امام على عليه السلام : كسى كه لذّت دنيا را شيرين بشمرد ، اندوه به سراغش مى آيد.
عنه عليه السلام : المُستَمتِعونَ بِالدُّنيا تَبكي قُلوبُهُم وإن فَرِحوا ، ويَشتَدُّ مَقتُهُم لاِءَنفُسِهِم وإنِ اغتُبِطوا بِبَعضِ ما مِنها رُزِقوا .
الدُّنيا فانِيَةٌ لا بَقاءَ لَها ، وَالآخِرَةُ باقِيَةٌ لا فَناءَ لَها . الدُّنيا مُقبِلَةٌ إلَى الآخِرَةِ ، وَالآخِرَةُ مَلجَأُ الدُّنيا .
امام على عليه السلام : برخورداران از دنيا، دل هايشان مى گريد ، اگرچه [به ظاهر] شاد باشند ، و از خويشتن سخت در خشم اند ، اگرچه براى آنچه از دنيا روزى داده شده اند ، مورد غبطه ديگران باشند.
دنيا ، فناپذير است و بقايى ندارد، و آخرت ، ماندگار است و فنا نمى پذيرد. دنيا رو به آخرت دارد، و آخرت ، پناهگاه دنياست.
عنه عليه السلام ـ في بَيانِ مَضارِّ حُبِّ الدُّنيا ـ : مَنِ استَشعَرَ الشَّغَفَ
بِها مَلاَءَت ضَميرَهُ أشجانا لَهُنَّ رَقصٌ على سُوَيداءِ قَلبِهِ:
هَمٌّ يَشغَلُهُ، و غَمٌّ يَحزُنُهُ، كَذلِكَ حَتّى يُؤخَذَ بِكَظَمِهِ
فَيُلقى بِالفَضاءِ مُنقَطِعا أبهَراهُ
، هَيِّناً عَلَى اللّه ِ فَناؤُهُ وعَلَى الإِخوانِ إلقاؤُهُ .
امام على عليه السلام ـ در بيان زيان هاى دنيادوستى ـ : آن كه دل باخته دنيا شود، دنيا اندرون او را آكنده از اندوه ها (نگرانى ها) مى كند كه در سويداى دلش به رقص در مى آيند . اندوهى او را به خود مشغول مى سازد، و غصّه اى اندوهگينش مى كند، تا آن كه گلويش گرفته ، شاه رگ هايش از كار مى افتند و در گوشه اى افكنده مى شود. خداوند ، به آسانى نابودش مى كند، و دوستان ، به راحتى در گورش مى افكنند.
عنه عليه السلام ـ فِي الدّيوانِ المَنسوبِ إلَيهِ ـ :
امام على عليه السلام ـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :
امام على عليه السلام : هر كه مطلوبش دنيا باشد، در هنگام جدايى از آن ، افسوس بسيار مى خورد.
امام على عليه السلام : دنيا ، مايه تباهى دين است.
امام على عليه السلام : هيچ چيزى مانند دنيا، دين را تباه نكرد.
امام على عليه السلام : هر كس دنياى خويش را آباد ساخت ، دينش را تباه و آخرتش را ويران نمود.
عنه عليه السلام : إنَّ الدُّنيا لَمَفسَدَةُ الدّينِ ومَسلَبَةُ اليَقينِ ، وإنَّها لَرَأسُ الفِتَنِ وأصلُ المِحَنِ .
امام على عليه السلام : دنيا ، مايه تباهى دين و از بين رفتن يقين است، و اساس فتنه ها و ريشه رنج هاست.
امام على عليه السلام : بر هر دلى كه شيفته دنياست ، حرام است كه تقوا در آن ، خانه كند.