امام حسن عليه السلام :آن را كه خرد نيست، ادب نيست.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام :فِي المَائدةِ اثْنَتَا عَشرَةَ خَصْلَةً يَجِبُ عَلى كُلِّ مُسْلِمٍ أنْ يَعْرِفَهَا : أرْبَعٌ مِنْها فَرْضٌ ، وَ أرْبَعٌ سُنَّةٌ، و أرْبَعٌ تأدِيبٌ.
فَأمَّا الفَرْضُ : فَالمَعْرِفَةُ ، وَ الرِّضَا ، وَ التَّسْمِيَةُ ، وَ الشُّكْرُ .
وَ أمَّا السُّنَّةُ : فَالوُضُوءُ قَبْلَ الطَّعَامِ ، و الجُلُوسُ عَلَى الجَانِبِ الأيْسَرِ ، و الأكْلُ بِثَلاثِ أصَابِعَ ، وَ لَعْقُ الأصَابِعِ.
وَ أمّا التَّأدِيبُ : فَالأكْلُ مِمَّا يَلِيكَ ، وَ تَصْغِيرُ اللُّقْمَةِ ، وَ تَجْوِيدُ المَضْغِ ، وَ قِلّةُ النّظَرِ فِي وُجُوهِ النّاسِ .
امام حسن عليه السلام :سفره دوازده رسم دارد كه هر مسلمانى بايد آنها را بداند: چهار تاى آنها لازم ، چهار تا خوب و چهار تا ادب است. آن چهار تا كه لازمند : معرفت، خشنودى، نام خدا بر زبان آوردن و شكرگزارى است. آن چهار كه خوب است: دست شستن پيش از غذا خوردن، نشستن بر طرف چپ، خوردن با سه انگشت [ و نه دو انگشت] و ليسيدن انگشتهاست. اما آن چهار كه از باب رعايت ادب است : خوردن از [غذاى ]جلوى خود، كوچك گرفتن لقمه، خوب جويدن غذا و كمتر نگريستن به صورت ديگران.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام :إنّ الحسينَ بنَ عليٍّ عليهما السلام ، بعدَ وفاةِ نَفْسي و مُفارَقَةِ رُوحي جِسْمي ، إمامٌ مِن بَعدي ، و عندَ اللّه ِ جلّ اسمُهُ في الكتابِ ، وِراثة مِن النّبيِّ صلى الله عليه و آله أضافَها اللّه ُ عزّ و جلّ لَه في وِراثةِ أبيهِ و اُمّهِ ، فعَلِمَ اللّه ُ أنّكم خِيَرةُ خَلقِهِ ، فاصْطَفى مِنكُم مُحمّدا صلى الله عليه و آله ، و اختارَ محمّدٌ عليّا عليه السلام ، و اختارَني عليٌّ عليه السلام بالإمامةِ ، و اخْتَرْتُ أنا الحُسَينَ عليه السلام .
امام حسن عليه السلام :بعد از وفات من و جدا شدن روح از بدنم، حسين بن على عليهما السلام امام است. وراثت او از پيامبر صلى الله عليه و آله نزد خدا در كتابْ ثبت است كه خداوند عزّ و جلّ اين وراثت را به وراثت از پدر و مادرش افزوده است؛ زيرا خدا دانست كه شما بهترين خلق او هستيد. از اين رو، از ميان شما محمّد صلى الله عليه و آله را برگزيد و محمّد، على عليه السلام را و على عليه السلام مرا به امامت انتخاب كرد و من حسين عليه السلام را برگزيدم.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام ـ و قد سُئلَ عن الجُبن ـ : الجُرأةُ على الصَّديقِ ، و النُّكُولُ عَن العَدُوِّ .
امام حسن عليه السلام ـ در پاسخ به اين پرسش كه: ترسويى چيست؟ ـ فرمود : دليرى كردن بر دوست و گريختن از دشمن.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام ـ في صفةِ أخٍ لَهُ ـ : كانَ خارجا مِن سُلطانِ الجَهالَةِ ، فلا يَمُدُّ يدَهُ إلاّ على ثِقَةٍ لِمَنفَعةٍ .
امام حسن عليه السلام ـ در وصف يكى از برادرانِ دينى خود ـ فرمود : از حاكميت نادانى بيرون بود و دست سوى كارى دراز نمى كرد، مگر آن كه مطمئن مى شد سودى در بر دارد.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام ـ لمّا سألَهُ أبوه عن تفسيرِ الجَهلِ ـ : سُرعةُ الوُثوبِ علَى الفُرْصةِ قبلَ الاسْتِمْكانِ مِنها ، و الامْتِناعُ عنِ الجَوابِ .
امام حسن عليه السلام ـ در پاسخ به پرسش پدرش از تفسير نادانى ـ فرمود : استفاده كردن زود هنگام از فرصت پيش از آن كه آن را كاملاً به دست آورى، و خوددارى كردن از جواب.
امام حسن عليه السلام ـ در پاسخ به اين سؤال كه بخشندگى چيست؟ ـ فرمود : بخشيدن دسترنج.
الإمامُ الحسنُ عليه السلام ـ لَمّا قالَ لَهُ أمِيرُ المؤمِنين : يا بُنَيَّ ، ما السَّماحَةُ ؟ ـ : البَذْلُ في العُسْرِ و اليُسْرِ .
امام حسن عليه السلام ـ آنگاه كه امير المؤمنين عليه السلام از او پرسيد : فرزندم! گشاده دستى چيست؟ ـ فرمود : بخشش كردن در تنگدستى و توانگرى.
امام حسن عليه السلام ـ در پاسخى ديگر ـ فرمود : اين كه نياز سائل را برآورى و هر چه دارى ببخشى.
امام حسن عليه السلام :وعده دادن، آفت بخشندگى است و به وعده عمل كردن، داروى آن.