امام باقر عليه السلام از رسول اكرم صلي الله عليه و آله نقل مى كند كه:ايشان فرمودند:
پنج كس اند كه من و هرپيامبر مستجاب الدعوه اى، آنان را لعنت كرده است: آن كس كه در كتاب خدا، آيه اى را زياد گرداند؛ و كسى كه سنّت و روش مرا، رها كند و كسى كه قضا و قدر خدا را تكذيب كند و مى گويد انسان آزاد؛ و كسى كه حرمت اهل بيت مرا ـ كه خدا واجب فرموده ـ نگه ندارد؛ و كسى كه اموال عمومى را، به خود منحصر سازد و [تصرّف در ]آن را [به نفع خود ]حلال شمارد.
امام باقر عليه السلام فرمود:بهشـت، آميخته به ناگوارى ها وصبر است. هركس در دنيا بر ناملايمات و سختى ها شكيبايى كند، وارد بهشت مى شود.
دوزخ هم آميخته به كامجويى ها و خواسته هاى دل است. هر كس به لذّت جويى ها و خواهشهاى دلش جواب مثبت بدهد، وارد آتش جهنم مى شود.
امام باقر عليه السلام فرمود:هرگاه خواسـتى بدانى خيرى در تو هست يا نه، به دل خودت نگاه كن.
اگر ديـدى دلت، اهل طاعت خـدا را دوسـت دارد و از گنهكاران بدش مى آيـد، در تـو خـيرى هست و خـدا دوستت دارد.
و اگر ديدى دلت اهل طاعت خدا را دوست ندارد، برعكس آن، از گنهكاران خوشش مى آيد، در تو خيرى نيست، خدا هم از تو بدش مى آيد. انسان با كسى است كه دوستش مى دارد.
امام محمّد باقر عليه السلام فرمود:همانا اين زبان، كليد هر نيك وبد و خير و شرّ است،
پس سزاوار است كه مؤمن بر زبان خويش مُهر بزند،
همان گونه كه بر طلا و نقره اش لاك و مُهر مى زند.
امام محمّد باقر عليه السلام فرمود:هر كس را كه خداوند، براى او از خودش موعظه كننده اى قرار نداده باشد، به يقين، موعظه هاى مردم هيچ به درد او نخواهد خورد!
امام محمّد باقر عليه السلام فرمود:خداوند، مؤمنان را از خاك بهشت آفريد و از روح خود در آنان دميد، از اين رو مؤمن با مؤمن، برادرِ پدر و مادرى است پس هر گاه كه به يكى از آنان در ديارى اندوهى برسد، ديگرى هم در غم او اندوهگين مى شود.
امام باقر عليه السلام فرمود:مؤمنان در نيكى و شفقت و مهربانى به يكديگر مانند يك پيكرند كه اگر به عضوى از آن آسيبى برسد تمام اعضاء در تب و بيخوابى گرفتار آيند.
و مى گويد انسان آزاد؛ و كسى كه حرمت اهل بيت مرا ـ كه خدا واجب فرموده ـ نگه ندارد؛ و كسى كه اموال عمومى را، به خود منحصر سازد و [تصرّف در ]آن را [به نفع خود ]حلال شمارد.