امام على عليه السلام : دنيا، خانه [موقّت] غريبان است و وطنِ شوربختان.
الإمام عليّ عليه السلام ـ فِي الحِكَمِ المَنسوبَةِ إلَيهِ ـ : الدّارُ دارُ مَن لا دارَ لَهُ ، وبِها يَفرَحُ مَن لا عَقلَ لَهُ ، فَأَنزِلوها مَنزِلَتَها .
امام على عليه السلام ـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ : دنيا ، سراى كسى است كه سرايى ندارد و كسى به آن شاد مى شود كه خِرد ندارد . پس دنيا را در جايگاه [واقعى [خودش قرار دهيد.
الإمام عليّ عليه السلام ـ يَصِفُ الدُّنيا ـ : أقرَبُ دارٍ مِن سَخَطِ اللّه ِ ، وأبعَدُها مِن رِضوانِ اللّه ِ ؛ فَغُضّوا عَنكُم ـ عِبادَ اللّه ِ ـ غُمومَها وأشغالَها ، لِما قَد أيقَنتُم بِهِ مِن فِراقِها وتَصَرُّفِ حالاتِها .
امام على عليه السلام ـ در وصف دنيا ـ : نزديك ترين سرا به خشم و ناخشنودى خداوند و دورترين سرا به خشنودى خداست. پس ـ اى بندگان خدا ـ غم ها و
مشغله هاى دنيا را از خود ، كم كنيد؛ زيرا به جدايى دنيا و ناپايدارى حالات آن ، يقين داريد.
امام على عليه السلام : دنيا، زندان مؤمن است و مرگ ، هديه اى است به او و بهشت ، سرپناه اوست.
امام على عليه السلام : دنيا، بهشت كافر است و مرگ ، كوچاننده او و آتش ، جايگاهش.
امام على عليه السلام : مَثَل دنيا ، مَثَل سَم است . كسى سم را مى خورد كه نمى داند.
امام على عليه السلام : دنيا، در حقيقت، مانند سم است . كسى سم را مى خورد كه آن را نمى شناسد.
الإمام عليّ عليه السلام : إنَّما مَثَلُ الدُّنيا مَثَلُ الحَيَّةِ : لَيِّنٌ مَسُّها ، قاتِلٌ سَمُّها ، فَأَعرِض عَمّا يُعجِبُكَ فيها لِقِلَّةِ ما يَصحَبُكَ مِنها ، وضَع عَنكَ هُمومَها لِما أيقَنتَ بِهِ مِن فِراقِها وتَصَرُّفِ حالاتِها ، وكُن آنَسَ ما تَكونُ بِها أحذَرَ ما تَكونُ مِنها ؛ فَإِنَّ صاحِبَها كُلَّمَا اطمَأَنَّ فيها إلى سُرورٍ أشخَصَتهُ
عَنهُ إلى مَحذورٍ ، أو إلى إيناسٍ أزالَتهُ عَنهُ إلى إيحاشٍ!
امام على عليه السلام : مَثَل دنيا ، مَثَل مار است: پوستش نرم است و زهرش كُشنده. پس، از آنچه در دنيا برايت جاذبه دارد ، روى بگردان ؛ زيرا آنچه از آن تو را همراهى مى كند ، اندك [كفنى] است . دغدغه هاى آن (دنيا) را از خود ، دور كن؛ چرا كه به جدا شدن از آن و ناپايدارى حالاتش يقين دارى و آن گاه كه با دنيا بيشترين انس را دارى ، بيشترين ترس و حذر را از آن داشته باش؛ زيرا كه دنيادار ، هر زمان كه در آن به خوشى و لذّتى اطمينان كرد، دنيا او را از آن خوشى به مشكلى كشانْد، يا هرگاه انسى گرفت ، اُنس او را تبديل به تنهايى و وحشت كرد .
الإمام عليّ عليه السلام ـ فِي الدّيوانِ المَنسوبِ إلَيهِ ـ :
امام على عليه السلام ـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :