الإمامُ الباقرُ عليه السلام ـ لَمّا سُئلَ عن الصَّبرِ الجميلِ ـ : ذلكَ صَبرٌ ليسَ فيهِ شَكوى إلى الناسِ .
امام باقر عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از شكيب نيكو ـ فرمود : شكيبى كه در آن نزد مردم شِكوه نمى كند .
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : مَن صَبَرَ و استَرجَعَ و حَمِدَ اللّه َ عندَ المُصيبَةِ ، فقد رَضِيَ بما صَنَعَ اللّه ُ ، و وَقَعَ أجرُهُ عَلَى اللّه ِ ، و مَن لَم يَفعَلْ ذلكَ جَرَى علَيهِ القَضاءُ و هُو ذَمِيمٌ ، و أحبَطَ اللّه ُ أجرَهُ .
امام باقر عليه السلام : كسى كه در هنگام مصيبت شكيبايى كند و اِنا للّه و اِنّا اِلَيه راجعُون بر زبان آورد و خدا را حمد و سپاس گويد ، بى گمان به آنچه خدا كرده رضايت داده است و اجرش با خداست و هركه چنين نكند ، بازهم قضاى الهى بر او جارى شود ، در حالى كه نكوهيده باشد و خداوند اجرش را از بين ببرد .
امام باقر عليه السلام : هان! راستگو باشيد ؛ زيرا خداوند با كسى است كه راستگو باشد .
امام باقر عليه السلام : پيش از گفتار (آموختن حديث) راستگويى را بياموزيد .
امام باقر عليه السلام : با راست كردارى ، خود را براى خداوند عزّ و جلّ بياراى .
امام باقر عليه السلام : آدمى آنقدر راستى را پى مى گيرد تا آن كه خداوند او را صِدّيق قلمداد مى كند .
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : تَجَنَّبْ عَدُوَّكَ ، و احذَرْ صَديقَكَ مِنَ الأقوامِ ، إلاّ الأمِينَ مَن خَشِيَ اللّه َ .
امام باقر عليه السلام : از دشمنت دورى كن و از دوستت بر حذر باش، مگر آن دوستى كه امين و خدا ترس باشد .
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إنّ الصَّدَقَةَ لَتَدفَعُ سَبعينَ عِلَّةً مِن بَلايا الدنيا مَعَ مِيتَةِ السُّوءِ؛ إنَّ صاحِبَها لا يَموتُ مِيتةَ سُوءٍ أبدا .
امام باقر عليه السلام : صدقه ، هفتاد بلا از بلاياى دنيوى و مردن بد و دل خراش را دفع مى كند . صدقه دهنده هرگز به مرگ دل خراش نمى ميرد .
عنه عليه السلام : البِرُّ و الصَّدَقَةُ يَنفِيانِ الفَقرَ، و يَزِيدانِ في العُمرِ، و يَدفَعانِ عن صاحِبِهِما سَبعينَ مِيتَةَ سُوءٍ .
امام باقر عليه السلام : احسان و صدقه ، فقر را مى زدايند و بر عُمر مى افزايند و هفتاد نوع مرگ دل خراش را از صاحب خود دور مى كنند .
الإمامُ الباقرُ عليه السلام ـ في الإمامِ زينِ العابِدِينَ عليه السلام ـ : إنّهُ كانَ يَخرُجُ في اللَّيلةِ الظَّلماءِ، فَيَحمِلُ الجِرابَ على ظَهرِهِ حتّى يَأتِيَ بابا بابا، فَيَقرَعَهُ ثمّ يُناوِلَ مَن كانَ يَخرُجُ إلَيهِ، و كانَ يُغَطِّي وَجهَهُ إذا ناوَلَ فَقيرا لِئلاّ يَعرِفَهُ .
امام باقر عليه السلام ـ درباره امام زين العابدين عليه السلام ـ فرمود : آن حضرت در دل شب تار از خانه بيرون مى رفت و انبان را بر پشت خود حمل مى كرد و به در يكايك خانه ها مى رفت و آنها را مى كوبيد و به هر كه در را باز مى كرد چيزى مى داد . آن حضرت هرگاه به فقيرى چيزى مى داد ، صورت خود را مى پوشاند كه او را نشناسد .