عيون أخبار الرِّضا : قال الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ أيضا ـ : للمؤمنِ كأطيَبِ رِيحٍ يَشمُّهُ فيَنعَسُ لِطيبِهِ و يَنقَطِعُ التَّعَبُ و الألَمُ كلُّهُ عنهُ ، و للكافِرِ كلَسعِ الأفاعي و لَدغِ
العَقارِبِ و أشَدَّ !
قيلَ : فإنّ قَوما يقولونَ : إنّهُ أشَدُّ مِن نَشرٍ بالمَناشيرِ ، و قَرضٍ بالمَقاريضِ ، و رَضخٍ بالأحجارِ ، و تَدويرِ قُطبِ الأرحِيَةِ علَى الأحداقِ ! . قالَ : كذلكَ هُو على بعضِ الكافِرينَ و الفاجِرينَ ··· .
عيون أخبار الرضا : امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به همين پرسش ـ فرمود : براى مؤمن مانند خوشترين بويى است كه استشمام مى كند و از بوى خوش آن خوابش مى برد و رنج و درد بكلّى از او
برطرف مى شود و براى كافر همچون گزش مارها و نيش عقربهاست و [بلكه ]دردناكتر!
عرض شد: عدّه اى مى گويند كه مرگ دردناكتر از ارّه شدن و قيچى گشتن و خرد شدن با سنگها و به چرخش در آوردن ستونه آهنى آسيا بر تخم چشم است! حضرت فرمود : براى بعضى از كافران و گنهكاران همين گونه است··· .
الإمامُ الرِّضا عليه السلام : إنّما اُمِرَ بدَفنِ المَيّتِ لِئلاّ يَظهَرَ النّاسُ على فَسادِ جَسَدِهِ ، و قُبحِ مَنظَرِهِ ، و تَغَيُّرِ رائحَتِهِ،و لا يَتأذَّى الأحياءُ برِيحِهِ و ما يَدخُلُ علَيهِ من الآفَةِ و الفَسادِ ، و ليكونَ مَستورا عنِ الأولياءِ و الأعداءِ ، فلا يَشمَتُ عَدُوُّهُ و لا يَحزَنُ صَديقُهُ .
امام رضا عليه السلام : علّت اينكه دستور داده شده است مرده را به خاك بسپارند، اين است كه مردم متلاشى شدن پيكر او و منظره زشت و تغيير بويش را مشاهده نكنند و زندگان از بوى او و آفت و فسادى كه به پيكرش مى رسد آزار نبينند و براى اينكه از چشم دوستان و دشمنان پنهان بماند و دشمنش شاد و دوستش اندوهگين نشود.
الإمامُ الرِّضا عليه السلام : لا يَجتَمِعُ المالُ إلاّ بخِصالٍ خَمسٍ : بِبُخلٍ شَديدٍ ، و أمَلٍ طَويلٍ ، و حِرصٍ غالِبٍ ، و قَطيعَةِ الرَّحِمِ ، و إيثارِ الدُّنيا علَى الآخِرَةِ .
امام رضا عليه السلام : مال و ثروت جمع نشود، مگر با داشتن پنج خصلت : بخل شديد، آرزوى دراز، آزمندى چيره [بر جان]، رسيدگى نكردن به خويشان و برگزيدن دنيا بر آخرت.
امام رضا عليه السلام : بهترين دارايى انسان، اندوخته هاى صدقه است.
الإمامُ الرِّضا عليه السلام ـ في عِلَّةِ وُجوبِ مَعرِفَةِ الرُّسُلِ و الإقرارِ بهِم و الإذعانِ لَهُم بالطّاعَةِ ـ : لأنّه لَمّا لَم يَكُنْ في خَلقِهِم و قُواهُم ما يُكمِلوا . لِمَصالِحِهِم ، و كانَ
الصّانِعُ مُتَعالِيا عَن أن يُرى ، و كانَ ضَعفُهُم و عَجزُهُم عَن إدراكِهِ ظاهِرا ، لَم يَكُنْ بُدٌّ مِن رَسولٍ بَينَهُ و بَينَهُم مَعصومٍ يُؤدّي إلَيهِم أمرَهُ و نَهيَهُ و أدَبَهُ ، و يَقِفُهُم على ما يَكونُ بهِ إحرازُ مَنافِعِهِم و دَفعُ مَضارِّهِم ، إذ لَم يَكُنْ في خَلقِهِم ما يَعرِفونَ بهِ ما يَحتاجونَ إلَيهِ مَنافِعَهُم و مَضارَّهُم
فلَو لَم يَجِبْ علَيهِم مَعرِفَتُهُ و طاعَتُهُ لَم يَكُن لَهُم في مَجيءِ الرّسولِ مَنفَعَةٌ و لا سَدُّ حاجَةٍ، و لَكانَ يَكونُ إتيانُهُ عَبَثا لغَيرِ مَنفَعَةٍ و لا صَلاحٍ ، و لَيس هذا مِن صِفَةِ الحَكيمِ الّذي أتقَنَ كُلَ شيءٍ .
امام رضا عليه السلام ـ درباره علّت لزوم شناخت پيامبران و تصديق آنها و اطاعت و پيروى از ايشان ـ فرمود : چون مردم خود از چنان طبيعت و توانى برخوردار نيستند كه مصالحشان را كاملاً درك كنند و از طرفى،
سازنده هستى نيز والاتر از آن است كه ديده شود و ضعف و ناتوانى بندگان از ادراك او نيز كاملاً روشن است، پس ناچار بايد ميان خدا و مردم فرستاده اى معصوم باشد كه اوامر و نواهى و آموزش هاى او را به آنان برساند و به آنچه منافعشان را تأمين و زيان هايشان را دفع مى كند، آگاهشان سازد. چرا كه در وجودشان وسيله اى كه بتوانند با آن، آنچه را بدان نياز دارند و سود و زيانشان را بشناسند وجود ندارد
اگر شناخت پيامبر و اطاعت از او بر مردم واجب نبود، آمدن پيامبر براى آنان حاصلى نداشت و مشكلى را حلّ نمى كرد و فرستادن او كارى بيهوده و ناسودمند بود و اين كار از موجود حكيمى كه همه چيز را با حساب و كتاب و متقن آفريده، به دور است.
الإمامُ الرِّضا عليه السلام : إنّما سُمّيَ اُولو العَزمِ اُولي العَزمِ لأنّهُم كانوا أصحابَ الشَّرائعِ و العَزائمِ ؛ و ذلكَ أنَّ كُلَّ نَبيٍّ بعدَ نُوحٍ عليه السلام كانَ على شَريعَتهِ و مِنهاجِهِ و تابِعا لكِتابِهِ إلى زَمَنِ إبراهيمَ الخليلِ ، و كلَّ نَبيٍّ كانَ في أيّامِ إبراهيمَ و بَعدَهُ كانَ على شَريعَةِ إبراهيمَ و مِنهاجِهِ و تابِعا لكِتابِهِ إلى زَمنِ موسى ، و كلَّ نَبيٍّ كانَ في زَمنِ موسى و بَعدَهُ كانَ على شَريعَةِ موسى و مِنهاجِهِ و تابِعا لكِتابِهِ إلى أيّامِ عيسى عليه السلام ، و كلَّ نَبيٍّ كانَ في أيّامِ عيسى عليه السلام و بَعدَهُ كانَ على مِنهاجِ عيسى و شَريعَتهِ و تابِعا لكِتابهِ إلى زَمنِ نَبيِّنا محمّدٍ صلى الله عليه و آله ، فهؤلاءِ الخَمسَةُ اُولو العَزمِ ، فهُم أفضَلُ الأنبياءِ و الرُّسُلِ عليهم السلام .
امام رضا عليه السلام : پيامبران اولو العزم در حقيقت بدين سبب اولو العزم ناميده شده اند كه داراى شريعت و آيين بودند. چون هر پيامبرى بعد از نوح عليه السلام بر شريعت و روش او و تابع كتاب وى بود، تا زمان ابراهيم خليل و هر پيامبرى در روزگار ابراهيم و پس آن بر شريعت و راه ابراهيم و پيرو كتاب او بود، تا زمان موسى و هر پيامبرى در زمان موسى و بعد از آن بر شريعت و طريقه موسى و تابع كتاب او بود، تا زمان عيسى عليه السلام و هر پيامبرى در روزگار عيسى عليه السلام و بعد از آن بر روش و شريعت عيسى و پيرو كتاب او بود، تا زمان پيامبرِ ما محمّد صلى الله عليه و آله . اين پنج تن اولو العزم هستند و آنان برترين پيامبران و رسولان عليهم السلام مى باشند.
امام رضا عليه السلام : يكى از خصلت هاى پيامبران پاكيزگى است.
امام رضا عليه السلام : از اخلاق پيامبران، به كار بردن بوى خوش است.
امام رضا عليه السلام : به كار بردن بوى خوش، از اخلاق پيامبران است.
الإمامُ الرِّضا عليه السلام ـ و قد سألَهُ البَزَنطيُّ عن كيفيَّةِ تَناسُلِ النّاسِ مِن آدمَ ـ : حَمَلَت حَوّاءُ هابِيلَ و اُختا لَهُ في بَطنٍ ، ثمّ حَمَلَت في البَطنِ الثّاني قابِيلَ و اُختا له في بَطنٍ ، فزُوّجَ هابِيلُ الّتي معَ قابِيلَ ، و تَزوَّجَ قابِيلُ الّتي مَع هابِيلَ ، ثُمّ حَدَثَ التَّحريمُ بعدَ ذلكَ .
امام رضا عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال بزنطى از چگونگى تكثير نسل مردم از آدم ـ فرمود : حوّا، هابيل و خواهر او را در يك شكم حامله شد. سپس شكم دوم قابيل و خواهرش را توأما حامله گشت. پس، هابيل با خواهر همزاد قابيل ازدواج كرد و قابيل با خواهر همزاد هابيل. بعد از آن ازدواج خواهر و برادر با يكديگر تحريم شد.