فصل چهارم : انتظار دولت اهل بيت عليهم السلام

زيد بن صوحان به اميرالمؤمنين عليه السلام عرض كرد: چه عملى نزد خداى عز و جلمحبوبتر است؟ حضرت فرمود: انتظار فرج.

امام باقر عليه السلام: آن كس از شما كه اين امر را بشناسد [و بدان معتقد باشد] و منتظر آن باشد و خير و خوبى را در آن بداند، به خدا قسم همچون كسى است كه در كنار قائم آل محمّد صلي الله عليه و آله با شمشير او جهاد كند.

امام باقر عليه السلام: تواناى شما به ناتوانتان يارى رساند و داراى شما به نادارتان كمك كند و راز ما را فاش نسازيد و امر [امامت] ما را آشكار نكنيد و هرگاه حديثى از ما به شما رسيد و يك يا دو دليل از كتاب خدا برايش پيدا كرديد، آن را بپذيريد و گرنه درباره آن درنگ كنيد و سپس آن را به ما ارجاع دهيد (و از ما بپرسيد) تا [حقيقت امر] برايتان روشن شود.
بدانيد كه انتظار كشنده اين امر [ ظهور قائم عليه السلام] پاداشى همانند شخص روزه دار شب زنده دار دارد. و هركس قائم ما را درك كند و همراهيش كند و دشمن ما را بكشد، اجر بيست شهيد دارد و هركس در ركاب قائم ما كشته شود، اجر بيست و پنج شهيد دارد.

امام باقر عليه السلام: كسى كه در انتظار امر (فرج و ظهور ما) از دنيا رود، او را چه زيان كه در ميان خيمه مهدى و سپاه او نميرد؟!

امام صادق عليه السلام: هركس منتظر امر (حكومت و دولت) ما باشد و بر آزارها و رعب و وحشتى كه به او مى رسد شكيبايى كند، فردا در زمره ما باشد.

امام صادق عليه السلام: كسى كه در انتظار دوازدهمين آنان (امام مهدى عليه السلام) باشد، همانندكسى است كه پيشاپيش رسول خدا صلي الله عليه و آله شمشير بكشد واز او دفاع كند.

امام صادق عليه السلام: كسى كه در حال انتظار اين امر [ظهور قائم] از دنيا برود، همانند كسى است كه با قائم در خيمه او باشد، نه، بلكه همانند كسى است كه پيشاپيش رسول خدا صلي الله عليه و آله شمشير زند.

امام صادق عليه السلام: هركه دوست دارد از ياران قائم باشد، پس بايد انتظار كشد و در حالى كه منتظر است، پارسايى و اخلاق نيك را در پيش گيرد. اگر (با چنين حالتى) از دنيا برود و بعد از مرگ او، قائم قيام كند، همانند اجر كسى را دارد كه قائم را درك كند. پس (در كار و عمل) بكوشيد و منتظر باشيد؛ گوارايتان باد اى جماعت مشمول رحمت.

امام جواد عليه السلام ـ در قنوت خود ـ : بار خدايا، دوستانت را بر دشمنان ستمگرت پيروز گردان،... همانان كه... اموال تو را در ميان خود دست به دست چرخاندند و بندگانت را به بردگى گرفتند و جهان سرزمين تو را، بار خدايا، در كرى و كورى و تاريكى شديد رها كردند، چشمانشان باز است و دلهايشان كور و براى آنان، بار خدايا، بر تو حجّتى نمانده است؛ بار خدايا، تو آنان را از عذاب خود برحذر داشتى و كيفرت را برايشان روشن ساختى و به فرمانبرداران، وعده احسانت را دادى و پيشاپيش به آنان هشدار دادى، پس طايفه اى ايمان آوردند ـ بار خدايا، كسانى را كه ايمان آوردند در برابر دشمن خود و دشمن دوستانت تأييد فرما ـ و آشكار (و پيروز) گرديدند و دعوتگر به سوى حقّ شدند و پيروى از امام منتظر عدالت گستر را پيشه كردند.

امام هادى عليه السلام ـ در زيارت جامعه ـ : خدا را و شما را گواه مى گيرم كه من... به باز آمدن شما ايمان دارم و رجعت شما را تصديق مى كنم، منتظر امر (حكومت) شما هستم و در آرزوى دولت شما مى باشم.