امام جواد عليه السلام : آشكار كردن چيزى ، پيش از آن كه استوار گردد ، موجب تباهى آن مى شود .
امام جواد عليه السلام : آن عالِمى بيشتر ره پوى راه روشن است ، كه هنگام شبهه باز ايستد .
امام جواد عليه السلام : نعمتى كه سپاسگزارى نشود، مانند گناهى است كه آمرزيده نشود .
امام جواد عليه السلام : صبر كردن بر مصيبت ، مصيبتى است براى آن كه از گرفتارى مصيبت ديده شاد مى شود .
الإمامُ الجوادُ عليه السلام : إيّاكَ و مصاحَبَةَ الشِّرِّيرِ ؛ فإنّهُ كالسَّيفِ المَسلُولِ يَحسُنُ مَنظَرُهُ ، و يَقبُحُ أثَرُهُ .
امام جواد عليه السلام : زنهار از همنشينى با بدكار؛ زيرا او همچون شمشير آخته است كه ظاهرش زيباست و نشانى كه مى گذارد، زشت .
امام جواد عليه السلام : برترين عبادت، اخلاص است.
الإمامُ الجوادُ عليه السلام : لا تُعادِ أحَدا حَتّى تَعرِفَ الَّذي بَينَهُ وَ بَينَ اللّه ِ تَعالى ، فإن كانَ مُحسِنا لا يُسلِمُهُ إلَيكَ ، و إن كانَ مُسيئا فإنَّ عِلمَكَ بِهِ يَكفيكَهُ فلا تُعادِهِ .
امام جواد عليه السلام : با هيچ كس دشمنى مكن تا آنگاه كه بدانى رابطه او با خداوند عزّ و جلّ چگونه است؛ اگر نيكوكار باشد خداوند او را تسليم تو نمى كند و اگر بدكار باشد همين شناخت تو از او، تو را از وى كفايت مى كند. بنا بر اين، با وى دشمنى مكن.
امام جواد عليه السلام : كسى كه به خاطر پيروى از دلخواه تو، راه درست را بر تو پنهان دارد، بي گمان با تو دشمنى كرده است.
الإمامُ الجوادُ عليه السلام ـ أيضا ـ : أوهامُ القُلوبِ أدَقُّ مِن أبصارِ العُيونِ ، أنتَ قَد تُدرِكُ بِوَهمِكَ السِّندَ و الهِندَ و البُلدانَ الّتي لَم تَدخُلْها و لا تُدرِكُها بِبَصَرِكَ ، فأوهامُ القُلوبِ لا تُدرِكُهُ فكَيفَ أبصارُ العُيونِ ؟ ! .
امام جواد عليه السلام ـ نيز درباره همين آيه ـ فرمود : اوهام دلها تيزتر از نگاههاى چشمهاست
گاهى اوقات تو با نيروى وهم خود به سند و هند و كشورهايى كه نرفته اى سير و سفر مى كنى، در صورتى كه با چشم خود آنها را نمى بينى. حال ، [همين ]اوهامِ دلها،
خداى را در نمى يابد چه رسد به نگاههاى چشمها!
الإمامُ الجوادُ عليه السلام : أهلُ المَعـروفِ إلَى اصطِناعِه أحوَجُ مِن أهلِ الحاجَةِ إلَيهِ ؛ لأِنَّ لَهُم أجرَهُ و فَخرَهُ و ذِكرَهُ ، فمَهما اصطَنَعَ الرَّجُلُ مِن مَعروفٍ فإنَّما يَبدأ فيهِ بِنَفسِهِ ، فلا يَطلُبَنَّ شُكرَ ما صَنَعَ إلى نَفسِهِ مِن غَيرِهِ .
امام جواد عليه السلام : نيكوكاران به نيكى كردن نيازمندترند تا كسانى كه به آن نيازمندند؛ زيرا پاداش و افتخار و نيك ناميش از آنِ آنهاست. بنا بر اين، آدمى هر خوبى كه كند، نخست به خود كرده است. پس، نبايد به خاطر خوبيى كه به خود كرده از ديگران سپاسگزارى بخواهد.