ل ـ زودگذر

امام صادق عليه السلام : نوح عليه السلام دو هزار و سيصد سال ، عمر كرد. هشتصد و پنجاه سالِ آن را پيش از آن كه برانگيخته شود، نهصد و پنجاه سال را به دعوت قومش پرداخت و پانصد سال پس از آن كه از كشتى فرود آمد و آب ، فروكش كرد و شهرها را ساخت و فرزندانش را در آبادى ها اسكان داد.
سپس ، مَلَك الموت ، نزد او كه در گوشه آفتاب نشسته بود، آمد و گفت: سلام بر تو!
نوح عليه السلام جواب سلامش را داد و گفت: «براى چه آمده اى ، اى ملك الموت؟» .
گفت: آمده ام كه جان تو را بگيرم.
نوح عليه السلام گفت: «اجازه بده كه از آفتاب به سايه بروم».
ملك الموت گفت: باشد.
نوح عليه السلام به سايه رفت و سپس گفت: اى ملك الموت! اين همه عمرى كه در دنيا سپرى كردم ، همانند اين رفتنم از آفتاب به سايه بود . حالا مأموريتت را اجرا كن».
ملك الموت نيز جان نوح عليه السلام را گرفت.

امام على عليه السلام ـ در نكوهش دنيا ـ : در هنگام برگشتن دنيا از شما، به ياد آوريد كه دنيا بر شما زود مى گذرد، محكوم به زوال است و عرصه اش تنگ. آيا شما را به مانند كسانى كه پيش از شما بودند، نيافت، و پيشينيان شما را نيز به مانند پيشينيان آنان: نسلى از پىِ نسلى، و امّتى از پسِ امّتى و قومى از پسِ قومى؟ پس، دنيا از ننگ و از رسوايى ها شرم نمى كند و از خيانت و بى وفايى خجالت نمى كشد.

امام على عليه السلام : دنيا، زود از حالى به حالى در مى آيد و بسيار جا به جا مى شود، سخت عهدشكن و بى وفاست و پيوسته ، مكّارى مى كند. احوال آن ، لرزان است و نعمت هايش در حال تغيير ؛ آسودگى اش كاستى مى پذيرد و خوشى هايش به تلخى مى گرايد. جوينده آن ، خوار مى شود و سوار بر آن ، مى لغزد.

امام على عليه السلام : نمى بينى كه دنيا ساعتى است ميان دو ساعت: ساعتى كه گذشته و ساعتى كه باقى مانده، و ساعتى كه تو در آنى؟!

امام صادق عليه السلام : بر طاعت خدا بشكيبيد و بر ترك معصيت او صبورى كنيد ؛ چرا كه دنيا ساعتى بيش نيست؛ زيرا براى آنچه گذشته است ، نه شادى اى مى يابى و نه اندوهى، و آنچه هم كه نيامده است ، نمى دانى چگونه است. پس، بر آن ساعتى كه در آنى صبر كن، گويا كه تو رشك برده شده اى.