خدايا! دل و زبانم از آن توست و رهايى و امانم به دست توست و تويى دانا به پنهان و آشكار من. پس صفحه دلم را از دشمنى و كينه پاك ساز و زبانم را از زشت گويى خاموش گردان و دلم را از آلودگى هاى هوس، بشوى و مرا در پناه خود، از گزند ناملايمات حفظ كن و درونم را به مراقبت از خودت وادار و بيرونم را با فرمانبرى از خودت سازگار ساز و مرا جسمى روحانى و دلى آسمانى و همّتى پيوسته به خودت عطا فرما.
حقّ كسى كه به تو بدى كرده، اين است كه از او درگذرى؛ ولى اگر دانستى كه گذشت از او زيانبار است، انتقام بگير. خداى منزّهِ والا مرتبه فرموده است: «بر كسانى كه پس از ستم ديدن، انتقام مى گيرند، ملامتى نيست».
خدايا! ... با توانگرى آبرويم را نگهدار و به تنگدستى حرمتم را از بين مبر كه بر اثر آن از كسانى روزى بخواهم كه روزى خوار تو هستند و از بندگان پست و بدكردار تو عطا و بخشش طلبم و در نتيجه، به ستايش آن كه به من بخشيده و نكوهش آن كه از من دريغ كرده است، گرفتار شوم. حال آن كه بخشيدن و نبخشيدن در حقيقت به دست توست.
زبان آدميزاد، هر روز به اعضاى او نزديك مى شود و مى گويد: چگونه ايد؟ آنها مى گويند: اگر تو ما را به خودمان واگذارى، خوب هستيم! و مى گويند: از خدا بترس و كارى به ما نداشته باش. و او را سوگند مى دهند و مى گويند: ما فقط به واسطه تو پاداش مى يابيم و به واسطه تو، مجازات مى شويم.
در حمد و ستايش خداى ـ عزّ و جلّ ـ مى فرمايد: از روزى اى كه داده، براى هر جاندارى بهره مشخصى قرار داده است و به هر كس بيشتر بدهد، كسى نمى تواند از آن كم كند و به هر كس كمتر بدهد، كسى نمى تواند بر آن بيفزايد.
امام زين العابدين عليه السلام :هر كه به اميد پاداش آخرت در برابر دنيا شكيبايى ورزد، براى رسيدن به امرى مهم در برابر امرى خُرد و ناچيز صبورى كرده است و بالاتر از آن، كسى است كه دست نيافتن به دنيا را مايه سلامت خود بداند و آن را غنيمتى شمرد كه به چنگ آورده است.
