عنه عليه السلام ـ فِي الحِكَمِ المَنسوبَةِ إلَيهِ ـ : إذا شَكَكتَ في مَوَدَّةِ إنسانٍ فَاسأَل قَلبَكَ عَنهُ .
امام على عليه السلام ـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ : هرگاه درباره دوستى كسى شك كردى ، از دل خود درباره او بپرس .
الإمام عليّ عليه السلام : أصدَقُ الإِخوانِ مَوَدَّةً أفضَلُهُم لاِءِخوانِهِ فِي السَّرّاءِ وَالضَّرّاءِ مُواساةً .
امام على عليه السلام : راست ترينِ برادران در دوستى ، كسانى هستند كه در خوشى و ناخوشى با برادران خود [با جان و مال خويش] ، بيشتر همدردى مى كنند .
امام على عليه السلام : در تنگنا و سختى ، دوستى راستين ، آشكار مى شود .
امام على عليه السلام : هركس چيزى را دوست بدارد ، شيفته يادكردش مى شود .
امام على عليه السلام : در حقيقت ، كسى تو را دوست دارد كه برايت چاپلوسى نكند و كسى تو را مى ستايد كه [ستايش خود را] به گوش تو نرساند .
الإمام عليّ عليه السلام : لَو صُمتَ الدَّهرَ كُلَّهُ ، وقُمتَ اللَّيلَ كُلَّهُ ، وقُتِلتَ بَينَ الرُّكنِ وَالمَقامِ ، بَعَثَكَ اللّه ُ مَعَ هَواكَ بالِغا ما بَلَغَ ؛ إن في جَنَّةٍ فَفي جَنَّةٍ وإن في نارٍ فَفي نارٍ .
امام على عليه السلام : اگر همه روزها را روزه بگيرى و همه شب ها را به نماز بِايستى و ميان رُكْن و مقام [كعبه ]كشته شوى ، باز خداوند ، تو را با علاقه ات برخواهد انگيخت ، هرچه كه باشد . اگر بهشتى باشد ، پس بهشتى [خواهى بود ]و اگر دوزخى باشد ، پس دوزخى .
عنه عليه السلام : خُذ مِن صالِحِ العَمَلِ ، وخالِل خَيرَ خَليلٍ ؛ فَإِنَّ لِلمَرءِ مَا اكتَسَبَ وهُوَ فِي الآخِرَةِ مَعَ مَن أحَبَّ .
امام على عليه السلام : از شخص درستكار ، فراگير و با بهترين دوست ، دوستى كن ؛ زيرا بهره انسان ، همان است كه به دست آورده است و در روز قيامت ، همراه كسى است كه دوستش مى دارد .
الإمام عليّ عليه السلام : عَينُ المُحِبِّ عَمِيَةٌ عَن مَعايِبِ المَحبوبِ ، واُذُنُهُ صَمّاءُ عَن قُبح
مَساويهِ .
امام على عليه السلام : ديده دوست ، از [ديدن ]عيب هاى محبوب ، نابينا و گوشش از
[شنيدن ]زشتى نقص هايش ناشنواست .
(وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ شَيْـئا وَهُوَ شَرٌّ لَّكُمْ وَاللَّهُ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ) .
امام على عليه السلام ـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ : عشق ، بيمارى اى است كه نه پاداشى دارد و نه عوضى .
امام على عليه السلام ـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ : عشق ، رنجى است كه با دل فارغ [از انديشه و كار] ، روياروى مى شود .