گواهى دادن يك گواه خودى

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : «اَفَمَنْ كان على بيّنة من ربّه» من هستم «و يتلوه شاهد منه» على است.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : من «على بيّنة من ربّه» هستم و على «شاهد منه» است.

امام على عليه السلام ـ درباره آيه «آيا كسى كه از جانب پروردگارش بر حجّتى روشن است و شاهدى از خويشان او پيرو اوست» ـ فرمود : رسول خدا صلى الله عليه و آله [مصداقِ] آن «بينه از جانب پروردگارش» مى باشد و من [مصداقِ] «شاهدى از او» هستم.

امام على عليه السلام ـ درباره آيه «آيا كسى كه از جانب پروردگارش بر حجّتى روشن است و شاهدى از [خويشان] او پيرو اوست» ـ فرمود : رسول خدا از جانب پروردگارش بيّنه داشت و آن شاهد من هستم.

امام على عليه السلام : در روز صلح حديبيّه كه مشركان، پيامبر و همراهانش را برگرداندند و اجازه ندادند وارد مسجد الحرام شود، رسول خدا صلى الله عليه و آله با آنان مصالحه كرد و ميان خود صلحنامه اى نوشتند. كاتب صلح نامه من بودم. نوشتم : باسمك اللهم، اين نوشته اى است ميان محمّد رسول خدا و قريش. سهيل بن عمرو گفت : اگر قبول داشتيم كه تو رسول خدا هستى ديگر كسى با تو دعوا نداشت. من گفتم : به كورى چشم تو، او رسول خداست. رسول خدا به من فرمود : آنچه او مى خواهد بنويس. اى على! بعد از من تو نيز به چنين درخواستى تن خواهى داد
زمانى كه صلح نامه ميان خود و شاميان را مى نوشتم، نوشتم : بسم اللّه الرحمن الرحيم. اين نوشته اى است ميان على امير المؤمنين و معاوية بن ابى سفيان. معاويه و عمرو بن عاص گفتند : اگر قبول داشتيم تو امير المؤمنين هستى كه با تو نمى جنگيديم. گفتم : آنچه مى خواهيد بنويسيد. پس، به درستى و حقانيّت گفته رسول خدا صلى الله عليه و آله پى بردم.

بحار الأنوار ـ به نقل از سليم بن قيس ـ : مردى به امام على عليه السلام عرض كرد بهترين فضيلت خود را براى من بيان كنيد حضرت فرمود: آن چيزى كه خداوند در كتابش نازل فرموده است. مرد پرسيد : چه چيز درباره تو نازل شده است؟ فرمود : آيه «ا فمن كان على بيّنة من ربّه و يتلوه شاهد منه». فرمود : من هستم آن شاهدى كه از [خاندان ]رسول خدا صلى الله عليه و آله است .

بحار الأنوار ـ به نقل از اصبغ بن نباته ـ : امام على عليه السلام فرمود : اگر كرسى قضاوت برايم نهاده شود و من بر آن بنشينم، هر آينه ميان پيروان تورات بر اساس تورات داورى خواهم كرد و ميان پيروان انجيل مطابق انجيل آنها و ميان پيروان زبور بر پايه زبورشان و ميان پيروان فرقان، مطابق فرقانشان؛ داورى اى كه به درگاه خداوند بالا رود و بدرخشد. به خدا قسم، هيچ آيه اى از كتاب خدا در شب يا روز نازل نشد، مگر اينكه مى دانم درباره چه كسى نازل شده است و هيچ فرد قرشى نبود كه به سنّ بلوغ رسيده باشد، مگر اينكه آيه اى از كتاب خدا درباره او نازل شده كه او را به سوى بهشت يا دوزخ سوق مى دهد. مردى برخاست و گفت : اى امير مؤمنان! چه آيه اى درباره تو نازل شده است؟ حضرت به او فرمود : مگر نشنيده اى كه خداوند مى فرمايد : «أ فمن كان على بيّنة من ربّه و يتلوه شاهد منه»؟ فرمود : آنكه از جانب پروردگارش بيّنه دارد رسول خداست و من شاهد او در اين باره هستم و به دنبال او حركت مى كنم.

بحار الأنوار ـ به نقل از عباد بن عبد اللّه ـ : شنيدم امام على عليه السلام بر منبر مى فرمود : هيچ مردى از قريش نيست، مگر اينكه يك يا دو آيه درباره او نازل شده است. مردى (ابن كوّاء)كه پايين پاى منبر نشسته بود گفت : درباره خود تو چه نازل شده است؟ حضرت خشمگين شد و فرمود : بدان كه اگر در حضور مردم از من نمى پرسيدى، جوابت را نمى دادم. واى بر تو! آيا سوره هود را خوانده اى؟ سپس آيه «ا فمن كان على بيّنة من ربّه و يتلوه شاهد منه» را خواند [و فرمود : ]رسول خدا «داراى بيّنه» است و من «شاهد خودى» او هستم .

بحار الأنوار : سيوطى در درّ المنثور از امام على عليه السلام نقل مى كند : هيچ مردى از قريش نيست، مگر اينكه آياتى چند از قرآن درباره او نازل شد. مردى گفت : درباره خود تو چه نازل شده است؟ حضرت فرمود : مگر سوره هود را نمى خوانى «ا فمن كان على بيّنة من ربّه و يتلوه شاهد منه»؟ رسول خدا صلى الله عليه و آله بيّنه اى از جانب پروردگارش دارد و من گواهى از [خاندان] او هستم
سيوطى گفت: ابن مردويه و ابن عساكر از على عليه السلام درباره اين آيه آورده اند كه فرمود : رسول خدا صلى الله عليه و آله «بيّنه اى از پروردگارش» دارد و من «شاهدى از خود او» هستم. [ سيوطى ] مى گويد : ابن مردويه از طريق ديگرى از على عليه السلام آورده است كه فرمود : رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : «اَ فَمن كان على بيّنة من ربّه» من هستم و «و يتلوه شاهد منه» على است .

امام باقر عليه السلام : آن كسى كه از جانب پروردگارش بيّنه دارد، رسول خدا صلى الله عليه و آله است و آن كسى كه پيرو اوست و شاهدى از[خاندان ]آن حضرت مى باشد، امير المؤمنين عليه السلام است و سپس يكايك اوصياى او.

بحار الأنوار ـ به نقل از عبد اللّه بن عطاء ـ : من با امام باقر عليه السلام در مسجد النبى صلى الله عليه و آله نشسته بودم كه ديدم پسر عبد اللّه بن سلام در گوشه اى نشسته است. به حضرت باقر عليه السلام عرض كردم : مى گويند پدر اين مرد همان كسى است كه علم كتاب نزد اوست. حضرت فرمود : نه، بلكه آن كس، امير مؤمنان على بن ابى طالب عليه السلام است كه اين آيه درباره او نازل شده است : «ا فمن كان على بيّنة من ربّه و يتلوه شاهد منه»، پيامبر از جانب پروردگارش بينه اى داشت و امير مؤمنان على بن ابى طالب شاهد خودى او بود.

امام صادق عليه السلام ـ در حديثى پيرامون صلح حديبيه ـ فرمود : حفص بن احنف و سهيل بن عمرو نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله برگشتند و گفتند : اى محمّد! قريش شرط تو را درباره آزاد بودن دين اسلام و مجبور نكردن كسى نسبت به دينش، پذيرفتند. پس، رسول خدا صلى الله عليه و آله قلم و دوات خواست و امير المؤمنين عليه السلام را صدا زد و فرمود : بنويس. امير المؤمنين عليه السلام نوشت : بسم اللّه الرحمن الرحيم. سهيل بن عمرو گفت : ما خدايى به نام رحمان نمى شناسيم. مانند پدرانت بنويس «باسمك اللهم». رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : بنويس «باسمك اللهم»؛ زيرا اين نيز يكى از نام هاى خداست. امير المؤمنين سپس نوشت : اين عهدنامه اى است ميان محمّد رسول خدا و سران قريش. سهيل بن عمرو باز گفت : اگر ما قبول داشتيم تو رسول خدا هستى كه با تو نمى جنگيديم. بنويس : اين عهدنامه اى است ميان محمّد بن عبد اللّه . اى محمّد! آيا از نَسَب خود ننگ دارى؟ رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : من رسول خدا هستم، هر چند شما اقرار نكنيد. سپس فرمود : اى على! [آن را ]پاك كن و بنويس : محمّد بن عبد اللّه . امير المؤمنين صلى الله عليه و آله عرض كرد : من هرگز نام شما را از نبوّت پاك نمى كنم. رسول خدا صلى الله عليه و آله خود با دست مباركش كلمه «رسول اللّه » را پاك كرد. سپس [امام على عليه السلام ] نوشت : اين صلح نامه اى است ميان محمّد بن عبد اللّه و سران قريش و سهيل بن عمرو. اينان توافق كردند كه تا ده سال ميانشان جنگى صورت نگيرد، متعرّض يكديگر نشوند، دست به سرقت و غارت نزنند ، قصد خيانت به موادّ قرارداد و زير پا نهادن صلح نامه را در دل نپرورانند، هر كه دوست داشته باشد با محمّد هم پيمان و هم دين شود آزاد باشد و هر كه دوست داشته باشد با قريش هم پيمان و هم آيين شود نيز آزاد باشد. چنانچه از قريش كسى بدون اجازه ولىّ و سرپرستش به ياران محمّد ملحق شد مسترد شود و اگر از ياران محمّد كسى به قريش بپيوندد به او مسترد نشود. اسلام در مكّه آشكار و آزاد باشد و افراد درباره دينشان آزاد باشند و مورد آزار و تحقير قرار نگيرند. محمّد و يارانش امسال از ورود به مكّه خوددارى كرده برگردند و سال آينده به مكّه بيايند و سه روز در آن جا بمانند و جز شمشير غلاف شده اى كه مسافر با خود دارد، جنگ افزار ديگرى با خود به مكّه نياورند. على بن ابى طالب اين قرارداد صلح را نوشت و مهاجران و انصار بر آن گواهى دادند
سپس رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : اى على! تو از اينكه نام مرا از قيد نبوّت پاك كنى خوددارى نمودى. سوگند به آنكه مرا به حقّ پيامبر كرد، تو نيز، با دردمندى و ناگزير، در برابر فرزندان اين جماعت به چنين چيزى تن خواهى داد
[سالها بعد] چون روز صفّين فرا رسيد و طرفينِ جنگ به حكميت رضايت دادند، امير المؤمنين عليه السلام نوشت : «اين توافقنامه اى است ميان امير المؤمنين على بن ابى طالب و معاوية بن ابى سفيان». عمرو بن عاص گفت : اگر ما قبول داشتيم تو امير المؤمنين هستى كه با تو نمى جنگيديم. پس، بنويس : اين توافقنامه اى است ميان على بن ابى طالب و معاوية بن ابى سفيان. در اين هنگام امير المؤمنين عليه السلام فرمود : راست فرمود خدا و راست فرمود رسول او صلى الله عليه و آله . رسول خدا صلى الله عليه و آله اين موضوع را به من خبر داد آنگاه كه صلح نامه را نوشت.

امام رضا عليه السلام ـ به نقل از پدرانش عليهم السلام فرمود : امام على عليه السلام در روز جمعه اى كه بر منبر خطبه مى خواند فرمود : سوگند به آنكه دانه را شكافت و انسان را آفريد، هيچ مرد قرشى نبود كه به سنّ بلوغ رسيده باشد، مگر اينكه آيه اى از كتاب خداوند عزّ و جلّ درباره او نازل شد و من آن مرد و آن آيه را مى شناسم. مردى برخاست و عرض كرد : اى امير مؤمنان! آيه اى كه درباره تو نازل شده كدام است؟ فرمود : حال كه پرسيدى، گوش كن و لازم نيست كه در اين باره از شخص ديگرى هم بپرسى. آيا سوره هود را خوانده اى؟ عرض كرد : آرى، اى امير مؤمنان! فرمود : پس، شنيده اى كه خداوند عز و جل مى فرمايد : «ا فمن كان على بيّنة من ربّه و يتلوه شاهد منه»؟ عرض كرد : آرى. فرمود : آن كسى كه از جانب پروردگارش بيّنه اى دارد، محمّد صلى الله عليه و آله رسول خداست و آن شاهد خودى كه به دنبال او مى رود، على بن ابى طالب است. من آن شاهد هستم و من از او صلى الله عليه و آله مى باشم.