خداوند به حضرت موسى چنين وحى كرد:فقير كسى است كه كفيل و كارسازى مثل من ندارد
و بيـمار كسى است كه طبيبى ماننـد مـن نـدارد
و غريب كسى است كه همدمى مثل من ندارد.
خداوند متعال فرمود:اى فرزند آدم!
براى راهى طولانى توشه بسيار برگير و بار خود را سبك كن، چرا كه راه، باريك است.
و كار و عمل را خالص ساز، چرا كه ارزياب، بيناست.
و خواب خود را براى قبر نگهدار و افتخار خويش را براى ميزان و لذّت هاى خود را براى بهشت.
و براى من باش، تا براى تو باشم.
در حديث معراج است ، خداوند به پيامبراسلام صلي الله عليه و آلهفرمود:اى احمد! آيا مى دانى كه بنده، كىْ بنده عبادتگر خواهد بود؟
گفت: نه ، اى پروردگار.
فرمود: هر گاه هفت خصلت در او فراهم آيد:
1 ـ تقوايى كه او را از حرام هاى الهى باز بدارد.
2 ـ سكوتى كه او را از گفتار بيهوده نگه دارد.
3 ـ ترسى كه هر روز بر گريه او بيفزايد.
4 ـ شرمى كه درخلوت هم از من حياكند (وگناه نكند).
5 ـ خوردن، به اندازه اى كه چاره اى از آن نيست.
6 ـ دنيا را دشمن بدارد، چون من آن را دشمن مى دارم.
7 ـ نيكان را دوست بدارد، چون من دوستدار آنانم.
در كتاب آسمانى موسى عليه السلام سخن خداوند چنين بود:تعجب مى كنم از كسى كه يقين به مرگ دارد، چگونه در دنيا ( و بخاطر دنيا) شادمانى مى كند؟!
در شگفتم از كسى كه به آتش دوزخ يقين دارد، چگونه مى خندد؟!
و در تعجبم از كسى كه به حساب ، يقين دارد، چگونه گناهان را مرتكب مى شود؟!
در مناجات خدا با موسى عليه السلام از جمله چنين بود:دروغ مى گويد كسى كه مى پندارد مرا دوست مى دارد، اما چون تاريكى شب او را فرا مى گيرد به خواب مى رود ( و از مناجات با من غافل مى شود). مگر نه اينكه هر عاشق و دوستدارى ، خلوت با محبوب خود را دوست مى دارد؟!
خداوند متعالى به حضرت موسى عليه السلام وحى كرد:به يقين ، بندگانم با چيزى به من تقرّب نيافتند كه در نظرم محبوب تر از سه خصلت باشد.
گفت: پروردگارا! آن سه خصلت چيست؟
فرمـود:
اى موسى! زهد و پارسايى در دنيا،
پرهيز از نافرمانى هاى من
و گريستن از خوف و خشيت من.
امام صادق عليه السلام فرمود: خداوند متعال به آدم وحى كرد:من همه نيكى ها را درچهار سخن براى توجمع مى كنم.
پرسيد: خدايا آن چهار كلمه چيست؟
فرمود: يكى براى من است ، يكى براى توست، يكى ميان من و توست، يكى هم ميان تو و مردم است.
آدم گفت: پروردگارا! آنها را بيان كن تا بدانم. فرمود:
امّا آنچه براى من است، آن است كه مرا عبادت كنى و در پرستش براى من چيزى را شريك قرار ندهى.
امّا آنچه براى توست، اين است كه من پاداش عمل تو را، وقتى كه بيشترين نياز را به آن دارى، خواهم داد.
امّا آنچه كه ميان من و توست ، اين است كه: دعا از تو، اجابت از من.
امّا آنچه كه ميان تو و مردم است، اين است كه آنچه را براى خود مى پسندى براى مردم هم بپسندى.
امام باقر عليه السلام فرمود كه در تورات چنين نوشته است:نسبت به كسى كه به تو نيكى مى كند سپاسگزارى كن و بر كسى كه سپاسگزار تو باشد، نيكى و احسان كن،
همانا اگر نعمتها سپاسگزارى شود، زايل نمى گردد و اگر ناسپاسى شود، پايدار نمى ماند.
سپاس و شكر ، موجب افزايش نعمتها و ايمنى از دگرگونى است.
اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: خداوند متعال به حضرت داود عليه السلاموحى فرمود:اى داود! تو مى خواهى، من هم مى خواهم ، ولى جز آنچه من مى خواهم نمى شود. پس اگر تسليم آنچه من مى خواهم بشوى، آنچه را هم تو مى خواهى عطايت مى كنم.
امّا اگر تسليم آنچه من مى خواهم نشوى، در آنچه خودت مى خواهى تو را به رنج مى افكنم و جز آنچه هم كه من بخواهم نخواهد شد.
در حديث معراج است كه خداى متعال به پيامبر اكرم صلي الله عليه و آلهفرمود:اى محمّد!
اگر بنده اى آن قدر مرا عبادت كند كه بندهايش از هم بگسلد و همچون مشك خشكيده و خالى شود، سپس به ديدار من آيد، در حالى كه ولايت شما خاندان را منكر باشد، هرگز او را ساكن بهشت خود نمى سازم وزير سايه عرشم او را پناه نمى دهم.
