126. دشنام ممنوع، حتى به دشمن

قرآن كريم:

لاتَسُبُّوا الَّذينَ يَدْعونَ مِن دونِ اللّهِ فَيَسُبُّوا اللّه َ عَدْوً بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذ لِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ اُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ اِلى رَبِّهِم مَّرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُم بِما كانُوا يَعْمَلونَ؛

به كسانى كه غير خدا را مى خوانند دشنام ندهيد، تا مبادا آنان از روى دشمنى و جهالت، خدا را دشنام دهند. همچنين ما كردار هر قومى را در نظرشان زينت داده ايم. پس بازگشت آنان به سوى خداست و او آنان را به كردارشان آگاه مى گرداند.

نمایش منبع

پيامبر صلي الله عليه و آله: لا تَسُبُّوا النّاسَ فَتَـكْتَسِبُوا الْعَداوَةَ بَيْنَهُم؛

به مردم دشنام ندهيد؛ چرا كه در ميان آنها دشمن پيدا خواهيد كرد.

نمایش منبع

پيامبر صلي الله عليه و آله: عِياضُ بْنُ حَمّادٍ: قُلتُ: يا رَسُولَ اللّه ِ صلي الله عليه و آله! اَلرَّجُلُ مِنْ قَومى يَسُبُّنى وَ هُوَ دونى، فَهَل عَلَىَّ بَاْسٌ اَنْ اَ نْتَصِرَ مِنْهُ؟ فَقالَ: المُتَسابّانِ شَيطانانِ يَتَعاوَيانِ و يَتَهاتَرانِ؛

عياض بن حمّاد گويد: عرض كردم: اى رسول خدا! كسى از قبيله ام كه مقام و منزلتش از من پايين تر است، به من ناسزا مى گويد. آيا اشكال دارد كه من هم به تلافى كارش او را دشنام دهم؟ پيامبر فرمودند: دو كس كه به يكديگر ناسزا مى گويند، هر دو شيطان اند كه عوعو مى كنند و به جان هم مى افتند.

نمایش منبع

پيامبر صلي الله عليه و آله: اِنْ كانَ اَحَدُكُم سابّا لِصاحِبِهِ لا مَحالَةَ فَلايَفْتَرِ عَلَيْهِ وَ لايَسُبَّ واِلدَيْهِ و لايَسُبَّ قَوْمَهُ، وَ لكنْ اِنْ كانَ يَعْلَمُ ذلِكَ فَلْيَقُلْ: اِنَّكَ لَبَخيلٌ، اَوْ لِيَقُلْ: اِنَّكَ لَجَبانٌ، اَوْ لِيَقُلْ: اِنَّكَ لَكَذوبٌ، اَوْ لِيَقُلْ: اِنَّكَ لَنَؤومٌ؛

اگر يكى از شما ناچار شد رفيقش را دشنام دهد، مبادا به او تهمت بزند يا به پدر و مادرش ناسزا بگويد يا خويشاوندان او را دشنام بدهد؛ بلكه بگويد: تو بخيلى! يا بگويد: تو تَرسويى! يا بگويد: تو دروغگويى! يا بگويد: تو هميشه خوابى! به شرط آن كه بداند او واقعا اين صفات را دارد.

نمایش منبع

امام على عليه السلام: وَ قَدْ سَمِعَ قَوْما مِنْ اَصْحابِهِ يَسُبّونَ اَهْلَ الشّامِ اَيّامَ حَرْبِهِمْ بِصِفّينَ: اِنّى اَكْرَهُ لَكُمْ اَنْ تَـكونُوا سَبّابينَ، وَ لـكِنَّـكُمْ لَوْ وَصَفْتُمْ اَعْمالَهُمْ وَ ذَكَرْتُمْ حالَهُمْ كانَ اَصْوَبَ فِى الْقَوْلِ، وَ اَبْلَغَ فِى الْعُذْرِ، وَ قُلْتُمْ مَكانَ سَبِّكُمْ اِيّاهُمْ: اَللّهُمَّ! احْقِنْ دِماءَنا وَ دِماءَهُمْ، وَ اَصْلِحْ ذاتَ بَيْنِنا وَ بَيْنِهِمْ، وَ اهْدِهِمْ مِنْ ضَلالَتِهِمْ حَتّى يَعْرِفَ الْحَقَّ مَنْ جَهِلَهُ، وَ يَرْعَوِىَ عَنِ الْغَىِّ وَ الْعُدْوانِ مَنْ لَهِجَ بِهِ؛

امام على عليه السلام هنگامى كه شنيدند گروهى از اصحابش در جنگ صفّين، شاميان را دشنام مى گويند، فرمودند: به راستى دوست ندارم كه شما دشنام دهنده باشيد؛ ولى اگر [در گفتارتان بر ضدّ آنها] اعمالشان را وصف كنيد و به بيان حال آنها بپردازيد، سخنتان درست تر و عذرتان پذيرفته تر است. پس به جاى دشنام دادن آنها، بگوييد: بارخدايا! خون هاى ما و خون هاى آنها را از ريخته شدن، نگه دار و ميان ما و ايشان صلح و آشتى برقرار نما و ايشان را از گمراهى نجات ده، تا هر كس حق را نمى شناسد بشناسد و آن كس كه شيفته گمراهى است از آن باز ايستد.

نمایش منبع