الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : أنهاكُم أن تَطرَحُوا التُّرابَ على ذَوي الأرحامِ ؛ فإنّ ذلكَ يُورِثُ القَسوَةَ في القَلبِ ، و مَن قَسا قَلبُهُ بَعُدَ مِن رَبِّهِ .
امام صادق عليه السلام : شما را از ريختن خاك روى [جنازه ]خويشاوندانتان نهى مى كنم؛ زيرا اين كار، سخت دلى به بار مى آورد و هر كه دلش سخت گردد، از پروردگارش دور مى شود.
امام صادق عليه السلام : دلها نيز، همچون مس، زنگار مى بندد، پس آنها را با استغفار صيقل دهيد.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إنَّ قُوَّةَ المؤمنِ في قَلبِهِ، أ لا تَرَونَ أنّكُم تَجِدُونَهُ ضَعيفَ البَدَنِ نَحيفَ الجِسمِ و هُو يَقومُ الليلَ و يَصومُ النهارَ ؟ ! .
امام صادق عليه السلام : همانا نيروى مؤمن در دل اوست. مگر نه اين است كه مى بينيد بدنى ضعيف و پيكرى نحيف دارد و با اين حال شب را به عبادت مى گذراند و روز، روزه مى گيرد.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ أيضا ـ : هو أن يَشتَهيَ الشَّيءَ بسَمعِهِ و بَصَرِهِ و لِسانِهِ و يَدِهِ ، و أمّا إنّهُ لا يَغشَى شيئا مِنها و إن كانَ يشتَهيهِ فإنّهُ لا يَأتِيهِ إلاّ و قَلبُهُ مُنكِرٌ لا يَقبَلُ الذي يَأتي ؛ يَعرِفُ أنَّ الحَقَّ ليسَ فيهِ .
امام صادق عليه السلام ـ نيز درباره همين آيه ـ فرمود : آن بدين صورت است كه انسان با گوش و چشم و زبان و دست خود هوس چيزى كند، اما على رغم ميل خود، به سمت چيزى از آنها نمى رود و اگر آن چيز به او دست دهد ، دلش آن را انكار مى كند و از پذيرفتنش سر باز مى زند و مى فهمد كه آن چيز حق نيست.
امام صادق عليه السلام : عاقبت انديشى، بارور ساختن دلهاست.
امام صادق عليه السلام : از جاى كندن كوهها، آسانتر است تا از جا بركندن دلها.
امام صادق عليه السلام : دل خود را [مانند ]خويشاوندى كه شريكش مى شوى، قرار ده.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في قولِهِ تعالى : «اتَّخَذُوا أحْبارَهُم و رُهْبانَهُم أربابا مِن دُونِ اللّه ِ» ـ : و اللّه ِ ما صَلَّوا لَهُم و لا صامُوا ، و لكنَّهُم أحَلُّوا لَهُم حَراما ، و حَرَّموا علَيهِم حَلالاً فاتَّبَعُوهُم .
امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «احبار و راهبان خود را به جاى خدا خداوندان خويش قرار دادند» ـ فرمود : به خدا قسم كه برايشان نماز نمى خواندند و روزه نمى گرفتند بلكه براى مردم حرامى را حلال و حلالى را حرام مى كردند و مردم هم از ايشان پيروى مى نمودند.
عنه عليه السلام ـ أيضا ـ : أما و اللّه ِ ، ما دَعَوهُم إلى عِبادَةِ أنفُسِهِم ، و لو دَعَوهُم إلى عِبادَةِ أنفسِهِم ما أجابُوهُم ، و لكنْ أحَلُّوا لَهُم حَراما ، و حَرَّموا علَيهِم حَلالاً ، فَعَبَدُوهُم مِن حَيثُ لا يشَعُرونَ .
امام صادق عليه السلام ـ درباره همين آيه ـ فرمود : بدانيد، به خدا سوگند كه مردم را به عبادت خود فرا نمى خواندند. اگر آنان را به عبادت خود دعوت مى كردند، البته نمى پذيرفتند. بلكه براى مردم حرامى را حلال و حلالى را حرام مى كردند و بدين سان مردم ندانسته، ايشان را عبادت مى كردند.
عنه عليه السلام ـ لِرجُلٍ مِن أصحابِهِ ـ : لا تَكونَنَّ إمَّعةً ، تقولُ : أنا مَع الناسِ و أنا كَواحِدٍ مِن الناسِ ! .
امام صادق عليه السلام ـ خطاب به يكى از اصحاب خود ـ فرمود : هرگز همرنگ جماعت نباش كه بگويى: من تابع مردم هستم و من هم مثل بقيه مردم.