احادیث امام باقر علیه السلام

امام باقر عليه السلام : هيچ نفْسى نيست كه بى گناه يا با گناه كشته شود، مگر اين كه روز قيامت محشور مى شود، در حالى كه با دست راست خود به قاتلش آويزان شده و سر بريده خود را به دست چپ دارد و از شاهرگهايش خون بيرون مى جهد و عرض مى كند: اى پروردگار من! از اين بپرس كه چرا مرا كشت؟ اگر كُشنده بگويد: در راه طاعت خدا او را كشتم، به قاتل بهشت پاداش داده مى شود و مقتول به آتش برده مى شود. و اگر بگويد: در راه اطاعت از فلان كس او را كشتم، به مقتول گفته شود: همان گونه كه او تو را كُشت ، تو او را بكش. سپس خداوند عزّ و جلّ با آن دو هر كارى كه بخواهد مى كند.

امام باقر عليه السلام : هر كس عمداً مؤمنى را بكشد، خداوند متعال همه گناهان را براى او ثبت كند و مقتول از گناهان پاك شود و اين سخن خداوند متعال است [، آن جا كه به نقل از يكى از فرزندان آدم به برادرش مى فرمايد]: «مى خواهم گناه من و گناه خودت را به دوش كشى و از دوزخيان باشى».

امام باقر عليه السلام : مؤمن به هر بلايى گرفتار مى شود و با هر مرگى مى ميرد، اما خود كشى نمى كند.

امام باقر عليه السلام : شباهت شب به شب و روز به روز، بيشتر از شباهت مرجئه به يهود و قدريّه به نصارا نيست .حديث

امام باقر عليه السلام : امير المؤمنين عليه السلام براى هجو كردن، حكم تعزير داد.

امام باقر عليه السلام : هر كس نزد پيشوايى ستمگر برود و به قصد رسيدن به مال و منالى از دنيا براى او قرآن بخواند، قارى در ازاى هر حرفى كه مى خواند ده لعنت مى شود و شنونده براى هر حرفى يك لعنت.

امام باقر عليه السلام : خداوند به مؤمنان مى فرمايد: «هر گاه قرآن خوانده شد» يعنى در نماز واجب پشت سر امام جماعت، پس به آن گوش كنيد و خاموش بمانيد شايد مورد رحمت قرار گيريد».

امام باقر عليه السلام : همانا قرآن باطنى دارد و باطنش نيز باطنى دارد. و ظاهرى دارد و ظاهرش نيز ظاهرى دارد··· از دسترس خِرد مردان چيزى دورتر از تفسير قرآن نيست؛ [زيرا ]آيه قرآن آغازش درباره چيزى است و پايانش درباره چيزى ديگر. قرآن گفتارى پيوسته است كه به شكلها و معانى گوناگون حمل مى شود.

امام باقر عليه السلام ـ درباره همين آيه ـ فرمود : پيشتاز به خيرات و خوبيها، امام است و ميانه رو، كسى است كه امام را مى شناسد و ستمگر به خويش، كسى است كه امام را نمى شناسد.

امام باقر عليه السلام ـ درباره همين آيه ـ فرمود : ستمگرِ به خويش از ما، كسى است كه هم كار خوب و شايسته مى كند و هم كار بد. ميانه رو، كسى است كه متعبّد و در عبادت سخت كوش است و پيشى گيرنده به خيرات، و خوبيها ، على و حسن و حسين عليهم السلام و هر كس از خاندان محمّد صلى الله عليه و آله كه شهيد شود مى باشد.