امام على عليه السلام : دنيا يك رؤياست و فريفته شدن به آن ، مايه پشيمانى است.
عنه عليه السلام : اِحذَر أن يَخدَعَكَ الغُرورُ بِالحائِلِ
اليَسيرِ ، أو يَستَزِلَّكَ السُّرورُ بِالزّائِلِ الحَقيرِ.
امام على عليه السلام : بپرهيز از اين كه فريفته شدن به [اين دنياى] دگرگون شونده ناچيز ، تو را گول بزَنَد، يا شاد گشتن به اين فناپذير بى ارزش ، تو را بلغزاند.
امام على عليه السلام ـ در نكوهش دنيا ـ : از دنيا دورى كنيد؛ زيرا فريب خورده[ى واقعى] ، كسى است كه فريب دنيا را بخورد.
عنه عليه السلام : ما قَدَّمتَ فَهُوَ لِلمالِكينَ ، وما أخَّرتَ فَهُوَ لِلوارِثينَ ، وما مَعَكَ فَما لَكَ عَلَيهِ سَبيلٌ سِوَى الغُرورِ بِهِ . كَم تَسعى في طَلَبِ الدُّنيا؟ وكَم تَرعى؟ أفَتُريدُ أن تُفقِرَ نَفسَكَ وتُغنِيَ غَيرَكَ؟!
امام على عليه السلام : آنچه [براى آخرتت] پيش بفرستى ، همان از آنِ دارندگان است [و به خودت مى رسد] و آنچه بر جاى بگذارى ، از آنِ وارثان است و آنچه با توست ، راهى جز فريفته شدن به آن نيست. چه قدر در پى دنيا مى كوشى و چه قدر مى چرى؟ آيا مى خواهى خودت را فقير و ديگران (وارثان) را توانگر سازى؟!
عنه عليه السلام : أيُّهَا المُعَلِّلُ نَفسَهُ بِالدُّنيَا ، الراكِضُ على حَبائِلِهَا
، المُجتَهِدُ في عِمارَةِ ما سَيُخرَبُ مِنها ! ألَم تَرَ إلى مَصارِعِ آبائِكَ فِي البِلى ، ومَصارِعِ أبنائِكَ تَحتَ
الجَنادِلِ وَالثَّرى؟ كَم مَرَّضتَ بِيَدَيكَ ، وعَلَّلتَ بِكَفَّيكَ ، تَستَوصِفُ لَهُمُ الأَطِبّاءَ وتَستَعتِبُ لَهُمُ الأَحِبّاءَ ، فَلَم يُغنِ عَنهُم غَناؤُكَ ، ولا يَنجَعُ فيهِم دَواؤُكَ .
امام على عليه السلام : اى آن كه خويشتن را به دنيا سرگرم ساخته اى و بر ريسمان هاى [پوسيده] آن مى دوى و در آباد كردن دنيايى كه به زودى خراب مى شود ، مى كوشى! آيا به گورهاى پوسيده پدرانت و پيكرهاى خفته در زير سنگ ها
و خاك هاى فرزندانت ننگريسته اى؟ چه بسيار كسانى كه با دست خود ، پرستارى شان كردى و به معالجه آنان پرداختى، از پزشكان برايشان نسخه و دارو خواستى و از دوستان ، برايشان رضايت طلبيدى ؛ امّا تلاش تو سودشان نبخشيد و دارو و درمانت ، در آنان كارگر نيفتاد.
الإمام عليّ عليه السلام ـ فِي الدّيوانِ المَنسوبِ إلَيهِ ـ :
امام على عليه السلام ـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :
عنه عليه السلام ـ فِي الدّيوانِ المَنسوبِ إلَيهِ ـ :
امام على عليه السلام ـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :
امام على عليه السلام : از دنيا ، اندكى كه كفايتت كند ، برگير و بسيارِ آن را كه به طغيانت بكشانَد ، فرو بگذار.
امام على عليه السلام : اندكِ دنيا كفايت مى كند و بسيارِ آن ، نابود مى كند.
امام على عليه السلام : كمِ دنيا بهتر از زيادِ آن است و به كفاف آن بسنده كردن ، سزاوارتر است تا گرفتار شدن به هلاكت آن [بر اثر فزون خواهى].