هر كه فروتنى نكند ، خدايش پست كند ، و هر كه براى خدا فروتنى كند ، خدايش برافرازد.
مَن نَظَرَ إلى أخيهِ يَعمَلُ الخَطيئَةَ ولَم يُحَذِّرهُ عاقِبَتَها حَتّى أحاطَت بِهِ فَلايَأمَن أن يَكونَ قَد شَرِكَ في إثمِهِ؛
هر كه ببيند برادرش خطايى مى كند و او را از سرانجامش برحذر ندارد تا گناه او را فرا گيرد ، از شركت در گناه او برى (و ايمن) نيست.
هر كه بتواند ستمكارى را از ستم منصرف كند و چنين نكند ، خود نيز چون همان ستمگر است.
بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : إنَّ كُلَّ النّاسِ يُبصِرُ النُّجومَ ولكِن لايَهتَدي بِها إلاّ مَن يَعرِفَ مَجارِيَها ومنازِلَها و كَذلِكَ تَدرُسونَ الحِكمَةَ ولِكن لايَهتَدي لَها مِنكُم إلاّ مَن عَمِلَ بِها؛
راست مى گويمتان : همه مردم ، ستارگان را مى نگرند ، ولى كسى به وسيله آنها راه نمى يابد ، مگر آن كس كه گذرگاه ها و منازلشان را بداند . همچنين شما حكمت را مى آموزيد ؛ ولى از ميان شما ، جز آن كس كه به حكمت عمل كند ، از آن هدايت نمى پذيرد.
راست مى گويمتان : شرافتِ آخرت را در نمى يابيد ، مگر به ترك آنچه [در دنيا] دوست مى داريد.
بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : إنَّ صِغارَ الخَطايا ومُحَقَّراتِها لَمِن مَكايدِ إبليسَ ، يُحَقِّرُها لَكُم ويُصَغِّرُها في أعيُنِكُم فَتَجتَمِعُ فَتَكثُرُ وتُحيطُ بِكُم؛
راست مى گويمتان : گناهان كوچك و به چشم نيامدنى از دام هاى شيطان اند . شيطان ، آنها را به ديده شما خُرد (و ناچيز) مى نمايانَد ، چندان كه گِرد مى آيند و فزون مى شوند و شما را فرا مى گيرند.
بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : إنَّ المِدحَةَ بِالكِذبِ وَالتَّزكِيَةَ فِي الدّينِ لَمِن رَأسِ الشّرورِ المَعلومَةِ؛
راست مى گويمتان : يك ستايش دروغين و يك بيزارنمايى از دين ، بى گمان ، سرآمدِ بدى هاى شناخته شده است.
وَيلَكُم يا عَبيدَ الدُّنيا! اِتَّخِذوا مَساجِدَ رَبِّكُم سُجوناً لِأجسادِكُم وَاجعَلواقُلوبَكُم بُيوتاً لِلتَّقوى ولاتَجعَلوا قُلُوبَكُم مَأوى لِلشَّهواتِ؛
واى بر شما اى بندگان دنيا! سجده گاه هاى پروردگارتان را زندانِ پيكرهاى خود سازيد ، و دل هاى خود را خانه تقوا كنيد و آنها را جايگاه شهوت ها قرار ندهيد.
بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : إنَّ كُلَّ كَلِمَةٍ سَيِّئَةٍ تَقولونَ بِها تُعطَونَ جَوابَها يَومَ القِيامَةِ؛
راست مى گويمتان : هر كلمه بدى كه امروز بگوييد ، فردا ، به قيامت ، پاسخش را مى شنويد.
بِحقٍّ أقولُ لَكُم : . . . ما تُغني عَنكُم أجسادُكُم إذا أعجَبَتكُم وقَد فَسَدَت قُلوبُكُم وما يُغني عَنكُم أن تُنَقّوا جُلودَكُم وقُلوبُكُم دَنِسَةٌ؛
راست مى گويمتان : . . . پيكرهاى شما چه سودتان بخشد كه از آنها شگفت زده شويد ، در حالى كه دل هايتان تباه باشد ؟! و شما را چه سود كه پوست هايتان را پاكيزه كنيد ، در حالى كه دل هايتان چركين باشد؟!