احادیث حضرت عیسی علیه السلام

عنه عليه السلام : بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : إنَّ قُلوبَكُم بِحَيثُ تَكونُ كُنوزُكُم ، و لِذلكَ النّاسُ يُحِبّونَ أموالَهُم و تَتُوقُ . إلَيها أنفُسُهُم ، فضَعوا كُنوزَكُم في السَّماءِ حيثُ لا يَأكُلُها السُّوسُ ، و لا يَنالُها اللُّصوصُ .

عيسى عليه السلام : به حق بگويمتان ، دل هاى شما در آنجاست كه گنج هاى شماست و از همين روست كه مردم اموال خود را دوست دارند و جانهايشان مشتاق آنهاست. پس، گنج هايتان را در آسمان نهيد، آنجا كه نه بيد و موريانه آنها را مى خورد و نه دزدان بدان دسترسى دارند.

عنه عليه السلام : بِحَقٍّ أقولُ لَكُم :إنّ العَبدَ لا يَقدِرُ على أن يَخدِمَ رَبَّينِ ، و لا مَحالَةَ أنّهُ يُؤثِرُ أحدَهُما علَى الآخَرِ و إن جَهِدَ ، كذلكَ لا يَجتَمِعُ لَكُم حُبُّ اللّه ِ و حُبُّ الدُّنيا .

عيسى عليه السلام : به حق بگويمتان، بنده هر اندازه هم بكوشد، نمى تواند دو خواجه را خدمت كند و ناگزير يكى از آنها را بر ديگرى بر مى گزيند. چنين است كه خدا دوستى و دنيا دوستى در شما جمع نمى شود.

عنه عليه السلام : بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : إنّ شَرَّ النّاسِ لَرجُلٌ عالِمٌ آثَرَ دُنياهُ على عِلمِهِ ، فأحَبَّها و طَلَبَها و جَهِدَ علَيها ؛ حتّى لَوِ استَطاع أن يَجعَلَ النّاسَ في حَيرَةٍ لَفَعَلَ ، و ما ذا يُغني عَنِ الأعمى سَعَةُ نُورِ الشَّمسِ و هُو لا يُبصِرُها ؟! كذلكَ لا يُغني عَنِ العالِمِ عِلمُهُ إذ هُو لَم يَعمَلْ بهِ . ما أكثَرَ ثِمارَ الشَّجَرِ و لَيسَ كُلُّها يَنفَعُ و يُؤكَلُ ! و ما أكثَرَ العُلَماءَ و لَيسَ كُلُّهُم يَنتَفِعُ بما عَلِمَ ! و ما أوسَعَ الأرضَ و لَيسَ كُلُّها تُسكَنُ ! و ما أكثَرَ المُتَكلِّمِينَ و لَيسَ كُلُّ كَلامِهِم يُصَدَّقُ ! فاحتَفِظوا مِن العُلَماءِ الكَذَبَةِ الّذينَ علَيهِم ثِيابُ الصُّوفِ ، مُنَكِّسي رُؤوسِهِم إلَى الأرضِ، يُزَوِّرونَ . بهِ الخَطايا ، يَرمُقونَ مِن تَحتِ حَواجِبِهِم كما تَرمُقُ الذِّئابُ ، و قَولُهُم يُخالِفُ فِعلَهُم ، و هَل يُجتَنى مِن العَوسَجِ العِنَبُ ؟! و مِنَ الحَنظَلِ التِّينُ ؟! و كذلكَ لا يُؤَثِّرُ قَولُ العالِمِ الكاذِبِ إلاّ زُورا ، و لَيس كُلُّ مَن يَقولُ يَصدُقُ .

عيسى عليه السلام : به حق بگويمتان، بدترين مردم، مرد دانشمندى است كه دنيايش را بر دانش خود برگزيند و دوستدار دنيا شود و در پى آن برآيد و براى تحصيل آن بكوشد و حتى اگر بتواند مردم را به سرگردانى و گمراهى كشاند، اين كار را مى كند. گستردگى نور خورشيد،براى نابينايى كه آن را نمى بيند چه حاصلى دارد؟! همچنين دانش هر عالمى كه به آن عمل نكند به او سودى نمى بخشد. چه بسيار است ميوه هاى درختان، اما همه آنها مفيد و خوردنى نيستند و چه بسيارند دانشمندان، اما همه آنها از آنچه مى دانند بهره نمى برند! و چه پهناور است زمين، اما همه جاى آن قابل سكونت نيست! و چه بسيارند سخن گويان، اما همه سخنان آنان مورد تصديق نباشد! پس، خود را از [شرّ ]دانشمندان دروغين نگه داريد، همانان كه پشمينه مى پوشند و براى درست جلوه دادن خطاها و گناهانشان سرهاى خود را به زير مى افكنند و چون گرگ ها از زير ابروان خويش (زير چشمى) مى نگرند و گفتارشان با كردارشان مخالف است. آيا مى شود از خاربن، انگور چيد؟!و از بوته حنظل، انجير؟! همچنين گفته دانشمند دروغگو ثمرى جز ناحق ندارد و چنين نيست كه هر كس سخنى بگويد راست گويد.

عنه عليه السلام : بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : إنّ الزَّرعَ يَنبُتُ في السَّهلِ و لا يَنبُتُ في الصَّفا ، و كذلك الحِكمَةُ تَعمُرُ في قَلبِ المُتَواضِعِ و لا تَعمُرُ في قَلبِ المُتَكبِّرِ الجَبّارِ . أ لَم تَعلَموا أنّهُ مَن شَمَخَ برَأسِهِ . إلَى السَّقفِ شَجَّهُ ، و مَن خَفَضَ برَأسِهِ عَنهُ استَظَلَّ تَحتَهُ و أكنَّهُ ؟! و كذلكَ مَن لَم يَتَواضَعْ للّه ِ خَفَضَهُ ، و مَن تَواضَعَ للّه ِ رَفَعَهُ ، إنّهُ لَيسَ على كُلِّ حالٍ يَصلُحُ العَسَلُ في الزِّقاقِ ، و كذلكَ القُلوبُ لَيسَ على كُلِّ حالٍ تَعمُرُ الحِكمَةُ فيها . إنّ الزِّقَّ ما لَم يَنخَرِقْ أو يَقحَلْ أو يَتفُلْ فسَوفَ يَكونُ لِلعَسَلِ وِعاءً ، و كذلكَ القُلوبُ ما لَم تَخرِقْها الشَّهَواتُ و يُدَنِّسْها الطَّمَعُ و يُقَسِّها النَّعيمُ فسَوفَ تَكونُ أوعِيَةً للحِكمَةِ .

عيسى عليه السلام : به حق بگويمتان، زراعت در دشت مى رويد و روى سنگ سخت و برآمده نمى رويد. حكمت نيز در دل شخص فروتن بالنده مى شود و در دل انسان متكبر گردن كش بالندگى نمى يابد. مگر نمى دانيد كه هر كس سر خود را بر سقف سايد، سرش بشكند و هر كس سرش را از سقف فروتر گيرد، در زير آن سايه گيرد و سقف او را پناه دهد. همچنين كسى كه براى خدا فروتنى نكند، خداوند پست و زبونش گرداند و هر كه براى خدا افتادگى كند، خداوند او را بالا برد. چنين نيست كه عسل براى هر خيكى مناسب باشد. دل ها نيز چنين اند، هر دلى حكمت پرور نيست. خيك تا زمانى كه ندريده يا نخشكيده و يا نگنديده باشد، مى تواند ظرفى [مناسب ]براى عسل باشد، دل ها نيز چنين اند؛ تا زمانى كه شهوات آنها را از هم ندريده و طمع، آلوده شان نساخته و خوشى و نعمت سختشان نكرده باشد، مى توانند ظرفى [مناسب ]براى حكمت باشند.

عنه عليه السلام : بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : إنّ الحَريقَ لَيَقَعُ في البَيتِ الواحِدِ فلا يَزالُ يَنتَقِلُ مِن بَيتٍ إلى بَيتٍ حتّى تَحتَرِقَ بُيوتٌ كَثيرَةٌ ، إلاّ أن يُستَدرَكَ البَيتُ الأوَّلُ فيُهدَمَ مِن قَواعِدهِ فلا تَجِدَ فيهِ النّارُ مَعمَلاً ، و كذلكَ الظّالِمُ الأوَّلُ لَو يُؤخَذُ على يَدَيهِ لَم يُوجَدْ مِن بَعدِهِ إمامٌ ظالِمٌ فيَأتَمُّونَ . بهِ ، كما لَو لَم تَجِدِ النّارُ في البَيتِ الأوَّلِ خَشَبا و ألواحا لَم تُحرِقْ شَيئا .

عيسى عليه السلام : به حق بگويمتان، [گاه ]آتش در يك خانه مى افتد و پيوسته از خانه اى به خانه اى ديگر سرايت مى كند تا جايى كه خانه هاى بسيارى را مى سوزاند مگر اينكه در همان خانه نخست جلو آتش را بگيرند و آن را از بن ويران كنند تا آتش از كار بيفتد. بدين سان است ستمگر . نخست، اگر دست او را بگيرند، بعد از او پيشواى ستمگرى پيدا نشود كه ديگران به او تأسّى جويند. همچنان كه اگر آتش در خانه نخست چوب و تخته اى نمى يافت، چيزى را نمى سوزاند.

عنه عليه السلام : بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : مَن نَظَرَ إلَى الحَيَّةِ تَؤُمُّ أخاهُ لِتَلدَغَهُ و لَم يُحَذِّرْهُ حتّى قَتَلَتْهُ فلا يَأمَنْ أن يَكونَ قَد شَرِكَ في دَمِهِ ،و كذلكَ مَن نَظَرَ إلى أخيهِ يَعمَلُ الخَطيئةَ و لَم يُحَذِّرْهُ عاقِبَتَها حتّى أحاطَت بهِ فلا يأمَنْ أن يَكونَ قَد شَرِكَ في إثمِهِ. و مَن قَدَرَ على أن يُغَيِّرَ الظّالِمَ ثُمّ لَم يُغَيِّرْهُ فهُو كفاعِلِهِ ، و كَيفَ يَهابُ الظّالِمُ و قَد أمِنَ بَينَ أظهُرِكُم لا يُنهى و لا يُغَيَّرُ علَيهِ و لا يُؤخَذُ على يَدَيهِ ؟! فمِن أينَ يُقصِرُ الظّالِمونَ أم كَيفَ لا يَغتَرُّونَ ؟ ! فحَسِبَ أن يَقولَ أحَدُكُم : لا أظلِمُ و مَن شاءَ فلْيَظلِمْ ، و يَرَى الظُّلمَ فلا يُغَيِّرُهُ ! فلَو كانَ الأمرُ على ما تَقولونَ لَم تُعاقَبوا مَع الظّالِمينَ الّذينَ لَم تَعمَلوا بأعمالِهِم حِينَ تَنزِلُ بِهِمُ العَثرَةُ في الدُّنيا .

عيسى عليه السلام : به حق بگويمتان، هر كس مارى را ببيند كه به طرف برادرش مى رود تا او را نيش زند و برادر خود را برحذر ندارد و مار او را بكشد، نبايد خودش را از شركت در خون او مبرّا بداند. همچنين هر كه ببيند برادرش گناه مى كند و او را از عاقبت آن برحذر ندارد تا گناه او را فرا گيرد، از شركت در گناه وى مبرّا نيست، هر كس بتواند جلو ستمگر را بگيرد و نگيرد، همچون كسى است كه مرتكب ظلم شده باشد؛ چگونه ستمگر بهراسد با اينكه در ميان شما امنيت دارد و بازش ندارند و جلوى او را نگيرند و دستش را كوتاه نسازند؟! با چنين حالى چگونه ستمگران [از ستمگرى خود ]كوتاه آيند و چگونه مغرور نگردند؟! آيا كافى است كه فردى از شما بگويد: من خود ستم نمى كنم و هر كه خواهد، گو ستم كند ، و ستم را ببيند و جلوى آن را نگيرد؟! اگر چنين باشد كه شما مى گوييد، پس چرا وقتى در دنيا بر ستمگران كيفر و بلا مى رسد شما نيز به همراه آنان مجازات مى شويد در حالى كه مانند آنها ستم نكرده ايد؟

عنه عليه السلام : وَيلَكُم يا عَبيدَ السَّوءِ ! كَيفَ تَرجُونَ أن يؤمِنَكُمُ اللّه ُ مِن فَزَعِ يَومِ القِيامَةِ و أنتُم تَخافُونَ النّاسَ في طاعَةِ اللّه ِ ، و تُطيعونَهُم في مَعصيَتِهِ ، و تَفُونَ لَهُم بِالعُهودِ النّاقِضَةِ لِعَهدِهِ ؟! بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : لا يُؤمِنُ اللّه ُ مِن فَزَعِ ذلكَ اليَومِ مَنِ اتّخَذَ العِبادَ أربابا مِن دُونِهِ .

عيسى عليه السلام : واى بر شما اى بندگان بد! چگونه اميد داريد كه خداوند شما را از هراس روز قيامت ايمن گرداند در حالى كه در راه طاعت خدا از مردم مى ترسيد و در معصيت او از آنان فرمان مى بريد و با آنان پيمان هاى مخالف با پيمان خدا مى بنديد و بدان ها وفا مى كنيد؟! به حق بگويمتان، خداوند كسى را كه بندگان را به جاى او به خدايگانى بگيرد، از هراس آن روز ايمن نمى گرداند.

عنه عليه السلام : وَيلَكُم يا عَبيدَ السَّوءِ ، مِن أجلِ دُنيا دَنِيَّةٍ و شَهوَةٍ رَدِيَّةٍ تُفَرِّطونَ في مُلكِ الجَنَّةِ ، و تَنسَونَ هَولَ يَومِ القِيامَةِ ! .

عيسى عليه السلام : واى بر شما اى بندگان بد! به خاطر دنيايى پست و شهوتى بى ارزش در به دست آوردن مُلكِ بهشت كوتاهى مى كنيد و هراس روز قيامت را از ياد مى بريد!

عنه عليه السلام : وَيلَكُم يا عَبيدَ الدّنيا ! مِن أجلِ نِعمَةٍ زائلَةٍ و حَياةٍ مُنقَطِعَةٍ تَفِرُّونَ مِن اللّه ِ و تَكرَهونَ لِقاءهُ ؟! فكَيفَ يُحِبُّ اللّه ُ لِقاءكُم و أنتُم تَكرَهونَ لِقاءهُ ؟! فإنّما يُحِبُّ اللّه ُ لِقاءَ مَن يُحِبُّ لِقاءهُ ، و يَكرَهُ لِقاءَ مَن يَكرَهُ لِقاءهُ ، و كَيفَ تَزعُمون أنَّكُم أولياءُ اللّه ِ مِن دُونِ النّاسِ و أنتُم تَفِرُّونَ مِن المَوتِ و تَعتَصِمونَ بِالدُّنيا ؟ فماذا يُغني عَنِ المَيِّتِ طِيبُ رِيحِ حَنوطِهِ و بَياضُ أكفانِهِ و كُلَّ ذلكَ يَكونُ في التُّرابِ ؟!كذلكَ لا يُغني عَنكُم بَهجَةُ دُنياكُمُ الّتي زُيِّنَت لَكُم ، و كُلُّ ذلكَ إلى سَلَبٍ و زَوالٍ . ما ذا يُغني عَنكُم نَقاءُ أجسادِكُم و صَفاءُ ألوانِكُم و إلَى المَوتِ تَصيرونَ ، و في التُّرابِ تُنسَونَ ، و في ظُلمَةِ القَبرِ تُغمَرونَ ؟! .

عيسى عليه السلام : واى بر شما اى دنيا پرستان! به خاطر نعمتى به سر آمدنى و زندگى تمام شدنى از خدا مى گريزيد و ديدار او را ناخوش مى داريد؟! وقتى شما ملاقات او را خوش نداريد، چگونه او خواهان ديدار شما باشد؟! خداوند در حقيقت خواستار ديدار كسى است كه خواستار ديدار او باشد و ديدار با كسى را ناخوش دارد كه ملاقات او را خوش ندارد. چگونه مى پنداريد دوستان خداييد و نه مردم، حال آنكه از مرگ مى گريزيد و به دنيا مى چسبيد؟ مرده را چه سود كه حنوطش خوشبو و كفنش سفيد باشد، در حالى كه همه اينها در زير خاك است. همچنين زرق و برق دنيا كه در چشم شما جلوه گرى مى كند، اما همه اش رو به نيستى و زوال است، شما را سودى نمى بخشد. وقتى به سوى مرگ مى رويد و در دلِ خاك به دست فراموشى سپرده مى شويد و در تاريكى گور فرو مى رويد، پاكيزگى پيكرها و روشنى و زيبايى رنگ هايتان به چه كارتان مى آيد؟!

عنه عليه السلام : وَيلَكُم يا عَبيدَ الدُّنيا ! تَحمِلونَ السِّراجَ في ضَوءِ الشَّمسِ و ضَوؤها كانَ يَكفيكُم ، و تَدَعونَ أن تَستَضيئوا بِها في الظُّلَمِ و مِن أجلِ ذلكَ سُخِّرَت لَكُم ! كذلكَ استَضأتُم بِنُورِ العِلمِ لأمرِ الدُّنيا و قَد كُفِيتُموهُ ، و تَرَكتُم أن تَستَضيئوا بهِ لأمرِ الآخِرَةِ و مِن أجلِ ذلكَ اُعطِيتُموهُ ، تَقولونَ : إنّ الآخِرَةَ حَقٌّ، و أنتُم تُمَهِّدونَ الدُّنيا ! و تَقولونَ : إنّ المَوتَ حَقٌّ، و أنتُم تَفِرُّونَ مِنهُ ! و تَقولونَ : إنّ اللّه َ يَسمَعُ و يَرى، و لا تَخافُونَ إحصاءهُ علَيكُم ! و كَيفَ يُصَدِّقُكُم مَن سَمِعَكُم ؟! فإنَّ مَن كَذَبَ مِن غَيرِ عِلمٍ أعذَرُ مِمَّن كَذَبَ على عِلمٍ ، و إن كانَ لا عُذرَ في شيءٍ مِن الكِذبِ .

عيسى عليه السلام : واى بر شما اى دنيا پرستان! در نور خورشيد چراغ برمى داريد با اينكه روشنايى خورشيد شما را بس است، و در تاريكى ها چراغ برنمى افروزيد، در حالى كه براى همين در اختيار شما گذاشته شده است! همچنين از نور دانش براى كار دنيا استفاده مى كنيد، حال آنكه دنيا براى شما ضمانت شده است و از نور دانش براى امر آخرت بهره نمى گيريد، در صورتى كه آن براى همين به شما داده شده است. مى گوييد: آخرت راست است، اما دنيا را آماده مى كنيد! مى گوييد: مرگ حقّ است، اما از آن مى گريزيد! مى گوييد: خداوند مى شنود و مى بيند، ليكن از اينكه اعمال شما را شماره مى كند نمى ترسيد! چگونه كسى حرفهاى شما را بشنود و باور كند؟! زيرا آنكه ندانسته دروغ گويد، معذورتر از كسى است كه دانسته دروغ گويد گو اينكه در هيچ دروغى عذرى پذيرفته نيست.

صفحه اصلی

احادیث معصومین

حضرت عیسی علیه السلام