با هر عالمى ننشينيد، مگر عالمى كه شما را از پنج چيز، به پنج چيز دعوت كند: از شكّ به يقين، از دشمنى به خيرخواهى، از تكبّر به تواضع، از ريا به اخلاص و از علاقه به دنيا، به بى اعتنايى به آن.
لقمان به پسرش گفت: فرزندم! همواره در مجلس دانشمندان باش و سخنان حكيمان را بشنو، كه خداوند، دلِ مرده را به نور حكمت زنده مى كند؛ همان گونه كه زمين مرده را با باران سيل آسا، زنده مى گرداند.
علم بياموزيد كه آموختن آن، نيكى است و خواندن و دوره كردن آن، تسبيح و بحث آن، جهاد و آموزشش به كسى كه آن را نمى داند، صدقه و بذل آن به اهلش، مايه نزديكى به خداست؛ چرا كه علم، نشان دهنده حلال و حرام است و جوينده اش را به بهشت راهبرى مى كند و در وحشت، مونس و در تنهايى، همراه و در خوشى و ناخوشى، راهنما و سِلاحى عليه دشمنان و زيورى براى همدلان است. خداوند، كسانى را با آن بالا مى برد و آنها را پيشوايان نيكى قرار مى دهد كه به ايشان اقتدا مى كنند و به اعمالشان مى نگرند و از آثارشان استفاده مى شود و فرشتگان به دوستى آنها رغبت دارند و با بال هايشان آنها را در نماز لمس مى كنند و هر چيزى، حتّى ماهيان و جانواران درياها و درندگان و چهارپايان خشكى براى آنها آمرزش مى طلبند؛ چرا كه دانش، حيات دلها و روشنايى ديدگان از نابينايى و توانايى پيكرها از ناتوانى است. خدا، حاملان دانش را به جايگاه هاى برگزيدگان مى رساند و مجالس نيكان را در دنيا و آخرت ارزانى شان مى گرداند. با علم، خداوند اطاعت و عبادت و شناخته و به خدايى گرفته مى شود. با دانش، صله رحم انجام و حلال و حرام شناخته مى شود. دانش، پيشواى عمل است و عمل، پيرو آن. خدا، آن را به نيكبختان الهام مى كند و تيره بختان را از آن، محروم مى دارد.
