نياز به حجّت (رهبر الهى)

امام باقر يا امام صادق عليهما السلام:خداوند زمين را بدون عالِم نگذاشته است؛ و اگر اين نبود، حق از باطل شناخته نمى شد.

امام صادق عليه السلام :چون ثابت كرديم ما را آفريدگار و صانعى است كه از ما و همه آفريدگان والاتر است ··· آن گاه ثابت مى شود كه در هر عصر و زمانى فرستادگان و پيامبران، با دلايل و براهينى كه براى اثبات حقانيت خود آورده اند، مبعوث شده اند تا زمين خدا از حجّتى كه با خود دانشى گواه بر درستى گفتار و نشانه اى بر عدالتش دارد، خالى نباشد.

امام صادق عليه السلام :زمين هيچگاه خالى از امام نمى ماند تا اگر مؤمنان چيزى [به دين ]افزودند، آنها را [از اين كژ راهه ]برگرداند و اگر چيزى را كاستند برايشان كامل كند.

بحار الأنوار :امام صادق عليه السلام فرمود : زمين ـ از همان گاه كه پديد آمده ـ از حجّتى دانا كه هر حقّى را كه مردم به دست فراموشى مى سپارند زنده كند، تهى نبوده است. آنگاه اين آيه را تلاوت فرمود: «مى خواهند با دهانهاى خود نور خدا را خاموش كنند حال آنكه خدا نور خود را كامل خواهد كرد ، گر چه كافران را ناخوش آيد».

امام صادق عليه السلام :زمين هيچگاه بدون عالِمى كه مردم به او نيازمندند و او از آنان بى نياز است و حلال و حرام را مى شناسد ، رها نمى شود.

امام رضا عليه السلام ـ در بيان حكمت قرار دادن اولو الامر و فرمان به پيروى از آنها ـ فرمود : به دلايل بسيارى؛ از جمله: چون براى مردمان حد و مرزى مشخص نهاده شده و موظفند كه از آن مرز فراتر نروند؛ زيرا موجب تباهى ايشان مى شود، اين كار به سامان و انجام نمى رسد، مگر اين كه فردى امين بر آنها گمارده شود ··· و ديگر اين كه : ما هيچ گروه و هيچ ملّتى و آيينى را نمى يابيم كه مانده و زيسته باشند مگر با برخوردارى از سرپرست و پيشوا؛ زيرا در كار دين و دنياى خود از او ناگزيرند ··· و جز بدو پابرجا نيستند··· و ديگر اين كه: اگر برايشان پيشوا و سرپرستى درستكار و نگهبان و امانتدار گمارده نمى شد، آيين، كهنه و فرسوده شده، دين از ميان رفته و سنّت دگرگون شده بود.