بندگان شيطان

امام على عليه السلام ـ در نكوهش پيروان شيطان ـ فرمود : آنان در كارشان به شيطان تكيه كردند و شيطان هم آنها را دام خود قرار داد . پس در سينه هاى آنان تخم كرد و جوجه گذاشت و بتدريج در خردهاى آنان نفوذ كرد و با چشمهايشان نگريست و با زبانشان سخن گفت ؛ پس آنها را گرفتار خطاها و لغزشها كرد و نادرستى را در نظرشان آراست ؛ كارهاى آنان مانند كار كسى است كه شيطان در قدرتش شريك شده و زبان او را به باطل گويا كرده است!

امام على عليه السلام ـ در نامه خود به معاويه ـ نوشت : تو در ناز و نعمت غرقه گشته اى و شيطان در وجود تو جاى گرفته و در تو به آرزويش رسيده و همچون جان و خون در پيكرت جريان دارد .

امام على عليه السلام : مردى در صومعه اى عبادت مى كرد . زنى بود كه چند برادر داشت . براى آن زن اتفاقى افتاد ، لذا برادرانش او را نزد آن عابد آوردند . عابد وسوسه شد و به آن زن دست درازى كرد . شيطان به سراغ عابد آمد و گفت : او را بكش ؛ زيرا اگر برادرانش متوجّه شوند ، رسوا مى شوى . مرد عابد آن زن را كشت و جسدش را دفن كرد . برادران زن نزد عابد آمدند و او را دستگير كردند و با خود بردند . در حالى كه مى رفتند شيطان به سراغ عابد آمد و گفت : من بودم كه اين عمل را در نظرت آراسته جلوه دادم . اكنون مرا سجده كن تا تو را نجات دهم . عابد هم او را سجده كرد . اين است سخن خداوند كه مى فرمايد : «همچون حكايت شيطان است آن گاه كه به انسان گفت : كافر شو و چون كافر شد شيطان گفت: من از تو بيزارم، من از خدا، پروردگار جهانيان، مى ترسم» .