عنه عليه السلام ـ أيضا ـ : العَفافُ في الدِّينِ ، و حُسنُ التَّقديرِ في المَعيشَةِ، و الصَّبرُ علَى النّائبَةِ .
امام حسن عليه السلام ـ در پاسخ به همان پرسش ـ فرمود: پاكى در دين و اندازه نگه داشتن (برنامه ريزى درست) در امر معاش و شكيبايى در برابر پيشامدهاى سخت.
امام حسن عليه السلام : كسى كه همّت ندارد، مردانگى ندارد.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام ـ أيضا ـ : أعظَمُ سُرورٍ يَرِدُ علَى المؤمنينَ إذ نُقِلوا عن دارِ النَّكَدِ إلى نَعيمِ الأبَدِ ، و أعظَمُ ثُبورٍ يَرِدُ علَى الكافِرينَ إذ نُقِلوا عَن جَنّتِهِم إلى نارٍ لا تَبيدُ و لا تَنفَدُ .
امام حسن عليه السلام ـ نيز در پاسخ به همين پرسش ـ فرمود : بزرگترين شادى اى است كه به مؤمنان مى رسد؛ زيرا از سراى رنج و بدبختى به نعمت جاويدان منتقل مى شوند و بزرگترين هلاكتى است كه بر كافران در مى رسد؛ زيرا از بهشتشان [در دنياى پُر ناز و نعمت] به سوى آتشى برده مى شوند كه از ميان نمى رود و به پايان نمى رسد.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام ـ لَمّا قالَ لَهُ رجُلٌ : ما بالُنا نكرَهُ الموتَ و لا نُحبُّهُ؟ ـ : لِأنّكُم أخرَبتُم آخِرَتَكُم ، و عَمّرتُم دُنياكُم ، و أنتُم تَكرَهونَ النُّقلَةَ مِن العُمرانِ إلَى الخَرابِ .
امام حسن عليه السلام ـ در جواب مردى كه به او عرض كرد : چرا مرگ را ناخوش داريم و آن را دوست نداريم؟ ـ فرمود : زيرا شما آخرت خود را ويران و دنيايتان را آباد كرده ايد و دوست نداريد از آبادانى به ويرانه منتقل شويد.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام : سَألتُ خالي هِندَ بنَ أبي هالَةَ . التَّميميَّ ـ و كانَ وَصّافا ـ عن حِليَةِ رسولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله ··· فقال : ··· لا تُغضِبُهُ الدُّنيا و ما كانَ لَها ، فإذا تُعُوطِيَ الحَقُّ لَم يَعرِفْهُ أحَدٌ ، و لَم يَقُمْ لغَضَبِهِ شيءٌ حتّى يَنتَصِرَ لَهُ ، لا يَغضَبُ لنَفسِهِ و لا يَنتَصِرُ لَها .
امام حسن عليه السلام : از دايى خود، هند بن ابى هاله . تميمى ـ كه وصف كننده بود ـ درباره اوصاف رسول خدا صلى الله عليه و آله پرسيدم، گفت :··· دنيا و امور مربوط به آن او را به خشم نمى آورد و هرگاه حق مورد بى حرمتى قرار مى گرفت ملاحظه احدى را نمى كرد و هيچ چيز جلو خشم او را نمى گرفت تا اينكه انتقام حق را مى گرفت. هرگز به خاطر خودش خشمگين نمى شد و از كسى انتقام نمى گرفت.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام : دَخَلتُ على أميرِ المؤمِنينَ عليه السلام و هُو يَجُودُ بنَفسِهِ لَمّا ضَرَبَهُ ابنُ مُلجَمٍ ، فجَزِعتُ لِذلكَ ، فقالَ لي : أ تَجزَعُ ؟ فقُلتُ : و كيفَ لا أجزَعُ و أنا أراكَ على حالِكَ هذهِ ؟ !
فقالَ عليه السلام : أ لا اُعَلِّمُكَ خِصالاً أربَعَ إن أنتَ حَفِظتَهُنَّ نِلتَ بهِنَّ النَّجاةَ ، و إن أنتَ ضَيَّعتَهُنَّ فاتَكَ الدّارانِ ؟ يا بُنَيَّ ، لا غِنى أكبَرُ مِن العَقلِ ، و لا فَقرَ مِثلُ الجَهلِ ، و لا وَحشَةَ أشَدُّ مِن العُجبِ ، و لا عَيشَ ألَذُّ مِن حُسنِ الخُلقِ .
امام حسن عليه السلام : نزد امير المؤمنين عليه السلام رفتم . ديدم ، بر اثر ضربت ابن ملجم در حال جان دادن است. بيتابى كردم. به من فرمود : چرا بيتابى مى كنى؟ عرض كردم : با اين حالى كه از شما مشاهده مى كنم چگونه بيتابى نكنم؟!
فرمود : نمى خواهى چهار خصلت به تو بياموزم كه اگر آنها را مراعات كنى به نجات دست يابى و اگر فرو گذارى هر دو سراى را از دست دهى؟ فرزندم، هيچ ثروتى بزرگتر از خرد نيست و هيچ فقرى چون نادانى نيست و هيچ تنهايى و وحشتى بدتر از خودپسندى نيست و هيچ عيشى خوشتر از خوش خويى نيست.
امام حسن عليه السلام : نعمت ها تا هستند نا شناخته اند و همين كه رفتند [قدرشان ]شناخته مى شوند.
امام حسن عليه السلام : همانا در اين قرآن چراغ هاى روشنايى است.
الإمامُ الحسَنُ عليه السلام : هَلاكُ النّاسِ في ثَلاثٍ : الكِبرُ و الحِرصُ و الحَسَدُ ؛ فالكِبرُ هَلاكُ الدِّينِ و بهِ لُعِنَ إبليسُ ، و الحِرصُ عَدُوُّ النَّفسِ و بهِ اُخرِجَ آدَمُ مِن الجَنَّةِ ، و الحَسَدُ رائدُ السُّوءِ و مِنهُ قَتَلَ قابِيلُ هابِيلَ .
امام حسن عليه السلام : نابودى مردم در سه چيز است: تكبّر و حرص و حسادت؛ زيرا تكبّر ، باعث نابودى دين است و ابليس به سبب همين خصلت لعنت شد، آزمندى دشمن جان است و به واسطه همين خوىْ آدم از بهشت رانده شد، و حسادت، راهنماى به سوى بدى و نابكارى است و بر اثر همين حسادت بود كه قابيل، هابيل را كشت.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام : أيُّها النّاسُ ، إنّهُ مَن نَصَحَ للّه ِ و أَخَذَ قَولَهُ دَليلاً هُدِيَ لِلّتي هِيَ أقوَمُ ، و وَفَّقَهُ اللّه ُ لِلرَّشادِ ، و سَدَّدَهُ لِلحُسنى ؛ فإنَّ جارَ اللّه ِ آمِنٌ مَحفوظٌ .
امام حسن عليه السلام : اى مردم! هر كه براى خدا خالص شود و گفتار او را راهنماى خود گيرد، به راهى (آيينى) كه استوارتر است رهنمون گردد و خداوند به هدايت و رستگارى توفيقش دهد و در كار نيك كمكش رساند؛ زيرا كه همسايه (پناهنده) خدا در امان و محفوظ است.