودش را درمى يابد، پس، ادب را عادت خود گردان؛ زيرا تو جانشين كسانى هستى كه پيش از تو به اين آداب آراسته بوده اند و [با داشتن آنها ]سود آن را به آيندگان نيز مى رسانى.
لقمان عليه السلام ـ به فرزندش ـ فرمود : پسرم! اگر در كودكى ادب آموزى ، در بزرگى از آن بهره مند مى شوى.
لُقمانُ عليه السلام :يا بُنيَّ ، أدِّ الأمانةَ تَسلَمْ لكَ دُنياكَ و آخِرتُكَ ، و كُنْ أمينا تَكُنْ غَنيّا .
لقمان عليه السلام :فرزندم! امانت را [به صاحبش ]برگردان تا دنيا و آخرتت سالم بماند، و امانتدار باش تا توانگر باشى.
لُقمانُ عليه السلام :اخْتَرِ المَجالِسَ على عَينَيكَ ، فإنْ رأيتَ قوما يَذْكُرونَ اللّه َ عزّ و جلّ فاجْلِسْ معَهُم ، فإنّكَ إنْ تَكُ عالما يَنْفعْكَ عِلمُكَ و يَزيدونَكَ عِلما ، و إنْ كُنتَ جاهلاً عَلَّموك ، و لَعلَّ اللّه َ أنْ يَصِلَهُم برحمةٍ فتَعمَّكَ مَعهُم .
لقمان عليه السلام :مجلسها را بنگر؛ اگر مردمانى را ديدى كه ذكر خداوند عزّ و جلّ مى گويند با آنان بنشين؛ چه ، اگر تو دانشمند باشى ، دانشت تو را سود مى بخشد و آنان بر دانش تو مى افزايند و اگر از علم بى بهره باشى آنان به تو دانش مى آموزند، شايد كه خدا بر آنان رحمت آورد و رحمت او شامل تو نيز بشود.
لُقمانُ عليه السلام :يا بُنيَّ ، جالِسِ العُلَماءَ و زاحِمْهُم برُكْبَتَيْكَ ، فإنّ اللّه َ عزّ و جلّ يُحْيي القُلوبَ بنُورِ الحِكمَةِ كما يُحْيي الأرضَ بِوابِلِ السّماءِ .
لقمان عليه السلام :فرزندم! با دانشمندان نشست و برخاست كن و زانو به زانوى آنها بنشين؛ چه ، خداوند عزّ و جلّ دلها را با نور حكمت زنده مى گرداند همچنان كه زمين را با بارش آسمان زندگى مى بخشد.
عنه عليه السلام :يا بُنيَّ ، إذا أتَيتَ ناديَ قَومٍ فارْمِهِم بسَهمِ السّلامِ، ثُمَّ اجلِسْ في ناحِيَتِهِم فلا تَنْطِقْ حتّى تَراهُم قد نَطَقوا ، فإنْ رأيتَهُم قد نَطَقوا في ذِكرِ اللّه ِ فأجْرِ سَهمَكَ مَعهُم ، و إلاّ فَتَحوَّلْ مِن عِندِهِم إلى غَيرِهِم .
لقمان عليه السلام :فرزندم! هرگاه به انجمنى درآمدى، با تيرِ سلام شكارشان كن و آن گاه كنارشان بنشين و سخن مگوى، تا آنها زبان به سخن گشايند. اگر ديدى از خدا سخن به ميان آوردند، با آنان همسخن شو و گرنه، از ميان آنان به ميان جمعى ديگر برو.
لُقمانُ عليه السلام :حَمَلتُ الجَنْدَلَ و الحديدَ و كُلَّ حِمْلٍ ثَقيلٍ ، فلَم أحمِلْ شيئا أثْقَلَ مِن جارِ السَّوءِ .
لقمان عليه السلام :من صخره هاى بزرگ و آهن، و هر بار سنگينى را به دوش كشيدم، اما بارى سنگين تر از همسايه بد نديدم.
لقمانُ عليه السلام ـ لابنِهِ ـ : يا بُنيَّ لا تُحَقِّرنَّ أحَدا بخُلْقانِ ثِيابِهِ ؛ فإنَّ ربَّكَ و ربَّهُ واحدٌ .
لقمان عليه السلام ـ به فرزندش ـ فرمود : فرزندم ! هيچ كس را به سبب كهنه بودن جامه اش حقير مشمار ؛ زيرا كه پروردگار تو و او يكى است .
لُقمانُ عليه السلام ـ مِن وصيَّتِهِ لابنهِ ـ : يا بُنَيّ ، تَعلَّمِ الحِكمَةَ تَشْرُفْ ؛ فإنَّ الحِكمَةَ تَدُلُّ على الدِّينِ ، و تُشَرِّفُ العَبْدَ على الحُرِّ ، و تَرفَعُ المِسكينَ على الغَنيِّ ، و تُقَدِّمُ الصَّغيرَ على الكَبيرِ .
لقمان عليه السلام ـ در سفارشهاى خود به فرزندش ـ فرمود : فرزندم ! حكمت بياموز تا ارجمند شوى ! زيرا كه حكمت، به دين رهنمون مى شود و بنده را بر آزاده شرافت مى بخشد و تهيدست را از ثروتمند بالاتر برد و كوچك را از بزرگ پيش مى اندازد .