عنه عليه السلام : لا يَغُرَّنَّكُم ما أصبَحَ فيهِ أهلُ الغُرورِ ، فَإِنَّما هُوَ ظِلٌّ مَمدودٌ إلى أجَلٍ مَعدودٍ .
امام على عليه السلام : زنهار كه برخوردارى فريب خوردگان [دنيا] شما را نفريبد؛ زيرا آن همه، در حقيقت، سايه اى است كه تا مدّتى محدود ادامه مى يابد!
عنه عليه السلام : عِبادَ اللّه ِ ، لا تَغُرَّنَّكُمُ الحَياةُ الدُّنيا ، فَإِنَّها دارٌ بِالبَلاءِ مَحفوفَةٌ ، وبِالفَناءِ مَعروفَةٌ ، وبِالغَدرِ مَوصوفَةٌ ، وكُلُّ مافيها إلى زَوالٍ ، وهِيَ بَينَ أهلِها دُوَلٌ وسِجالٌ
، لَن يَسلَمَ مِن شَرِّها نُزّالُها ؛ بَينا أهلُها في رَجاءٍ وسُرورٍ إذ هُم مِنها
في بَلاءٍ وغُرورٍ .
العَيشُ فيها مَذمومٌ ، وَالرَّخاءُ فيها لا يَدومُ ، وإنَّما أهلُها فيها أغراضٌ مُستَهدَفَةٌ ، تَرميهِم بِسِهامِها ، وتَقضِمُهُم بِحِمامِها .
امام على عليه السلام : اى بندگان خدا! زنهار كه زندگى دنيا شما را نفريبد . دنيا ، سرايى است كه بلا از هر سو آن را در ميان گرفته است، و به نابودى معروف است، و بى وفايى ، صفت آن است. هر آنچه در دنياست ، رو به زوال است، و آن ، ميان اهلش به نوبت مى چرخد و هر روز به كام يكى است. ساكنانش هرگز از گزند او در امان نيستند ؛ گاه در اميد و شادمانى به سر مى برند و گاه در رنج و ناكامى.
زندگىِ آن ، نكوهيده [و نامطلوب] است، و آسايشش دوام ندارد. مردم دنيا ، در آن هدف هاى نشانه رفته اى هستند كه دنيا تيرهايش را به سوى آنان مى افكند، و با مرگ خُردشان مى كند.
امام على عليه السلام : فريب دنيا [آدمى را] به خاك مى افكند.
امام على عليه السلام : هر كه فريب دنيا را بخورد ، فريب آرزوها را خورده است.
الإمام عليّ عليه السلام : يا أسرَى الرَّغبَةِ أقصِروا ؛ فَإِنَّ المُعَرِّجَ عَلَى الدُّنيا لا يَروعُهُ مِنها إلاّ صَريفُ
أنيابِ الحَدَثانِ
.
امام على عليه السلام : اى اسيران خواهش ها! كوتاه بياييد؛ زيرا دنياگرايان را تنها غژ غژ نيش هاى [هيولاى] مصائب روزگار ، از دنيا مى ترساند.
امام على عليه السلام : مبادا مرگ ، در حالى به سراغت بيايد كه تو از پروردگار خويش گريخته اى و در طلب دنيايى!
عنه عليه السلام : إنَّكُم إن رَغِبتُم فِي الدُّنيا أفنَيتُم أعمارَكُم فيما لا تَبقَونَ لَهُ ولا يَبقى لَكُم .
امام على عليه السلام : شما اگر دنياخواهى پيشه كنيد ، عمر خويش را در راه چيزى صرف كرده ايد كه نه شما براى آن مى مانيد و نه آن براى شما مى ماند.
امام على عليه السلام : دنياخواهى ، موجب دشمنى مى شود.
امام على عليه السلام : تن درستى دنيا ، بيمارى است و لذّت هايش ، دردند.
الإمام عليّ عليه السلام : إنَّ الدُّنيا مَعكوسَةٌ مَنكوسَةٌ ، لَذّاتُها تَنغيصٌ ومَواهِبُها تَغصيصٌ
، وعَيشُها عَناءٌ وبَقاؤُها فَناءٌ ، تَجمَحُ بِطالِبِها وتُردي راكِبَها ، وتَخونُ الواثِقَ بِها وتُزعِجُ المُطمَئِنَّ إلَيها ، وإنَّ جَمعَها إلَى انصِداعٍ ووَصلَها إلَى انقِطاعٍ .
امام على عليه السلام : همانا دنيا وارونه و باژگونه است: خوشى هايش تيرگى مى آورند و بخشش هايش اندوه مى آورند (/ گلوگيرند) ، و زندگى اش رنج است و بقايش فنا. جوينده خود را بى اختيار مى برد، و سوار خويش را به خاك هلاكت مى افكند. به كسى كه به او اعتماد كند ، خيانت مى ورزد و كسى را كه بدان آرام گيرد ، بى قرار (پريشان خاطر) مى سازد. اتحاد آن ، به پراكندگى مى انجامد و پيوندش ، به جدايى.