- صفحه اصلی
- احادیث معصومین
- امام صادق علیه السلام
احادیث امام صادق علیه السلام6388 حدیث
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إنَّ اللّه َ تَبارَكَ و تَعالى لا تُقدَرُ قُدرَتُهُ ، و لا يَقدِرُ العِبادُ عَلى صِفَتِهِ .
امام صادق عليه السلام : خداوند تبارك و تعالى، قدرتش اندازه گيرى نمى شود و بندگان توانايى توصيف او را ندارند.
عنه عليه السلام : إنَّ إبليسَ قالَ لِعيسَى ابنِ مَريَمَ عليه السلام : أ يَقدِرُ رَبُّكَ عَلى أن يُدخِلَ الأرضَ بَيضَةً ؛ لا يُصغِّرُ الأرضَ و لا يُكَبِّرُ البَيضَةَ ؟ فقالَ عيسى عليه السلام : وَيلَكَ ! إنَّ اللّه َ لا يُوصَفُ بِعَجزٍ ، و مَن أقدَرُ مِمَّن يُلَطِّفُ الأرضَ و يُعَظِّمُ البَيضَةَ ؟ ! .
امام صادق عليه السلام : ابليس به عيسى بن مريم عليه السلام گفت: آيا پروردگار تو مى تواند [كره ]زمين را داخل تخم مرغى جاى دهد، بدون آن كه زمين را كوچك و تخم مرغ را بزرگ كند؟ عيسى عليه السلام فرمود: واى بر تو! خدا به صفت ناتوانى وصف نمى شود؛ كسى كه بتواند زمين را كوچك گرداند و تخم مرغ را بزرگ [چندان كه زمين داخل آن جاى گيرد ]تواناتر از چنين كسى كيست؟
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إنَّ الإرادَةَ مِنَ العِبادِ الضَّميرُ و ما يَبدو بَعدَ ذلكَ مِنَ الفِعلِ ، و أمّا مِنَ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ فالإرادَةُ لِلفِعلِ إحداثُهُ ،
إنَّما يَقولُ لَهُ : «كُنْ» فيَكونُ بِلا تَعَبٍ و لا كَيفَ .
امام صادق عليه السلام : اراده و خواست بندگان، آهنگ درونى آنها و كردارى است كه در پى آن از آنان سر مى زند. اما اراده و خواست خداوند عزّ و جلّ نسبت به يك كار، همان پديد آوردن
آن است. به آن مى گويد: «هست شو» پس هست مى شود، بى آن كه در اين راه متحمل رنجى و پذيراى چگونگى و كيفيتى شود.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : هُوَ سَميعٌ بَصيرٌ ، سَميعٌ بِغَيرِ جارِحَةٍ ، و بَصيرٌ بِغَيرِ آلَةٍ ، بَل يَسمَعُ بِنَفسِهِ و يُبصِرُ بِنَفسِهِ ، و لَيسَ قَولي : إنَّهُ يَسمَعُ بِنَفسِهِ أنَّهُ شَيءٌ و النَّفسُ شَيءٌ آخَرُ ، و لكِنّي أرَدتُ عِبارَةً عَن نَفسي إذ كُنتُ مَسؤولاً ، و إفهاما لَكَ إذ كُنتَ سائلاً ، فأقولُ : يَسمَعُ بِكُلِّهِ ، لا أنّ كُلَّهُ لَهُ بَعضٌ .
امام صادق عليه السلام : او شنوا و بيناست. شنواست، بى آن كه اندامى براى شنيدن داشته باشد و بيناست، بى آن كه ابزار بينايى داشته باشد؛ بلكه به ذات خود مى شنود و به ذات خود مى بيند. اين كه مى گويم: به ذات خود مى شنود، معنايش اين نيست كه او چيزى است و ذاتش چيز ديگرى [سواى او ]بلكه چون تو از من سؤال كردى، خواستم براى فهماندن مطلب به تو تعبيرى بياورم. پس، مى گويم: او با همه وجودش مى شنود، اما نه همه اى كه بعض و جزء داشته باشد.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ لَمّا ناظَرَ زِنديقا فسَألَهُ عَنِ الفَرقِ بَينَ رَفعِ الأيدي إلى السَّماءِ و بَينَ خَفضِها نَحوَ الأرضِ ـ : ذلكَ في عِلمِهِ و إحاطَتِهِ و قُدرَتِهِ سَواءٌ ، و لكِنَّهُ عَزَّ و جلَّ أمرَ أولِياءَهُ و عِبادَهُ بِرَفعِ أيديهِم إلى السَّماءِ نَحوَ العَرشِ ؛ لِأنَّهُ جَعَلَهُ مَعدِنَ الرِّزقِ .
امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به زنديقى كه پرسيد: چه فرقى مى كند كه دستها را به سوى آسمان برداريم يا به طرف زمين فرو نگه داريم؟ ـ فرمود : اين كار از نظر علم و احاطه و قدرت خدا يكسان است، اما خداوند عزّ و جلّ به دوستان و بندگان خود دستور داده است كه دستهايشان را به آسمان، به طرف عرش، بلند كنند؛ زيرا عرش را معدن روزى قرار داده است.
عنه عليه السلام : حدَّثني أبي عن جَدّي عن آبائه عليهم السلام أنَّ أمير المؤمنينَ عليه السلام قالَ : إذا فَرَغَ أحَدُكُم مِنَ الصَّلاةِ فلْيَرفَعْ يَدَيهِ إلَى السَّماءِ و لْيَنصِبْ في الدُّعاءِ ، فقالَ عَبدُ اللّه ِ بنُ سَبأ: يا أميرَ المُؤمِنينَ ، أ لَيسَ اللّه ُ في كُلِّ مَكانٍ ؟ ! قالَ : بَلى ، قالَ : فلِمَ يَرفَعُ العَبدُ يَدَيهِ إلَى السَّماءِ ؟ قالَ : أ ما تَقرَأُ «و في السَّماءِ رِزقُكُم و ما توعَدونَ» ، فمِن أينَ يُطلَبُ الرِّزقُ إلاّ مِن مَوضِعِهِ ؟ ! .
امام صادق عليه السلام ـ به نقل از پدرانش ـ فرمود امام على عليه السلام فرمود : هر گاه فردى از شما نمازش را تمام كرد، دستانش را به سوى آسمان بردارد و در دعا كردن بكوشد. عبد اللّه بن سبأ عرض كرد: اى امير المؤمنين! مگر خدا در همه جا نيست؟ حضرت فرمود: چرا. عرض كرد: پس، چرا بنده، دستانش را به سوى آسمان بلند كند؟ حضرت فرمود: مگر نخوانده اى: «و در آسمان است روزى شما و آنچه وعده داده مى شويد». آيا روزى را جز از جايگاهش بايد خواست؟
عنه عليه السلام : مَرَّ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله عَلى رَجُلٍ و هُوَ رافِعٌ بَصَرَهُ إلى السَّماءِ يَدعو ، فقالَ لَهُ رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : غُضَّ بَصَرَكَ فإنَّكَ لَن تَراهُ ، و مَرَّ
النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله عَلى رَجُلٍ رافِعٍ يَدَيهِ إلى السَّماءِ و هُوَ يَدعو ، فقالَ رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : أقصِرْ مِن يَدَيكَ فإنَّكَ لَن تَنالَهُ .
امام صادق عليه السلام : پيامبر صلى الله عليه و آله بر مردى گذشت كه چشمش را به آسمان دوخته بود و دعا مى كرد. به او فرمود: چشم از آسمان بردار؛ زيرا هرگز او را نخواهى ديد. بر مرد ديگرى گذشت كه دستانش را به آسمان
برداشته بود و دعا مى كرد. به او فرمود: دستانت را كوتاه كن؛ زيرا هرگز دستت به او نخواهد رسيد.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : رَبُّنا نورِيُّ الذّاتِ ، حَيُّ الذّاتِ ، عالِمُ الذّاتِ ، صَمَدِيُّ الذّاتِ .
امام صادق عليه السلام : پروردگار ما ذاتش نور است، ذاتش زنده است، ذاتش داناست، ذاتش صمد است.
عنه عليه السلام ـ لَمّا سَألَهُ بُكَيرُ بنُ أعيَنَ عَن عِلمِ اللّه ِ و مَشيئَتِهِ: هُما مُختَلِفانِ أم مُتَّفِقانِ ؟ ـ : العِلمُ لَيسَ هُوَ المَشيئَةَ ، أ لا تَرى أنَّكَ تَقولُ : سَأفعَلُ كَذا إن شاءَ اللّه ُ ، و لا تَقولُ : سَأفعَلُ كَذا إن عَلِمَ اللّه ُ ، فقَولُكَ إن شاءَ اللّه ُ دَليلٌ عَلى أنَّهُ لَم يَشأْ ، فإذا شاءَ كانَ الّذي شاءَ كما شاءَ ، و عِلْمُ اللّه ِ سابِقٌ لِلمَشيئَةِ .
امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به اين پرسش بُكَير بن اَعين كه آيا علم و مشيّت خدا با هم فرق دارند يا يكى هستند؟ ـ فرمود : علم با مشيّت فرق مى كند. مگر نه اين است كه تو مى گويى: اگر خدا بخواهد، اين كار را خواهم كرد و نمى گويى: اگر خدا بداند، اين كار را خواهم كرد ؟ پس اين كه مى گويى: اگر خدا بخواهد، دليل بر اين است كه خدا نخواسته است (خواست و مشيّت خدا هنوز به تحقق يافتن كار مورد نظر تو تعلق نگرفته است)؛ زيرا اگر مى خواست آنچه خواسته است مطابق خواست او تحقّق مى يافت؛ و علم خدا مقدّم بر مشيّت است.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : رَأيتُ المَعـروفَ كَاسمِهِ ، و لَيسَ شَيءٌ أفضَلَ مِنَ المَعروفِ إلاّ ثَوابُهُ و ذلكَ يُرادُ مِنهُ ، و لَيسَ كُلُّ مَن يُحِبُّ أن يَصنَعَ المَعروفَ إلَى النّاسِ يَصنَعُهُ ، و لَيسَ كُلُّ مَن يَرغَبُ فيه يَقدِرُ عَلَيهِ ، و لا كُلُّ مَن يَقدِرُ عَلَيهِ يُؤذَنُ لَهُ فيهِ ، فإذا اجتَمَعَتِ الرَّغبَةُ و القُدرَةُ و الإذنُ فهُنالِكَ تَمَّتِ السَّعادَةُ لِلطّالِبِ و المَطلوبِ إلَيهِ .
امام صادق عليه السلام : من خوبى را مانند نامش [خوب و زيبا] ديدم. هيچ چيز برتر از خوبى نيست، مگر پاداش آن [كه خدا به نيكوكار مى دهد]. چنين نيست كه هر كس دوست داشته باشد به مردم خوبى كند، اين كار را انجام دهد و چنين نيست كه هر كس رغبت به خوبى كردن داشته باشد، توان انجام آن را داشته باشد و نه هر كه توانايى بر خوبى كردن را داشته باشد، فرصت و توفيق آن را نيز به دست آورد. بلكه هر گاه رغبت و توانايى و فرصت و توفيق با هم جمع شوند، آن گاه است كه خوشبختىِ طالب و مطلوب به طور كامل فراهم آمده است.
- رسول خدا صلی الله علیه و آله 11014 حدیث
- فاطمه زهرا سلام الله علیها 90 حدیث
- امیرالمؤمنین علی علیه السلام 17430 حدیث
- امام حسن علیه السلام 332 حدیث
- امام حسین علیه السلام 321 حدیث
- امام سجاد علیه السلام 880 حدیث
- امام باقر علیه السلام 1811 حدیث
- امام صادق علیه السلام 6388 حدیث
- امام کاظم علیه السلام 664 حدیث
- امام رضا علیه السلام 773 حدیث
- امام جواد علیه السلام 166 حدیث
- امام هادی علیه السلام 188 حدیث
- امام حسن عسکری علیه السلام 233 حدیث
- امام مهدی علیه السلام 82 حدیث
- حضرت عیسی علیه السلام 245 حدیث
- حضرت موسی علیه السلام 32 حدیث
- لقمان حکیم علیه السلام 94 حدیث
- خضر نبی علیه السلام 14 حدیث
- قدسی (احادیث قدسی) 43 حدیث
- حضرت آدم علیه السلام 4 حدیث
- حضرت یوسف علیه السلام 3 حدیث
- حضرت ابراهیم علیه السلام 3 حدیث
- حضرت سلیمان علیه السلام 9 حدیث
- حضرت داوود علیه السلام 21 حدیث
- حضرت عزیر علیه السلام 1 حدیث
- حضرت ادریس علیه السلام 3 حدیث
- حضرت یحیی علیه السلام 8 حدیث
تــعــداد كــتــابــهــا : 111
تــعــداد احــاديــث : 45456
تــعــداد تــصــاویــر : 3838
تــعــداد حــدیــث روز : 685