امام زين العابدين عليه السلام : هر كه درد خود را نشناسد دوايش [كه از پيش خود مى خورد] او را تباه كند .
الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام ـ في الدعاءِ ـ : أستَغفِرُكَ مِن كُلِّ لَذَّةٍ بغَيرِ ذِكرِكَ ، و مِن كُلِّ راحَةٍ بِغَيرِ اُنسِكَ ، و مِن كلِّ سُرورٍ بغَيرِ قُربِكَ ، و مِن كُلِّ شُغلٍ بغَيرِ طاعَتِكَ .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : از هر لذّتى جز [لذّت ]ياد تو و از هر آسايشى جز [آسايش] انس با تو و از هر سُرورى جز [سُرور] قرب تو و از هر كارى جز طاعت تو ، از تو آمرزش مى طلبم .
عنه عليه السلام ـ أيضاً ـ : إلهي ، ما ألَذَّ خَواطِرَ الإلهامِ بِذِكرِكَ على القُلوبِ ، و ما أحلى المَسيرَ إلَيكَ بالأوهامِ في مَسالِكِ الغُيوبِ ! .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : الهى! چه لذّتبخش است گذر نام و ياد تو بر دلها، و چه شيرين است ره پيمودن به سوى تو با وهمها در گذرگاههاى غيبها (نهان ها) .
عنه عليه السلام ـ في الدعاءِ ـ : اللّهُمَّ صَلِّ على محمّدٍ و آلِ محمّدٍ و اجعَلْنا مِنَ الذينَ اشتَغَلُوا بِالذِّكرِ عَنِ الشَّهَواتِ ، و خالَفُوا دَواعِيَ العِزَّةِ بواضِحاتِ المَعرِفَةِ ، و قَطَعُوا أستارَ نارِ الشَّهَواتِ بنَضْحِ ماءِ التوبةِ ، و غَسَلُوا أوعِيَةَ الجَهلِ بصَفوِ ماءِ الحياةِ .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : خدايا! بر محمّد و آل محمّد درود فرست و ما را از كسانى قرار ده كه با ياد تو از خواهشهاى نفسانى باز ماندند و به سبب معرفت دقيق با انگيزه هاى قدرت طلبى مخالفت كردند و پرده هاى آتش شهوتها را با ريختن آب توبه از هم دريدند و ظرفهاى نادانى را با آب زلال زندگى شستند .
عنه عليه السلام ـ أيضاً ـ : يا مَن ذِكرُهُ شَرَفٌ للذاكِرينَ ، و يا مَن شُكرُهُ فَوزٌ للشاكِرينَ ، و يا مَن طاعَتُهُ نجاةٌ للمُطِيعِينَ ، صَلِّ على محمّدٍ و آلِهِ ، و اشغَلْ قُلوبَنا بِذِكرِكَ عن كُلِّ ذِكرٍ .
امام زين العابدين عليه السلام : در دعا ـ گفت : اى آن كه يادش مايه شرافت و بزرگى ياد كنندگان است، و اى آن كه سپاس گزارى اش موجب دست يافتن سپاسگزاران [بر نعمتها ]است، و اى آن كه فرمانبردارى اش سبب نجات فرمانبرداران است ! بر محمّد و آل او درود فرست و با ياد خود دلهاى ما را از هر ياد ديگرى باز دار .
الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام ـ في الدعاءِ ـ : إلهي ، أنْتَ قُلتَ و قولُكَ الحَقُّ ··· «فَاذْكُرُونِي أذْكُرْكُمْ» فَأمَرتَنا بِذِكرِكَ و وَعَدتَنا علَيهِ أن تَذكُرَنا تَشريفاً لَنا و تَفخيماً و إعظاماً ، و ها نحنُ ذاكِرُوكَ كما أمَرتَنا، فَأَنجِزْ لنا ما وَعَدتَنا يا ذاكِرَ الذاكِرينَ .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : الهى! تو گفته اى و گفته ات راست است ، كه : . . . «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم» ؛ ما را به ياد خودت فرمان دادى و وعده نمودى كه در قبال آن ما را ياد كنى و اين سان جامه تشريف و تفخيم و بزرگداشت بر قامت ما پوشاندى . اينك ، همچنان كه فرمان داده اى ، تو را ياد مى كنيم و تو نيز به و عده اى كه به ما داده اى وفا كن ، اى كسى كه به يادِ ياد كنندگان [خود] هستى .
الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام ـ في الدعاءِ ـ : و جَعَلتَ لنا عَدُوّاً يَكيدُنا ··· اللّهُمَّ فَاقهَر سُلطانَهُ عنّا بسُلطانِكَ ، حتّى تَحبِسَهُ عنّا بكَثرَةِ الدُّعاءِ لَكَ ، فَنصْبِحَ مِن كَيدِهِ في المَعصومينَ بِكَ .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : و او (شيطان) را دشمن حيله گر و فريبنده ما قرار دادى . . . بار خدايا! پس ، با قدرت خود، چيرگى او را از ما دور گردان، تا اينكه با دعاهاى بسيار به درگاه تو، او را از ما باز دارى و در زمره كسانى قرار گيريم كه به كمك تو [ از شرّ او] مصون مانده اند .
الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام : اللّهُمَّ صَلِّ على محمّدٍ و آلِهِ ، و نَبِّهني لِذِكرِكَ في أوقاتِ الغَفلَةِ ، و استَعمِلْني بطاعَتِكَ في أيّامِ المُهْلَةِ ، و انهَجْ لِي إلى مَحَبَّتِكَ سَبيلاً سَهْلَةً أكمِلْ لِي بها خَيرَ الدُّنيا و الآخِرَةِ .
امام زين العابدين عليه السلام : خدايا! بر محمّد و خاندان او درود فرست و در اوقات غفلت مرا متوجّه ياد خود گردان و در روزگار مهلت (زندگانى دنيا) در طاعت خود به كارم گير و راهى هموار به سوى محبّت خود، براى من آشكار ساز و به وسيله آن محبّت، خير دنيا و آخرت را به طور كامل عطايم فرما .
الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام ـ في الدعاءِ ـ : إلهي ، بكَ هامَتِ القُلوبُ الوالِهَةُ ، و على مَعرِفَتِكَ جُمِعَتِ العُقولُ المُتَبايِنَةُ ، فَلا تَطمَئنُّ القُلوبُ إلاّ بِذِكراكَ ، و لا تَسكُنُ النُّفوسُ إلاّ عِندَ رُؤياكَ .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : الهى! دلهاى شيدا، سرگشته تواند و خِردهاى گوناگون بر معرفت تو فراهم و همداستان گشته اند . دلها جز با ياد تو آرام نمى گيرند و جانها جز با ديدن تو آرامش نمى يابند .
عنه عليه السلام ـ أيضاً ـ : إلهي ، فَاجعَلْنا مِنَ الذينَ تَوَشَّحَتْ (تَرَسَّخَتْ) أشجارُ الشَّوقِ إلَيكَ في حَدائقِ صُدورِهِم ··· و اطمَأنَّتْ بِالرُّجوعِ إلى رَبِّ الأربابِ أنفُسُهم ، وتَيَقَّنَتْ بالفَوزِ و الفَلاحِ أرواحُهُم .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : الهى! ما را از آنان قرار ده كه ريشه هاى درختانِ شوقِ تو در باغهاى سينه هايشان در هم پيچيده و تنيده است . . . و جانهايشان با بازگشت به سوى خداى همگان اطمينان يافته و ارواحشان به پيروزى و رستگارى، يقين كرده است .