خوشا به سعادت كسى كه خوش اخلاق، خوش رفتار، خوش باطن و خوش ظاهر باشد و زيادىِ ثروتش را در راه خدا ببخشد، از زياده گويى خوددارى كند و با مردم، منصفانه رفتار نمايد.
خداوند، هرگاه بنده اى از امّت مرا دوست بدارد، محبّت او را در دل برگزيدگان خود و در جان فرشتگان و ساكنان عرش مى اندازد، تا او را دوست بدارند. اين است محبوب حقيقى. خوشا به حال او! و در قيامت، شفاعت او در پيشگاه خداوند، پذيرفته مى شود.
در پاسخ ابوذر ـ كه عرض كرد: مردى براى خودش كار نيك انجام مى دهد و مردم، او را مى ستايند ـ فرمودند: اين، همان شادى و مژده اى است كه در دنيا به مؤمن مى رسد [و شادى و مژده آخرت، به جاى خود، باقى است].
تا مى توانيد خود را از هم و غم دنيا فارغ سازيد؛ زيرا هر كس با دل خويش به جانب خدا روى آورد، خداوند دل هاى بندگان را از سر مهر و محبّت مطيع او مى كند و هر خيرى را به او زودتر مى رساند.
اى على! انسان صالح سه نشانه دارد: با عمل شايسته، ميان خود و خداوند را اصلاح مى كند، با علم، دينش را اصلاح مى نمايد و آنچه براى خودش مى خواهد براى مردم مى خواهد.
تا آن جا كه مى توانى با وضو باش تا خداوند، عمر تو را زياد كند، و اگر توانستى شب و روز با طهارت (با وضو) باشى، چنين باش؛ چرا كه اگر در حال طهارت بميرى، شهيد خواهى بود.
