عنه عليه السلام : كُلَّما ازدادَ المَرءُ بِالدُّنيا شُغلاً وزادَ بِها وَلَها ، أورَدَتهُ المَسالِكَ وأوقَعَتهُ فِي المَهالِكِ .
امام على عليه السلام : هر گاه مشغله انسان به دنيا بيشتر شود و علاقه اش به آن فزون تر گردد، دنيا او را به راه هاى گوناگون مى برد و وى را در مهلكه ها مى افكند.
امام على عليه السلام : كسى كه هر گاه دنيايش سالم (و تأمين) باشد ، برايش مهم نيست كه چه بلايى بر سر آخرتش مى آيد، در هلاكت است.
امام على عليه السلام : آفت نفْس، شيفتگى به دنياست.
امام على عليه السلام : زهد تو در دنيا، تو را نجات مى دهد، و دل بستگى تو به آن ، تو را نابود مى كند.
امام على عليه السلام : دنياخواهى ، كليد نابودى است.
الإمام عليّ عليه السلام ـ في خُطبَتِهِ المَعروفَةِ بِالشِّقشِقِيَّةِ ـ : فَلَمّا نَهَضتُ بِالأَمرِ نَكَثَت
طائِفَةٌ ، ومَرَقَت
اُخرى ، وقَسَطَ
آخَرونَ ، كَأَنَّهُم لَم يَسمَعُوا اللّه َ سُبحانَهُ يَقولُ : «تِلْكَ الدَّارُ الآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لاَ يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِى الاْءَرْضِ ولاَ فَسَادًا وَ الْعَـقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ»
! بَلى ، وَاللّه ِ سَمِعوها ووَعَوها ، ولكِنَّهُم حَلِيَتِ الدُّنيا في أعيُنِهِم ،
وراقَهُم زِبرِجُها .
امام على عليه السلام ـ در خطبه معروف به شقشقيه ـ : چون زمام امور را به دست گرفتم ، گروهى پيمان شكستند، عدّه اى از فرمان به در شدند، و عدّه اى سر از فرمان حق برتافتند. گويى آنان نشنيده اند كه خداوند سبحان مى فرمايد: «آن سراى آخرت را براى كسانى قرار مى دهيم كه خواهان برترى جويى و تباهكارى در زمين نيستند ، و عاقبت ، از آنِ تقواپيشگان است» . آرى! به خدا سوگند كه آن را شنيدند و فهميدند ؛ امّا دنيا در چشم آنان زيبا نمود،
و زرق و برق آن خيره شان ساخت.
الإمام عليّ عليه السلام : مَن زَهِدَ فِي الدُّنيا استَراحَ قَلبُهُ وبَدَنُهُ ، ومَن رَغِبَ فيها تَعِبَ قَلبُهُ وبَدَنُهُ .
امام على عليه السلام : آن كه به دنيا زهد ورزيد، دل و تنش آسود، و آن كه در پى آن برآمد، دل و تنش خسته شد.
امام على عليه السلام ـ در تشويق به ترك دنيا ـ : هر كه دنياخواه شد ، دنيا او را خسته و رنجور ساخت.
امام على عليه السلام : ثمره شيفتگى به دنيا، رنج بسيار است.
امام على عليه السلام : دنيادوستى و رنج ، همنشين اند.