امام على عليه السلام : دنيا، در حقيقت، يك دام است . كسى در دام مى افتد كه نمى داند.
امام على عليه السلام : دنيا، دام جان ها و جايگاه هر رنج و گزندى است.
عنه عليه السلام : إنَّ الدُّنيا كَالشَّبَكَةِ ؛ تَلتَفُّ عَلى منَ رَغِبَ فيها وتَتَحَرَّزُ
عَمَّن أعرَضَ عَنها ، فَلا تَمِل إلَيها بِقَلبِكَ ولا تُقبِل عَلَيها بِوَجهِكَ ، فَتوقِعَكَ في شَبَكَتِها وتُلقِيَكَ في هَلَكَتِها .
امام على عليه السلام : دنيا ، همانند تور [صيّادى] است ؛ بر هر كه به آن روى آورد ، مى پيچد و به كسى كه از آن روى بگرداند ، در نمى پيچد. پس، به دنيا دل مبند و بدان روى مياور كه تو را در تور خويش مى افكند و به هلاكت مى اندازد.
الإمام عليّ عليه السلام : إنَّ مَثَلَ الدُّنيا وَالآخِرَةِ كَرَجُلٍ لَهُ امرَأَتانِ ، إذا أرضى إحداهُما أسخَطَ الاُخرى .
امام على عليه السلام : حكايت دنيا و آخرت ، حكايت مردى است كه دو زن دارد . هرگاه يكى از آن دو را خشنود گردانَد ، ديگرى را ناخشنود مى سازد.
امام على عليه السلام : دنيا و آخرت ، دو هوويند . پس به اندازه اى كه يكى از آن دو را خشنود سازى ، ديگرى را ناخشنود مى گردانى.
الإمام عليّ عليه السلام : مَثَلُ الدُّنيا وَالآخِرَةِ مَثَلُ المَشرِقِ وَالمَغرِبِ ؛ مَتَى ازدَدتَ مِن أحَدِهِما قُربا اِزدَدتَ مِنَ الآخَرِ بُعدا .
امام على عليه السلام : مَثَل دنيا و آخرت ، مَثَل مشرق و مغرب است . هر اندازه به يكى از آنها نزديك تر شوى ، از ديگرى دورتر مى افتى.
عنه عليه السلام : إنَّ الدُّنيا وَالآخِرَةَ عَدُوّانِ مُتَفاوِتانِ ، وسَبيلانِ مُختَلِفانِ ؛ فَمَن أحَبَّ الدُّنيا وتَوَلاّها أبغَضَ الآخِرَةَ وعاداها .
وهُما بِمَنزِلَةِ المَشرِقِ وَالمَغرِبِ وماشٍ بَينَهُما ؛ كُلَّما قَرُبَ مِن واحِدٍ بَعُدَ مِنَ الآخَرِ ، وهُما بَعدُ ضَرَّتانِ .
امام على عليه السلام : دنيا و آخرت، دو دشمن متفاوت و دو راه مختلف اند. پس، هركه دنيا را دوست بدارد و با آن دوستى ورزد ، از آخرت نفرت دارد و با آن دشمنى مى ورزد. [نيز] دنيا و آخرت ، به منزله مشرق و مغرب اند كه هركس ميان آن دو را بپيمايد ، هرچه به يكى نزديك شود ، از ديگرى دور مى شود. از اينها بالاتر، دنيا و آخرت ، هووى هم اند.
الإمام عليّ عليه السلام : إنَّ الدُّنيا رُبَّما أقبَلَت عَلَى الجاهِلِ بِالاِتِّفاقِ ، وأدبَرَت عَنِ العاقِلِ بِالاِستِحقاقِ ، فَإِن أتَتكَ مِنها سَهمَةٌ مَعَ جَهلٍ أو فاتَتكَ مِنها بُغيَةٌ مَعَ عَقلٍ ، فَإِيّاكَ
أن يَحمِلَكَ ذلِكَ عَلَى الرَّغبَةِ فِي الجَهلِ وَالزُّهدِ فِي العَقلِ ؛ فَإِنَّ ذلِكَ يُزري بِكَ ويُرديكَ
.
امام على عليه السلام : دنيا ، گاه تصادفاً به نادان روى مى آورد و به حق ، از خردمند بر مى گردد. پس اگر با وجود نادانى ات ، بهره اى از دنيا به تو رسيد يا با وجود خردمندى ات ، به مطلوبى از آن دست نيافتى، مبادا اين امر ، تو را وا دارد كه به
نادانى رغبت كنى و به خِرد و دانايى پشت نمايى كه اين ، تو را بى مقدار مى كند و به نابودى مى كشاند.
عنه عليه السلام : إذا أقبَلَتِ الدُّنيا عَلى أحَدٍ أَعارَتهُ مَحاسِنَ غَيرِهِ ، وإذا أدبَرَت عَنهُ سَلَبَتهُ مَحاسِنَ نَفسِهِ .
امام على عليه السلام : هرگاه دنيا به كسى رو كند ، خوبى هاى ديگران را نيز به او عاريت مى دهد و هرگاه از او برگردد ، خوبى هاى خودش را هم از او مى گيرد.