احادیث امام باقر علیه السلام

امام باقر عليه السلام : شرم و ايمان به هم پيوسته اند ؛ هرگاه يكى از آنها برود، ديگرى هم در پى آن روانه شود .

امام باقر عليه السلام : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: از خدا حقيقتا حيا كنيد . عرض شد : اى پيامبر خدا! چه كسى از خدا حقيقتا حيا مى كند؟ فرمود : كسى كه از خدا حقيقتا حيا داشته باشد، بايد اجل خود را در برابر ديدگانش قرار دهد ، به دنيا و فريبندگيهاى آن پشت كند ، مواظب سر و انديشه خود و شكم و خوراك خود باشد و گورستان و پوسيده شدن [بدن ها] را از ياد نبرد .

امام باقر عليه السلام ـ درباره آيه «بگو : زيانكاران كسانى هستند كه در روز قيامت خود و خاندانشان را به زيان افكندند ، بدانيد كه اين همان زيان آشكار است» ـ فرمود : [آنان كه ]در روز قيامت خود و خانواده شان را مغبون كردند .

امام باقر عليه السلام ـ درباره آيه «بگو : آيا به شما خبر دهيم زيانكارترين مردمان كيستند ؟» ـ فرمود : آنان مسيحيان ، كشيشان ، راهبان و مسلمانان پيرو شبهات و خواهشهاى نفس و حروريه (خوارج) و بدعت گذاران هستند .

امام باقر عليه السلام : مشاجره، دين را نابود و عمل را باطل مى كند و شكّ و ترديد به بار مى آورد .

امام باقر عليه السلام : از مشاجرات بپرهيزيد كه شكّ و ترديد به بار مى آورند و عمل را بى اجر مى كنند و مشاجره كننده را نابود مى گردانند و بسا كه انسان [در هنگام مجادله كردن] سخنى نا بخشودنى به زبان آورد .

امام باقر عليه السلام : از مشاجره گران و دروغگويان بپرهيزيد ؛ چه، آنان، آنچه را بايد بياموزند رها كرده اند ، امّا براى آموختن آنچه به آموختنش فرمان ندارند، خود را به زحمت مى اندازند، چندان كه در فراگرفتن علم آسمان خود را به تكلّف وا مى دارند .

امام باقر عليه السلام : بنده ، خداى را چنان كه حقّ عبادت اوست عبادت نكند، مگر آن گاه كه از همه خلق بريده ، به خداوند روى آورد. در اين هنگام خداوند فرمايد: اين، خالص براى من است. و به لطف و كرم خويش او را پذيرا شود .

امام باقر عليه السلام : شرّ و بدى را با حضورِ علم از خود بران و با عملِ خالصانه، علم را به كارگير و در عمل خالص، با هوشيارى شديد، از غفلت دورى كن و با خوف راستين [از خدا ]هوشيارى كامل را به دست آر.

امام باقر عليه السلام : ميان حقّ و باطل [چيزى ]جز كم خردى نيست . عرض شد : چگونه، اى زاده رسول خدا؟ فرمود : آدمى كارى را كه رضاى خدا در آن است، براى غير خدا انجام مى دهد ، در صورتى كه اگر آن را محض رضاى خدا انجام مى داد، خداوند او را به هدفى كه از آن كار داشت زودتر مى رساند.