از خدا پروا دار و حق را بگو ، اگر چه هلاكت تو در آن باشد ، كه نجاتت درهمان حقگويى است.
بپرهيز كه [از صرف مالى] در راه طاعت خدا دريغ ورزى ، آن گاه ، دوچندانش را در راه معصيت خرج كنى.
ثَلاثٌ يَجلِينَ البَصَرَ : اَلنَّظرُ إلَى الخُضرَةِ وَالنَّظَرُ إلَى الماءِ الجاري وَالنَّظَرُ إلَى الوَجهِ الحَسَنِ؛
سه چيز ديده را روشن كند : به سبزه نگريستن ، به آب روان نگريستن و به روى زيبا نگريستن.
خوشْ همسايگى [تنها] خوددارى از آزار دادن [همسايه] نيست ، بلكه شكيبايى بر آزار [ديدن از همسايه] است.
از تنگْ دلى و تن آسايى بپرهيز ؛ زيرا اين هر دو ، تو را از بهره هاى دنيا وآخرتت باز مى دارد.
اِجعَلوا لِأَنفُسِكُم حَظَّاَ مِنَ الدُّنيا بِإعطائِها ما تَشتَهي مِنَ الحَلالِ وما لا يَثلَمُ المُرُوَّةَ وما لا سَرَفَ فيهِ واستَعينُوا بِذلِكَ عَلى اُمورِ الدّينِ ؛
براى نفس خود از دنيا بهره اى قرار دهيد . به آن اندازه كه آنچه خواهشِ حلال كند و به مردانگى خللى نرساند و زياده روى در آن نباشد ، به او بدهيد ، و از اين روش ، در انجام دادن امور دين يارى جوييد (و نيرو يابيد).
هر كه فهمِ دين نيابد ، خداوند ، هيچ كردارى را از او نپسندد.
ايمان ، شناخت به دل ، اقرار به زبان و كردار به اندام هاست.
امام ، زمام دين و [مايه] نظام يافتن مسلمانان و صلاح جهان و عزّت مؤمنان است.
الإمام الكاظم عليه السلام : مَن ماتَ لا يَعرِفُ إمامَهُ ماتَ ميتَةً جاهِلِيَّةً ، وحوسِبَ بِما عَمِلَ فِي الإِسلام .
امام كاظم عليه السلام : هر كه بميرد و امامش را نشناسد مرده است چونان در جاهليت و عملكردش در دوران اسلام مورد بازپرسى قرار مى گيرد.