گناهى هست كه بخشيدنى نيست و گناهى هست كه از آن نگذرند و گناهى هست كه قابل بخشش است. آنچه بخشيدنى نيست، شرك به خداست و آنچه قابل بخشش است، گناه بنده ميان خود و خداى ـ عزّ و جلّ ـ است و آنچه از آن نگذرند، ظلم كردن بندگان به يكديگر است.
ابليس [به خدا] گفت: به عزّتت سوگند! تا بندگانت جان در بدن دارند، گمراهشان مى كنم. خدا در پاسخ فرمود: به عزّت و جلالم سوگند! تا هر زمان از من آمرزش بطلبند، آنان را مى آمرزم.
[آن جا كه فرمود:] خداوند، دو اَمان براى امّتم بر من نازل نمود «تا تو در ميان آنان هستى، خدا عذابشان نمى كند و تا آمرزش مى طلبند، خدا آنان را عذاب نمى كند». پس اگر خودم نيز از ميانشان بروم [و امان اوّل، باطل شود]، باز، آمرزش طلبيدن را [كه امان دوم است]، تا روز قيامت، در ميانشان باقى گذاشته ام.
آيا شما را از چيزى خبر ندهم كه اگر به آن عمل كنيد شيطان از شما دور شود، چندان كه مشرق از مغرب دور است؟ عرض كردند: چرا. فرمودند: روزه، روى شيطان را سياه مى كند و صدقه، پشت او را مى شكند و دوست داشتن براى خدا و هم يارى در كار نيك، ريشه او را مى كند و استغفار، شاهرگش را مى زند.
