امام على عليه السلام پيوسته مى فرمود: بايد نياز به مردم و بى نيازى از آنها، هر دو، در دلت جمع باشد، نيازت به آنها در نرم گويى و خوشرويى تو باشد و بى نيازيت از آنها در حفظ آبرو و نگهدارى عزّت و سربلنديت.
«اى كسانى كه ايمان آورده ايد! شما را روا نيست كه زنان را برخلاف ميلشان به ارث ببريد و براى بازستاندن قسمتى از آن چه را كه به آنها داده ايد بر آنان سخت مگيريد، مگر اين كه مرتكب فحشايى آشكار و ثابت شده گردند. و با آنان به نيكويى رفتار كنيد و اگر خوشايندتان نبودند چه بسا چيزهايى كه خوشايند شما نيست در حالى كه خدا خير كثيرى در آن نهاده است».
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ في وَصِيَّتِـ هِ لِابنِهِ الحَسَنِ عليه السلام ـ : لا يَكُن أهلُكَ أشقَى الخَلقِ بِكَ .
امام على عليه السلام ـ در سفارش به فرزند بزرگوار خود حسن عليه السلام ـ نوشت : مبادا خانواده ات به سبب [رفتار ]تو بدبخت ترين مردمان باشند.
امام على عليه السلام : هركه شيفته چيزى شود آن چيز ديده اش را كور و دلش را بيمار گرداند؛ چنين كسى با ديده اى ناسالم مى نگرد و با گوشى ناشنوا مى شنود؛ شهوتها خرد او را از هم گسيخته و دنيا دلش را ميرانده است.
