- صفحه اصلی
- احادیث معصومین
- امام کاظم علیه السلام
احادیث امام کاظم علیه السلام664 حدیث
امام كاظم عليه السلام : از مردانگى آدمى اين است كه ستورانش فربه باشند.
امام كاظم عليه السلام : چاق و چلّه بودن ستور از جوانمردى [صاحب آن] است.
امام كاظم عليه السلام : دين ندارد كسى كه مروّت ندارد و مروّت ندارد كسى كه خِرد ندارد.
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام : إذا مَرِضَ المؤمنُ أوحَى اللّه ُ عَزَّ و جلَّ إلى صاحِبِ الشِّمالِ : لا تَكتُبْ على عَبدي ما دامَ في حَبسي و وَثاقي ذَنبا. و يُوحي إلى صاحِبِ اليَمينِ أنِ اكتُبْ لِعَبدي ما كُنتَ تَكتُبُهُ في صِحَّتِهِ مِن الحَسَناتِ .
امام كاظم عليه السلام : هرگاه مؤمن بيمار شود، خداوند عزّ و جلّ به فرشته دست چپ او وحى فرمايد كه براى بنده ام، تا زمانى كه در زندان و بند من است، گناهى منويس . و به فرشته دست راست او وحى مى فرمايد كه همان حسناتى را كه در زمان سلامتى بنده ام مى نوشتى، برايش بنويس.
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام : إيّاكَ و المِزاحَ ؛ فإنّهُ يَذهَبُ بِنُورِ إيمانِكَ ، و يَستَخِفُّ
بمُروءتِكَ .
امام كاظم عليه السلام : از شوخى بپرهيز، كه نور ايمانت را مى برد و مردانگى تو را سبك
مى گرداند.
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام ـ لَمّا دَخَلَ على رجُلٍ قد غَرِقَ في سَكَراتِ المَوتِ ـ : المَوتُ هُو المَصْفاةُ يُصَفّي المؤمنينَ مِن ذُنوبِهِم فيكونُ آخِرُ ألَمٍ يُصيبُهُم كَفّارَةَ آخِرِ وِزرٍ بَقِيَ علَيهِم ، و يُصَفّي الكافِرينَ مِن حَسَناتِهِم فيكونُ آخِرَ لَذّةٍ أو راحَةٍ تَلحَقُهُم ، و هُو آخِرُ ثَوابِ حسَنَةٍ تكونُ لَهُم ··· .
امام كاظم عليه السلام ـ وقتى نزد مردى رفت كه در سكرات مرگ فرو رفته بود ـ فرمود : مرگ صافى اى است كه مؤمنان را از گناهانشان صاف مى كند و آخرين دردى است كه به عنوان كفّاره آخرين گناهى كه در وجودشان مى باشد به آنها مى رسد و كافران را نيز از حسناتشان صاف مى سازد و آخرين خوشى يا آسايشى است كه به عنوان آخرين پاداش حسنه اى كه دارند، به ايشان مى رسد··· .
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام : سُئلَ أبو ذرٍّ: ما مالُكَ ؟ قالَ : عَمَلي . قيلَ لَهُ : إنّما نَسألُكَ عَنِ الذّهَبِ و الفِضَّةِ ؟ فقالَ : ما اُصبِحُ فلا اُمسي و ما اُمسِي فلا اُصبِحُ ، لَنا كُندُوجٌ نَرفَعُ فيهِ خَيرَ مَتاعِنا ، سَمِعتُ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله يقولُ : كُندوجُ المؤمنِ قَبرُهُ .
امام كاظم عليه السلام : از ابوذر سؤال شد : دارايى تو چيست؟ پاسخ داد عملم. به او گفته شد : ما از تو درباره زر و سيم مى پرسيم؟ گفت : من روز خود را كه شروع مى كنم به فكر شبم نيستم و شبم را كه مى آغازم در انديشه روز بعد نيستم [كه در نتيجه مال و ثروتى بيندوزم. ]ما كندويى داريم كه بهترين كالاى خود را در آن انبار مى كنيم. از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه مى فرمايد: كندوى مؤمن قبر اوست.
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام : ما بَعَثَ اللّه ُ أنبياءَهُ و رُسُلَهُ إلى عِبادِهِ إلاّ ليَعقِلوا عنِ اللّه ِ ، فأحسَنُهُمُ استِجابةً أحسَنُهُم مَعرِفَةً للّه ِ ، و أعلَمُهُم بأمرِ اللّه ِ أحسَنُهُم عَقلاً ، و أعقَلُهُم أرفَعُهُم دَرَجَةً في الدّنيا و الآخِرَةِ .
امام كاظم عليه السلام : خداوند، پيامبران و فرستادگان خود را به سوى بندگانش نفرستاد مگر براى اينكه بصيرت الهى دريافت كنند. پس آن بنده اى كه بهتر [دعوت حق را] اجابت كند، معرفتش از خدا بهتر است و آنكه به امر خدا داناتر باشد، خردش نيكوتر است و خردمندترين بندگان، بلند پايه ترين آنان در دنيا و آخرت است.
امام كاظم عليه السلام : خداوند عزّ و جلّ هيچ نبىّ يا وصيّى نفرستاد مگر اينكه سخاوتمند بود.
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام ـ لَمّا سُئلَ عن أصحابِ الرَّسِّ : مَن هُم ، و مِمّن هُم ، و أيَّ قَومٍ كانوا ؟ ـ : كانا رَسَّينِ : أمّا أحَدُهُما فلَيس الّذي ذَكرَهُ اللّه ُ في كِتابِهِ ، كانَ أهلُهُ أهلَ بَدوٍ و أصحابَ شاةٍ و غَنَمٍ ، فبَعَثَ اللّه ُ تعالى إلَيهِم صالِحَ النَّبيَّ رَسولاً فقَتَلوهُ ، و بَعَثَ إلَيهِم رَسولاً آخَرَ فقَتَلوهُ ، ثُمّ بَعَثَ إلَيهِم رَسولاً آخَرَ و عَضَدَهُ بِوَليٍّ فقُتِلَ الرَّسولُ ، و جاهَدَ الوَلِيُّ حتّى أفحَمَهُم ···
و أمّا الّذينَ ذَكرَهُمُ اللّه ُ في كِتابِهِ فَهُم قَومٌ كانَ لَهُم نَهرٌ يُدعى الرَّسَّ ، و كانَ فيها مِياهٌ كثيرَةٌ ، فسَألَهُ رجُلٌ : و أينَ الرَّسُّ ؟ فقالَ : هو نَهرٌ بِمُنقَطَعِ آذَربَيجانَ ، و هُو بَينَ حَدِّ أرمينِيَةَ و آذَربَيجانَ ، و كانوا يَعبُدونَ الصُّلبانَ ، فبَعَثَ اللّه ُ إلَيهِم ثَلاثينَ نَبيّا في مَشهَدٍ واحِدٍ فقَتَلوهُم جَميعا ، فبَعَثَ اللّه ُ إلَيهِم نَبيّا و بَعَثَ مَعهُ وَلِيّا فجاهَدَهُم ، و بَعَثَ اللّه ُ مِيكائيلَ في أوانِ وُقُوعِ الحَبِّ و الزَّرعِ فأنضَبَ ماءَهُم ، فلَم يَدَعْ عَينا و لا نَهرا و لا ماءً إلاّ أيبَسَهُ ، و أمَرَ مَلَكَ المَوتِ فأماتَ مَواشِيَهُم ، و أمَرَ اللّه ُ الأرضَ فابتَلَعَت ما كانَ لَهُم مِن تِبرٍ أو فِضَّةٍ أو آنيَةٍ ـ فهُو لِقائمِنا عليه السلام إذا قامَ ـ فماتُوا كلُّهُم جُوعا و عَطَشا و بُكاءً ، فلَم يَبقَ مِنهُم باقِيَةٌ ، و بَقِيَ مِنهُم قَومٌ مُخلِصونَ فدَعَوا اللّه َ أن يُنجِيَهُم بزَرعٍ و ماشِيَةٍ و ماءٍ ، و يَجعَلَهُ قَليلاً لِئلاّ يَطغَوا ، فأجابَهُمُ اللّه ُ إلى ذلكَ لِما عَلِمَ مِن صِدقِ نِيّاتِهِم ، ثُمّ عادَ القَومُ إلى مَنازِلِهِم فوَجَدوها قد صارَت أعلاها أسفَلَها ، و أطلَقَ اللّه ُ لَهُم نَهرَهُم ، و زادَهُم فيهِ على ما سَألوا ، فقامُوا علَى الظّاهِرِ و الباطِنِ في طاعَةِ اللّه ِ ، حتّى مَضى اُولئكَ القَومُ و حَدَثَ نَسلٌ بعدَ ذلكَ أطاعُوا اللّه َ في الظّاهِرِ و نافَقُوهُ في الباطِنِ ، و عَصَوا بأشياءَ شتّى ، فبَعَثَ اللّه ُ مَن أسرَعَ فيهِمُ القَتلَ ، فبَقِيَت شِرذِمَةٌ مِنهُم فَسَلَّطَ اللّه ُ علَيهِم الطّاعونَ ، فلَم يَبقَ مِنهُم أحَدٌ و بَقِيَ نَهرُهُم و مَنازِلُهُم مِائتَي عامٍ لا يَسكُنُها أحَدٌ ، ثُمّ أتَى اللّه ُ تعالى بقَومٍ بعدَ ذلك فنَزَلوها و كانُوا صالِحينَ ، ثُمّ أحدَثَ قَومٌ مِنهُم فاحِشَةً و اشتَغلَ الرِّجالُ بالرَّجالِ و النِّساءُ بالنِّساءِ فَسَلّطَ اللّه ُ علَيهِم صاعِقَةً فلَم يَبقَ مِنهُم باقِيَةٌ .
و أمّا الّذينَ ذَكرَهُمُ اللّه ُ في كِتابِهِ فَهُم قَومٌ كانَ لَهُم نَهرٌ يُدعى الرَّسَّ ، و كانَ فيها مِياهٌ كثيرَةٌ ، فسَألَهُ رجُلٌ : و أينَ الرَّسُّ ؟ فقالَ : هو نَهرٌ بِمُنقَطَعِ آذَربَيجانَ ، و هُو بَينَ حَدِّ أرمينِيَةَ و آذَربَيجانَ ، و كانوا يَعبُدونَ الصُّلبانَ ، فبَعَثَ اللّه ُ إلَيهِم ثَلاثينَ نَبيّا في مَشهَدٍ واحِدٍ فقَتَلوهُم جَميعا ، فبَعَثَ اللّه ُ إلَيهِم نَبيّا و بَعَثَ مَعهُ وَلِيّا فجاهَدَهُم ، و بَعَثَ اللّه ُ مِيكائيلَ في أوانِ وُقُوعِ الحَبِّ و الزَّرعِ فأنضَبَ ماءَهُم ، فلَم يَدَعْ عَينا و لا نَهرا و لا ماءً إلاّ أيبَسَهُ ، و أمَرَ مَلَكَ المَوتِ فأماتَ مَواشِيَهُم ، و أمَرَ اللّه ُ الأرضَ فابتَلَعَت ما كانَ لَهُم مِن تِبرٍ أو فِضَّةٍ أو آنيَةٍ ـ فهُو لِقائمِنا عليه السلام إذا قامَ ـ فماتُوا كلُّهُم جُوعا و عَطَشا و بُكاءً ، فلَم يَبقَ مِنهُم باقِيَةٌ ، و بَقِيَ مِنهُم قَومٌ مُخلِصونَ فدَعَوا اللّه َ أن يُنجِيَهُم بزَرعٍ و ماشِيَةٍ و ماءٍ ، و يَجعَلَهُ قَليلاً لِئلاّ يَطغَوا ، فأجابَهُمُ اللّه ُ إلى ذلكَ لِما عَلِمَ مِن صِدقِ نِيّاتِهِم ، ثُمّ عادَ القَومُ إلى مَنازِلِهِم فوَجَدوها قد صارَت أعلاها أسفَلَها ، و أطلَقَ اللّه ُ لَهُم نَهرَهُم ، و زادَهُم فيهِ على ما سَألوا ، فقامُوا علَى الظّاهِرِ و الباطِنِ في طاعَةِ اللّه ِ ، حتّى مَضى اُولئكَ القَومُ و حَدَثَ نَسلٌ بعدَ ذلكَ أطاعُوا اللّه َ في الظّاهِرِ و نافَقُوهُ في الباطِنِ ، و عَصَوا بأشياءَ شتّى ، فبَعَثَ اللّه ُ مَن أسرَعَ فيهِمُ القَتلَ ، فبَقِيَت شِرذِمَةٌ مِنهُم فَسَلَّطَ اللّه ُ علَيهِم الطّاعونَ ، فلَم يَبقَ مِنهُم أحَدٌ و بَقِيَ نَهرُهُم و مَنازِلُهُم مِائتَي عامٍ لا يَسكُنُها أحَدٌ ، ثُمّ أتَى اللّه ُ تعالى بقَومٍ بعدَ ذلك فنَزَلوها و كانُوا صالِحينَ ، ثُمّ أحدَثَ قَومٌ مِنهُم فاحِشَةً و اشتَغلَ الرِّجالُ بالرَّجالِ و النِّساءُ بالنِّساءِ فَسَلّطَ اللّه ُ علَيهِم صاعِقَةً فلَم يَبقَ مِنهُم باقِيَةٌ .
امام كاظم عليه السلام ـ آنگاه كه از ايشان سؤال شد : اصحاب رسّ كه بودند، از چه مردمانى بودند و كدام قوم بودند؟ ـ فرمود : دو اصحاب رسّ داريم : يك اصحاب رسّ كه آنهايى نيستند كه خداوند در كتاب خود از آنان ياد كرده است. اين دسته مردمانى بدوى و دامدار بودند. پس خداوند متعال صالح پيامبر را به عنوان رسول خويش به سوى آنان فرستاد اما آن حضرت را به قتل رساندند. خداوند رسول ديگرى برايشان فرستاد، او را هم كشتند. اين بار خداوند يك رسول به همراه يك ولىّ فرستاد كه آن رسول كشته شد و آن ولىّ آنقدر جهاد كرد تا سرانجام آن مردم را مجاب نمود···
و امّا آن اصحاب رسّى كه خداوند در كتاب خود از آنها ياد كرده، مردمى بودند كه نهرى به نام رسّ داشتند و اين نهر آب فراوانى داشت. مردى از امام عليه السلام پرسيد : اين رسّ كجاست؟ حضرت فرمود : نهرى است در منتهى اليه آذربايجان واقع در مرز ارمنستان و آذربايجان. اين مردم صليب پرست بودند. خداوند سى پيامبر يكجا براى آنان فرستاد كه همگى را كشتند. پس از آن خداوند يك پيامبر و همراهش يك ولىّ به سوى آنان فرستاد كه با آنان جهاد كرد. در آغاز فصل بذر پاشى و كشت و زرع، خداوند ميكائيل را مأمور خشكاندن آب آنان كرد و هيچ چشمه و نهر و آبى باقى نگذاشت و همه را خشك كرد. به ملك الموت نيز دستور داد احشام آنان را از بين برد. به زمين هم دستور داد هرچه شمش طلا يا نقره يا ظرف داشتند در كام خود فرو برد ـ كه وقتى قائم عليه السلام ما قيام كند از اين ها بهره بردارى مى كند ـ بدين سان همه آنان از گرسنگى و تشنگى و گريه مردند و احدى از ايشان باقى نماند. از ميان آنان عدّه اى مخلص بر جاى ماندند و از خدا خواستند كه با مقدارى زراعت و دام و آب نجاتشان دهد و براى آنكه گرفتار سركشى و طغيان نشوند، اين ها را اندك قرار دهد. خداوند چون از درستى نيّت هايشان آگاه بود، دعايشان را مستجاب فرمود. پس از آن، مردم به منزل هاى خود بازگشتند و ديدند زير و رو شده اند. خداوند نهر آنها را دوباره جارى ساخت و آن را بيشتر از مقدارى قرار داد كه خواسته بودند. از آن پس، آن قوم در آشكار و نهان به طاعت خدا پرداختند، تا آنكه اين مردم از ميان رفتند و پس از آنها نسلى پديد آمد كه در ظاهر از خدا اطاعت مى كردند، امّا در باطن نفاق مى ورزيدند و مرتكب معاصى گوناگونى مى شدند. پس، خداوند كسى را فرستاد كه بى محابا دست به كشتار آنان زد و گروه اندكى باقى ماندند كه خداوند بر آنها نيز طاعون را مسلّط ساخت و احدى از ايشان باقى نماند و رودخانه و منزل هايشان مدّت دويست سال بى صاحب ماند. بعد از اين مدّت خداوند متعال قومى را آورد كه در اين منزلگاه ها سكنا گزيدند و آنان مردمانى درستكار و صالح بودند. پس از مدتى، عدّه اى از آنان مرتكب فحشا شدند و مردها به مردها روى آوردند و زن ها به زن ها. اين بود كه خداوند صاعقه اى بر ايشان مسلّط نمود و احدى از اين قوم باقى نماند.
و امّا آن اصحاب رسّى كه خداوند در كتاب خود از آنها ياد كرده، مردمى بودند كه نهرى به نام رسّ داشتند و اين نهر آب فراوانى داشت. مردى از امام عليه السلام پرسيد : اين رسّ كجاست؟ حضرت فرمود : نهرى است در منتهى اليه آذربايجان واقع در مرز ارمنستان و آذربايجان. اين مردم صليب پرست بودند. خداوند سى پيامبر يكجا براى آنان فرستاد كه همگى را كشتند. پس از آن خداوند يك پيامبر و همراهش يك ولىّ به سوى آنان فرستاد كه با آنان جهاد كرد. در آغاز فصل بذر پاشى و كشت و زرع، خداوند ميكائيل را مأمور خشكاندن آب آنان كرد و هيچ چشمه و نهر و آبى باقى نگذاشت و همه را خشك كرد. به ملك الموت نيز دستور داد احشام آنان را از بين برد. به زمين هم دستور داد هرچه شمش طلا يا نقره يا ظرف داشتند در كام خود فرو برد ـ كه وقتى قائم عليه السلام ما قيام كند از اين ها بهره بردارى مى كند ـ بدين سان همه آنان از گرسنگى و تشنگى و گريه مردند و احدى از ايشان باقى نماند. از ميان آنان عدّه اى مخلص بر جاى ماندند و از خدا خواستند كه با مقدارى زراعت و دام و آب نجاتشان دهد و براى آنكه گرفتار سركشى و طغيان نشوند، اين ها را اندك قرار دهد. خداوند چون از درستى نيّت هايشان آگاه بود، دعايشان را مستجاب فرمود. پس از آن، مردم به منزل هاى خود بازگشتند و ديدند زير و رو شده اند. خداوند نهر آنها را دوباره جارى ساخت و آن را بيشتر از مقدارى قرار داد كه خواسته بودند. از آن پس، آن قوم در آشكار و نهان به طاعت خدا پرداختند، تا آنكه اين مردم از ميان رفتند و پس از آنها نسلى پديد آمد كه در ظاهر از خدا اطاعت مى كردند، امّا در باطن نفاق مى ورزيدند و مرتكب معاصى گوناگونى مى شدند. پس، خداوند كسى را فرستاد كه بى محابا دست به كشتار آنان زد و گروه اندكى باقى ماندند كه خداوند بر آنها نيز طاعون را مسلّط ساخت و احدى از ايشان باقى نماند و رودخانه و منزل هايشان مدّت دويست سال بى صاحب ماند. بعد از اين مدّت خداوند متعال قومى را آورد كه در اين منزلگاه ها سكنا گزيدند و آنان مردمانى درستكار و صالح بودند. پس از مدتى، عدّه اى از آنان مرتكب فحشا شدند و مردها به مردها روى آوردند و زن ها به زن ها. اين بود كه خداوند صاعقه اى بر ايشان مسلّط نمود و احدى از اين قوم باقى نماند.
- رسول خدا صلی الله علیه و آله 11014 حدیث
- فاطمه زهرا سلام الله علیها 90 حدیث
- امیرالمؤمنین علی علیه السلام 17430 حدیث
- امام حسن علیه السلام 332 حدیث
- امام حسین علیه السلام 321 حدیث
- امام سجاد علیه السلام 880 حدیث
- امام باقر علیه السلام 1811 حدیث
- امام صادق علیه السلام 6388 حدیث
- امام کاظم علیه السلام 664 حدیث
- امام رضا علیه السلام 773 حدیث
- امام جواد علیه السلام 166 حدیث
- امام هادی علیه السلام 188 حدیث
- امام حسن عسکری علیه السلام 233 حدیث
- امام مهدی علیه السلام 82 حدیث
- حضرت عیسی علیه السلام 245 حدیث
- حضرت موسی علیه السلام 32 حدیث
- لقمان حکیم علیه السلام 94 حدیث
- خضر نبی علیه السلام 14 حدیث
- قدسی (احادیث قدسی) 43 حدیث
- حضرت آدم علیه السلام 4 حدیث
- حضرت یوسف علیه السلام 3 حدیث
- حضرت ابراهیم علیه السلام 3 حدیث
- حضرت سلیمان علیه السلام 9 حدیث
- حضرت داوود علیه السلام 21 حدیث
- حضرت عزیر علیه السلام 1 حدیث
- حضرت ادریس علیه السلام 3 حدیث
- حضرت یحیی علیه السلام 8 حدیث
تــعــداد كــتــابــهــا : 111
تــعــداد احــاديــث : 45456
تــعــداد تــصــاویــر : 3838
تــعــداد حــدیــث روز : 685