احادیث امام صادق علیه السلام

امام صادق عليه السلام : بسا كسى كه نعمتى به او ارزانى شده است و خودش نمى داند.

امام صادق عليه السلام : حق همسايگى نعمت ها را نيكو به جا آوريد و مواظب باشيد كه از شما به ديگرى منتقل نشوند. بدانيد كه اگر نعمت از جوار كسى رخت بربندد، كمتر پيش مى آيد كه دوباره به سوى او باز گردد.

امام صادق عليه السلام : نعمت ها نپايند مگر بعد از سه كار : شناخت جايگاه شايسته خداوند در نعمت ها، گزاردن شكر آنها، و رنج و زحمت كشيدن براى آنها.

امام صادق عليه السلام : هر كه نعمت خدا به او زياد شود، بار زحمت و هزينه مردم بر دوش او سنگين تر شود؛ بنا بر اين، با به دوش كشيدن بار زحمت و هزينه مردم نعمت [خود] را پايدار سازيد و آن را در معرض زوال قرار ندهيد؛ زيرا به ندرت پيش مى آيد كه نعمتى از كسى زوال يابد و دوباره به او باز گردد.

امام صادق عليه السلام : اگر مى خواهى عملت ختم به خير شود و وقتى مى ميرى با بهترين اعمال بميرى، حق و حرمت خداى را پاس دار و نعمت هاى او را در راه معاصيش به كار مبر.

امام صادق عليه السلام : بسا افرادى كه به سبب نعمتى كه خدا به آنها داده است دچار غرور و غفلت شده اند و بسا كسانى كه بر اثر پرده پوشى خدا كم كم به عذاب خدا نزديك گشته اند و بسا كسانى كه به مدح و ثناى مردم فريفته شده اند.

امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به فردى كه عرض كرد : از خداوند مسألت كردم كه به من مال و فرزند و خانه اى روزى كند و روزيم فرمود و اينك مى ترسم كه اينها از باب استدراج و مهلت دهى باشد ـ فرمود : به خدا سوگند كه اگر با حمد و سپاس همراه باشد، چنين نخواهد بود.

امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «سنستدرجهم من حيث لا يعلمون» ـ فرمود : استدراج اين است كه بنده گناه كند و با اين حال خداوند باز به او نعمت دهد، تا آن نعمت او را از استغفار از آن گناه باز دارد.

امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از معناى استدراج ـ فرمود : معنايش اين است كه بنده گناه كند و خداوند به او مهلت دهد و با وجود گناه باز به او نعمت دهد تا اين نعمت او را از طلب آمرزش براى آن گناه باز دارد. چنين شخصى بى آن كه بفهمد تدريجاً به خشم و عذاب خدا نزديك شده است.

امام صادق عليه السلام : هرگاه خداوند به بنده خود نعمتى عطا كند و آن نعمت در وجود او به چشم خورد، او حبيب خدا و بازگو كننده نعمت خدا ناميده مى شود. و هرگاه خداوند به بنده اى نعمتى دهد و آن نعمت در وجودش نمايان نباشد، وى دشمن خدا و تكذيب كننده نعمت او خوانده مى شود.