اى على! هرگاه يتيم بگريد، عرش به لرزه مى افتد، سپس خداوند ـ عزّ و جلّ ـ به جبرئيل مى فرمايد: آتش دوزخ را براى كسى كه او را گرياند، گسترش بده كه من او را خواهم گرياند. و براى كسى كه او را خنداند در بهشت جايى باز كن كه من او را خندان سازم.
بهترين خانه هاى مسلمانان، خانه اى است كه در آن يتيمى باشد و به او نيكى كنند و بدترين خانه هاى مسلمانان، خانه اى است كه در آن يتيمى باشد و با او بدى كنند. من و سرپرست يتيم، در بهشت مانند دو انگشت همراهيم.
هر كس يتيمى را سرپرستى كند تا آن كه بى نياز گردد، خداوند به سبب اين كار بهشت را بر او واجب سازد، همچنان كه آتش دوزخ را بر خورنده مال يتيم واجب ساخته است.
عياض بن حمّاد گويد: عرض كردم: اى رسول خدا! كسى از قبيله ام كه مقام و منزلتش از من پايين تر است، به من ناسزا مى گويد. آيا اشكال دارد كه من هم به تلافى كارش او را دشنام دهم؟ پيامبر فرمودند: دو كس كه به يكديگر ناسزا مى گويند، هر دو شيطان اند كه عوعو مى كنند و به جان هم مى افتند.
اگر يكى از شما ناچار شد رفيقش را دشنام دهد، مبادا به او تهمت بزند يا به پدر و مادرش ناسزا بگويد يا خويشاوندان او را دشنام بدهد؛ بلكه بگويد: تو بخيلى! يا بگويد: تو تَرسويى! يا بگويد: تو دروغگويى! يا بگويد: تو هميشه خوابى! به شرط آن كه بداند او واقعا اين صفات را دارد.
