احادیث امام رضا علیه السلام

امام رضا عليه السلام : قلم تقدير خداوندى بر خوشبختى كسى كه ايمان آورَد و تقوا داشته باشد و بر بدبختى كسى كه ايمان نياورَد و نافرمانى ورزد، رقم خورده است .

امام رضا عليه السلام : بدانيد كه بعد از ايمان به خداوند متعال و بعد از اعتراف به حقوق اولياى الهى از آل محمّد ، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، هيچ شكرى نزد خدا دوست داشتنى تر از اين نيست كه برادران مؤمن خود را در كارهاى دنيايى شان يارى رسانيد .

امام رضا عليه السلام : هركه در قبال خوبى مردم تشكر نكند ، از خداوند عزّ و جلّ هم تشكّر نكرده است .

امام رضا عليه السلام : خداوند عزّ و جلّ دستور . . . به سپاسگزارى از خود و از پدر و مادر داد ؛ پس كسى كه از پدر و مادر خود سپاسگزارى نكند، از خداوند هم سپاس گزارى نكرده است.

امام رضا عليه السلام : هركه مسلمان متولد شود و به خوبى و پاكى شهرت داشته باشد ، شهادتش پذيرفته است .

امام رضا عليه السلام : در زنا ، چهار شاهد و در ساير حقوق، دو شاهد تعيين شده است ؛ چون سنگسار كردن مُحصن ، كيفرى سخت است . چرا كه موجب كشته شدن مى شود . از اين رو ، شهادت بر زنا، دو برابر شاهد خواسته و سفت و سخت گرفته شده است ؛ زيرا در آن پاى كشته شدنِ زناكار و از بين رفتن نسبِ فرزند او و ضايع شدن ارث و ميراث در ميان است .

امام رضا عليه السلام ـ در توضيح اين فرموده امير المؤمنين عليه السلام كه ضربت شمشير آسانتر از مردن در بستر است ـ فرمود : منظور [ضربت شمشير خوردن ]در راه خداست .

امام رضا عليه السلام : هيچ يك از ما نيست مگر آن كه كشته مى شود .

امام رضا عليه السلام : هركه خود را به عبادت شهره سازد ، به دين (ديندارى) او بدگمان باشيد ؛ زيرا خداوند عزّ و جلّ از شهرتِ عبادت و شهرتِ لباس نفرت دارد .

امام رضا عليه السلام ـ در پاسخ به گروهى كه پرسيدند چرا دو روز اجازه ملاقات به ايشان نداد ـ فرمود : چون شما ادعا مى كنيد كه شيعه امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام هستيد . واى بر شما ، شيعه او ، در حقيقت ، حسن و حسين عليهما السلام و سلمان و ابوذر و مقداد و عمّار و محمّد بن ابى بكرند كه با هيچ يك از دستورهاى آن حضرت مخالفت نكردند ، و هيچ يك از نواهى وى را مرتكب نشدند
اما شما كه مى گوييد شيعه او هستيد ، بيشتر اعمالتان برخلاف خواست اوست ، و در بسيارى از واجبات كوتاهى مى ورزيد ، به حقوق بزرگ برادران دينى خود بى اعتنايى مى كنيد ، و در جايى كه تقيّه واجب نيست تقيّه در پيش مى گيريد ، و در جايى كه بايد تقيّه كنيد، تقيّه نمى كنيد ··· .