245. خداوند، بداند

قرآن كريم:

ما أَنفَقْتُم مِن نَـفَقَةٍ أَوْ نَذَرْتُم مِن نَذْرٍ فَإِنَّ اللّه َ يَعْلَمُهُ وَ ما لِلظّالِمينَ مِنْ أَنصارٍ * إِن تُبْدُوا الصَّدَقاتِ فَنِعِمّا هِىَ وَ إِن تُخْفوهَا وَ تُو?توهَا الْفُقَراءَ فَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ يُكَفِّرُ عَنكُم مِن سَيِّئاتِكُمْ وَ اللّه ُ بِما تَعْمَلونَ خَبيرٌ؛

هر چيزى را كه انفاق مى كنيد يا نذر مى نماييد، خداوند مى داند و براى ستمكاران [كه بخشش نمى كنند و مال خود را در گناهان به كار مى برند، در مقابل عذاب الهى] كمك كننده اى نيست. اگر صدقات را آشكار كنيد خوب است و هرگاه پنهانى به نيازمندان بدهيد، براى شما بهتر است.

نمایش منبع

امام على عليه السلام: لا تُخَلِّفَنَّ وَراءَكَ شَيئا مِنَ الدُّنْيا فَإِنَّكَ تُخَلِّـفُهُ لاَِحَدِ رَجُلَيْنِ إِمّا رَجُلٌ عَمِلَ فيهِ بِطاعَةِ اللّهِ فَسَعِدَ بِما شَقيتَ بِهِ وَ اَمّا رَجُلٌ عَمِلَ فيهِ بِمَعْصيَةِ اللّه ِ فَشَقىَ بِما جَمَعْتَ لَهُ فَكُنْتَ عَوْنا لَهُ عَلَى الْمَعْصيَةِ وَ لَيْسَ أَحَدُ هذَيْنِ حَقيقا أَنْ تُو?ثِرَهُ عَلى نَفْسِكَ؛

پس از خودت، چيزى از دنيا بر جاى مگذار؛ زيرا آن را براى يكى از اين دو خواهى گذارد. يا كسى كه آن را در طاعت خدا به كار مى برد پس با چيزى كه تو با آن بدبخت شده اى، خوشبخت مى شود. و يا كسى كه با آن نافرمانى خدا را مى كند و با آنچه تو براى او فراهم كردى بدبخت مى شود. پس تو در نافرمانى [خدا] ياور او هستى و هيچ يك از اين دو را شايسته نيست بر خودت مقدّم بدارى.

نمایش منبع

امام صادق عليه السلام: حَقُّ الصَّدَقَةِ اَنْ تَعْلَمَ اَ نَّها ذُخْرُكَ عِنْدَ رَبِّـكَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ وَديعَتُـكَ الَّتى لا تَحْتاجُ اِلَى الاِْشْهادِ عَلَيْها، وَ كُنْتَ بِما تَسْتَوْدِعُهُ سِرّا اَوثَقَ مِنْـكَ بِما تَسْتَوْدِعُهُ عَلانيَةً، وَ تَعْلَمَ اَ نَّها تَدْفَعُ الْبَلايا وَ الاَْسْقَامَ عَنْكَ فِى الدُّنْيا، وَ تَدْفَعُ عَنْكَ النّارَ فِى الآْخِرَةِ؛

حقِّ صدقه اين است كه بدانى هر صدقه اى، پس اندازِ تو نزد پروردگارت ـ عزّ و جلّ ـ است و سپرده اى است كه احتياجى به شاهد گرفتن براى آن نيست و اين كه اطمينان تو به سپرده اى كه پنهانى به وديعه مى گذارى (صدقه اى كه پنهانى مى دهى)، بيشتر از چيزى باشد كه آشكارا مى سپارى و اين كه بدانى صدقه، در دنيا بلاها و بيمارى ها را از تو دور مى گرداند و در آخرت، آتش جهنّم را.

نمایش منبع

هِشامُ بنُ سالمٍ: كانَ اَبو عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام اِذا اَعْتَمَ وَ ذَهَبَ مِنَ اللَّيلِ شَطْرُهُ اَخَذَ جِرابا فيهِ خُبْزٌ وَ لَحْمٌ وَ الدَّراهِمُ فَحَمَلَهُ عَلى عُنُقِهِ، ثُمَّ ذَهَبَ بِهِ اِلى اَهْلِ الْحاجَةِ مِنْ اَهْلِ الْمَدينَةِ فَقَسَّمَهُ فيهِمْ وَ لا يَعرِفونَهُ، فَلَمّا مَضى اَبو عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام فَقَدوا ذلِكَفَعَلِموا اَ نَّهُ كانَ اَبا عَبدِ اللّه ِ عليه السلام؛

هشام بن سالم: هوا كه تاريك مى شد و پاسى از شب مى گذشت، امام صادق عليه السلام انبانى را كه در آن، نان و گوشت و دِرهم بود، بر مى داشتند و آن را بر دوش خود مى گذاشتند و براى نيازمندان مدينه مى بردند و در ميانشان تقسيم مى كردند و آنها ايشان را نمى شناختند. وقتى حضرت عليه السلام در گذشتند، ديگر از آن كمك ها خبرى نشد. در نتيجه، فهميدند كه آن شخص، امام صادق عليه السلام بوده است.

نمایش منبع

امام على عليه السلام: اِنَّ اَفْضَلَ ما تَوَسَّلَ بِهِ المُتَوَسِّلونَ اِلَى اللّه ِ سُبْحانَهُ وَ تَعالى الاَْيمانُ بِهِ وَ بِرسولِهِ ... وَ صَدَقَةُ السِّرِّ فَاِنَّها تُـكَفِّرُ الْخَطيئَةَ، وَ صَدَقَةُ الْعَلانيَةِ فَاِنَّها تَدْفَعُ ميتَةَ السُّوءِ؛

بهترين چيزهايى كه اهل توسّل، با آنها به خداى پاكِ متعالْ متوسّل مى شوند، عبارت اند از: ايمان به خدا و رسول او ... و صدقه پنهانى كه گناه را پاك مى كند و صدقه آشكار كه جلوى مرگ هاى بد را مى گيرد.

نمایش منبع