الإمام عليّ عليه السلام : كُلُّ شَيءٍ مِنَ الدُّنيا سَماعُهُ أعظَمُ مِن عِيانِهِ ، وكُلُّ شَيءٍ مِنَ الآخِرَةِ
عِيانُهُ أعظَمُ مِن سَماعِهِ ، فَليَكفِكُم مِنَ العِيانِ السَّماعُ ومِنَ الغَيبِ الخَبَرُ.
امام على عليه السلام : هر چيز دنيا [از خير و شرّش] ، شنيدنش بزرگ تر از ديدن آن است ، و هر چيز آخرت [از پاداش ها و كيفرهايش] ، ديدنش بزرگ تر از
شنيدن آن است .
پس ، براى ديدن [امور آخرت] به شنيدن [اوصاف آنها] بسنده كنيد و براى [آگاهى از [غيب ، به خبر[ى كه پيامبران و مُخبرانِ صادق درباره آن به شما داده اند] ، اكتفا نماييد.
عنه عليه السلام : ما المَغرورُ الَّذي ظَفِرَ مِنَ الدُّنيا بِأَعلى هِمَّتِهِ ، كَالآخَرِ الَّذي ظَفِرَ مِنَ الآخِرَةِ بِأَدنى سُهمَتِهِ.
امام على عليه السلام : فريب [ـِ دنيا] خورده اى كه از دنيا به بالاترين خواست خويش رسيده ، همانند كسى نيست كه از آخرت به كمترين بهره خويش دست يافته است .
عنه عليه السلام ـ في تَمجيدِ اللّه ِ ـ : سُبحانَكَ ما أعظَمَ ما نَرى مِن خَلقِكَ! وما أصغَرَ كُلَّ عَظيمَةٍ في جَنبِ قُدرَتِكَ! وما أهوَلَ ما نَرى مِن مَلَكوتِكَ ! وما أحقَرَ ذلِكَ فيما غابَ عَنّا مِن سُلطانِكَ! وما أسبَغَ
نِعَمَكَ فِي الدُّنيا! وما أصغَرَها في نِعَمِ الآخِرَةِ!
امام على عليه السلام ـ در تمجيد خداوند ـ : منزّهى تو ، اى خداوند! وه كه چه باعظمت است آنچه از آفرينش تو مى بينيم! و چه خُرد و ناچيز است هر عظمتى در برابر قدرت تو! و چه هول انگيز است آنچه از ملكوت تو مى بينيم! و چه حقيرند اينها در برابر آنچه از پادشاهى تو از ما پنهان است! و چه فراوان و فراگير است نعمت هاى تو در دنيا! و چه خُرد و اندك اند اينها در برابر نعمت هاى آخرت!
«يَـقَوْمِ إِنَّمَا هَـذِهِ الْحَيَوةُ الدُّنْيَا مَتَـعٌ وَ إِنَّ الآخِرَةَ هِىَ دَارُ الْقَرَارِ » .
امام على عليه السلام : زنهار كه سراى ماندن و آن جايگاهِ پاكانِ نيك سرشت و اولياى نيكوكار را به فريب [ ـِ شيطان] از كف بدهى ؛ سرايى كه قرآنْ آن را وصف كرده و اهلش را ستوده ، و خداوند سبحان ، تو را به آن رهنمون شده و تو را به سوى آن فرا خوانده است!
عنه عليه السلام : إنَّمَا الدُّنيا دارُ مَجازٍ وَالآخِرَةُ دارُ قَرارٍ ، فَخُذوا مِن مَمَرِّكُم لِمَقَرِّكُم.
امام على عليه السلام : دنيا ، [در حقيقت،] سراى گذر است و آخرت ، سراى ماندن . پس ، از گذرگاه خود ، براى قرارگاهتان توشه برداريد.
عنه عليه السلام : إنَّمَا الدُّنيا دارُ مَمَرٍّ وَالآخِرَةُ دارُ مُستَقَرٍّ ، فَخُذوا مِن مَمَرِّكُم لِمُستَقَرِّكُم ، ولا تَهتِكُوا أستارَكُم عِندَ مَن يَعلَمُ أسرارَكُم.
امام على عليه السلام : دنيا [در حقيقت] ، سراى گذر است و آخرت ، سراى ماندن . پس ، از گذرگاه خود ، براى قرارگاهتان توشه برگيريد و پرده هايتان را در نزد كسى كه رازهاى شما را مى داند ، ندريد.
عنه عليه السلام ـ في صِفَةِ أهلِ الجَنَّةِ ـ : قَومٌ لَم تَزَلِ الكَرامَةُ تَتَمادى بِهِم حَتّى حَلّوا دارَ القَرارِ ، وأمِنوا نُقلَةَ الأَسفارِ.
امام على عليه السلام ـ در توصيف بهشتيان ـ : آنان گروهى هستند كه همواره از كرامت [الهى] بهره مندند ، تا آن گاه كه در سراى ماندن فرود آيند و از جابه جايى سفرها آسوده گردند.
امام على عليه السلام : آخرت ، سراى ماندن شماست . پس ، آنچه را براى شما مى ماند ، براى آن سرا آماده سازيد.
الإمام عليّ عليه السلام : أيُّهَا النّاسُ ! ألا إنَّ الدُّنيا دارُ فَناءٍ وَالآخِرَةَ دارُ بَقاءٍ ، فَخُذوا مِن مَمَرِّكُم لِمَقَرِّكُم.
امام على عليه السلام : اى مردم! بدانيد كه دنيا سراى نيستى است و آخرت ، سراى ماندگارى است . پس ، از گذرگاه خود ، براى اقامتگاهتان توشه برگيريد.
امام على عليه السلام : در شگفتم از كسى كه سراى نيستى را آباد مى كند و سراى ماندگارى را فرو مى گذارد!